Osaka (Cote House) 203), vrijdag 21 februari 2025
Wanneer je lang op dezelfde plaats in het buitenland verblijft gebeuren er vreemde dingen in je hoofd. Je hebt eigenlijk teveel tijd om de toeristische attracties te gaan ontdekken. Tegelijkertijd gaat teveel toeristische attracties bezoeken je ook snel vervelen.
Wat wil je dan wel? Dan kom je tot vreemde beslissingen over hoe je de dagen in de nieuwe omgeving om je heen wil gaan invullen. Je schakelt onbewust terug naar een rustiger leven, een beetje lezen, wat muziek luisteren en wandelen, veel wandelen. Wandelen is de uitgelezen manier om de nieuwe wereld om je heen te ontdekken. Tijdens die wandelingen wordt je blootgesteld aan het dagelijkse, niet toeristische leven, van de lokale bevolking.
Zo zie ik tijdens mijn dagelijkse wandeling het dagelijkse leven van de gewone Japanners in Osaka. Ik zie moeders met baby’s op (elektrische) fietsen die dagelijkse boodschappen doen en kinderen die zonder enige begeleiding al spelend op straat naar school gaan en aan het einde van de dag met elkaar weer naar huis gaan.
Dat laatste fascineert me. Is Japan zo veilig, of is Nederland zo onveilig dat hele roedels ouders hun kroost op de fiets of met de auto naar school brengen en weer ophalen? Met gevaarlijke verkeerssituaties in de gebieden rond de scholen. Japan had in 2018 slechts 0.26 moorden per 100.000 inwoners, in Nederland en België lag dit respectievelijk op 0.61 en 1.70 en in Amerika op 4.96. Dat is pas veilig!
Het binnendringen in een samenleving van een land dat word overspoeld door toeristen wordt in de meeste situaties niet op prijs gesteld. Vakantiegangers denken vaak dat ze geld in het laatje komen brengen en daardoor de lokale bevolking financieel ondersteunt. Dat is zelfbedrog voor de onaangename bijwerking die de kudde’s toeristen over de hele wereld uitstorten. Toeristen worden slechts door de toeristen industrie getolereerd, zelfs met de nare bijwerkingen!
Daarom zijn wij op reis! Wij passen ons aan en proberen ons te gedragen als de lokale bevolking.
Deze bus is een normale verschijning in het straatbeeld in Osaka. Ik zie er dagelijks meerdere rijden dus ik trek de conclusie dat er meer dan een op de weg moet zijn. Vanzelfsprekend vergelijk ik de zaken altijd met Nederland wanneer ik onderweg ben. In Nederland liggen de vestigingen van IKEA (bijna) altijd op de grote industrieterreinen aan de rand van de stad. En rijden daar dan speciale bussen naar toe? Ik zou het niet weten omdat het openbaar vervoer in Nederland voor ons te duur en te onbetrouwbaar is.
Naast een bushalte op een vertrekstaat bestudeer ik de Japanse tekens op een A4'tje onder het blauw-gele logo van IKEA. Google Translate schiet me te hulp en enkele momenten later is het duidelijk dat we voor 210 yen per persoon naar de vestiging van “IKEA Tsuruhama” worden vervoerd. De bussen vertrekken twee keer per uur, om 05 en 35 over het hele uur.
We zijn het er meteen over eens wat we op deze vrijdag samen in Osaka gaan doen. Op deze extreem koude vrijdag gaan we een IKEA in Japan bezoeken! Japanners zijn kleine mensen en wonen in kleine appartementen. IKEA is groot geworden door het inrichten van kleine kinder- en studentenkamers. Het zal een interessante excursie worden!
Na een minuut of tien wachten in een gedisciplineerde rij naast het bushokje kunnen we in de blauwe bus met grote gele letters instappen. Het instappen gaat snel en efficiënt. Je kan gewoon doorlopen en een plakje zoeken. Je betaald voor de rit bij het uitstappen. Het is behaaglijk warm in de bus en alle zitplaatsen zijn na deze halte bezet. De bus stopt nog een keer bij een andere halte waar niemand staat te wachten.
‘Waarom stopt die bus hier dan?’, denkt iedere gehaaste en gehersenspoelde westerling.
Het antwoord is eenvoudig. Op het dashboard voor de chauffeur zit een gps gestuurde klok die aangeeft wanneer hij bij de bushalte wordt verwacht en wanneer hij mag vertrekken. Het openbaar vervoer in Japan rijdt altijd precies op tijd!
Voor het uit de bus stappen moeten we voor de busrit betalen en dat kan op twee manieren. De eerste is natuurlijk met de Japanse “IC card”. Een chipkaart waar je geld op stort en waarmee je overal in het openbaar vervoer mee kan betalen. Mocht je meerdere plaatsen in Japan bezoeken dan is het wel belangrijk dat je oplet welke “IC card” je kiest. Er zijn namelijk landelijke en lokale IC kaarten in gebruik.
Wij kiezen voor contant betalen want dat werkt altijd. Lyka laat de 210 yen (€ 1,35) in het bakje vallen, het apparaat ratelt, en een lampje op het apparaat tussen de chauffeur en Lyka gaat op groen. Lyka bedankt de chauffeur voor de veilige comfortabele rit en de chauffeur bedankt Lyka voor het gebruik van de busservice. Vriendelijk zijn kost geen geld en maakt het leven een stuk aangenamer.
We krijgen allebei een voucher voor 500 yen overhandigt die we kunnen gebruiken wanneer we in de IKEA winkel een totale aankoop doen van meer dan 2.000 yen. We zijn benieuwd of we die 2.000 yen gaan halen.
Precies 25 minuten na ons vertrek bij het JR-Namba treinstation stappen we de Japanse IKEA vestiging binnen. We moeten er samen hard om lachen!
Een mes en een vork naast een pijl die naar boven wijst, op een bord dat aan het plafond hangt, brengt ons op een idee. Laten we eerst maar wat gaan eten! Het restaurant op de tweede verdieping, in Nederland op de eerste verdieping, is het grootste restaurant dat ik ooit in een filiaal van IKEA heb gezien. En het restaurant is nog goed bezet ook! Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat het personeel van de omliggende bedrijven op het industrieterrein hier ’s middags komen lunchen.
Als er een ding is in Japan waar je elke dag weer blij van wordt dan zijn dat de Japanners die beschaafd, beleefd en gereserveerd in de rij staan. Iedereen wacht op zijn beurt en van voordringen hebben ze nog nooit gehoord.
We gaan eerst langs de gekoelde gerechten. De collectie zoetigheden met de vuurrode aardbeien zien er we heel aantrekkelijk uit. Maar niet voor ons, wij kiezen een open sandwich met garnalen uit de koeling.
Bij de warme gerechten wordt het bestellen wat ingewikkelder. De rij wachtenden valt wat uit elkaar en lost gedeeltelijk op in de enorme wachtruimte voor de counter voor de warme gerechten. Japans is natuurlijk de spreektaal en het volledig ontbreken van Engelse teksten maakt het bestellen niet gemakkelijker.
De iPhone brengt uitkomst! Lyka maakt een foto van de wereldberoemde “Zweedse gehaktballetjes” met aardappelpuree, groene erwten en cranberry compote. Bij het zien van de foto begrijpt de serveerster onze bestelling meteen. De patat ziet er zo lekker uit dat ik die maar als bonus bestel. De borden gaan op het dienblad van de serveerkar en we kunnen richting de kassa.
Een lichte paniek! Waar kunnen we wat te drinken nemen? We zien dat er een uitgebreide drankenbar is na de kassa waar koude en warme dranken door de klanten zelf kan worden getapt. Dan zal het wel goed komen. Tijdens het wachten om af te rekenen passeren we nog een vitrine vol met warme snacks. Aan de andere kant ligt een mooie verzameling van verschillende verse broodjes. Een worst die verdacht veel op een rookworst lijkt gaat ook nog op het dienblad. Dan is het onze beurt om af te rekenen.
De caissière steekt twee vingers op en wijst Lyka en mij om de beurt aan. Ik knik bevestigend. De gerechten op de serveerkar worden een voor een aangeslagen. Ze wijst naar het beeldscherm op de voorkant van de kassa en wacht op de bevestiging van mij dat het correct is en dat ik het er mee eens ben. Even de WISE-kaart bij de chiplezer houden en voor 2.690 yen (€ 17,25) hebben we een heerlijke lunch in het vooruitzicht.
Maar hoe zit dat dan met het drinken? Observeren wat de lokale bevolking doet is altijd een goed antwoord op je vragen in zo’n situatie. Iedereen neemt een IKEA koffiekop uit de gereedstaande kratten en vult die met hun drankje naar keuze. Er zijn geen kassa’s meer en de klanten lopen na het vullen van de koffiekopjes naar een beschikbare zitplaats in het enorme restaurant. We tappen twee Pepsi-Max en zoeken een plekje aan een lege tafel.
Een lunch voor twee personen! Wij eten nu eenmaal niet meer zoveel per maaltijd, maar wel wat vaker.
Hoeveel we de Japanse keuken tegenwoordig ook waarderen wat er vandaag als lunch voor ons staat ziet er ook perfect uit. We hebben geen enkele twijfel aan de kwaliteit en smaak van de gerechten die voor ons staan.
De patat is wat aan de lauwe kant. De open sandwich met garnalen smaakt voortreffelijk. De kleine worst is dus een rookworst die kan wedijveren met de rookworst van de HEMA, alleen is deze rookworst wat minder vet en minder zout. De Zweedse gehaktballetjes zijn zoals ze behoren te zijn en de aardappelpuree is vers gemaakt en zeker niet uit een zakje of een pakje! Een heerlijke lunch van vier en een halve ster!
Op weg naar het toilet loop ik langs een poster met oer-Hollandse spruitjes er op. Ik blijf even staan om de poster te bestuderen en de intentie van de poster, ondanks dat die in het Japanse schrift is, is me snel duidelijk. Ook in Japan moet het groen en het milieu worden beschermd. Nou, laat dat maar aan de Japanners over! Het milieu is hier goed beschermd, aan groene stroken, parken en groene gebieden is hier geen tekort.
Lyka vult onze koffiekoppen nog een keer met (gratis) cola terwijl het raadsel van de drankjes zich in mijn onderbewustzijn nestelt. De drankjes kunnen toch niet gratis zijn? Het bonnetje van de lunch zit nog in mijn jaszak. Laat ik het maar weer tevoorschijn halen. In mijn gedachten ga ik weer terug naar het afrekenen om het stap voor stap te analyseren.
Als eerste waren er de twee vingers en werden we om de beurt door de caissière aangewezen. Het mysterie lijkt meteen opgelost! De bovenste regel van de kassabon leest 2 * 190 = 380 yen. Onbeperkt drinken voor ongeveer € 1,20! Hoe kunnen ze het doen voor dat geld? Ook hier wordt op de eerlijkheid en beschaafdheid van de Japanners gerekend.
Hoe zou dat bij de IKEA in Amsterdam of Rotterdam gaan wanneer de caissière vraagt: ‘Met hoeveel personen bent u?’
Zou dat allemaal wel goed komen?
We zijn klaar met de lunch en we verlaten het restaurant. Spotjes verlichten pijlen op de vloer die we moeten volgen op onze route door het hele woonwarenhuis. Dus laten we die maar volgen. Eerst grijpen we een grote gele tas want we zijn zeker van plan om iets te kopen vandaag.
Zoals verwacht zijn er veel piepkleine kamertjes ingericht met de IKEA meubels. Complete inrichting van hokjes voor fantasieloze klanten. Wij willen graag wat kleins kopen als souvenir van ons bezoek aan de IKEA. Het mag natuurlijk niet te groot zijn want we hebben met gewicht- en afmeting beperkingen te maken door onze koffers die niet zwaarder dan 23 kilo mogen zijn.
Een van de pluche beesten wordt overwogen maar uiteindelijk willen we een souvenir dat we dagelijks kunnen gebruiken. Onze keuze valt op een reisklokje met een handige thermometer/wekker/kookwekker ingebouwd en twee pakjes plastic zip-lock zakjes. Die zakjes zijn op zich niet bijzonder maar wel de opdruk. We hebben ze nu met een haai en met een hond er op.
Zoals gewoonlijk in elk IKEA filiaal worden we door het enorme magazijn op de begane grond naar de (zelf)kassa’s geleid. In het magazijn valt het meteen op hoe schoon en georganiseerd het in Japan is. Het afrekenen met mijn WISE-kaart gaat niet helemaal naar wens. Ik heb al enkele keren vandaag afgerekend met de virtuele WISE-kaart op mijn iPhone en die zijn allemaal goed gegaan. Ik heb dus niet het idee dat het aan mij ligt.
Een jong meisje komt mij assisteren en eerlijk gezegd is er een grote taalbarrière tussen ons. Zij spreekt geen Engels en mijn Japans is ook nog steeds niet op peil. Ze schakelt door verschillende schermen met Japanse tekens op de terminal heen en houd af en toe een 3D streepjescode op haar sleutelhanger voor de scanner. Ik begrijp er niets van en wacht maar af.
Een glimlach verschijnt op haar gezicht en ze maakt een beleefde buiging naar ons. Ze wijst met haar open hand naar de chipscanner voor contactloze betalingen als teken dat het nu mijn beurt is om de betaling af te ronden. Mijn telefoon is klaar voor de betaling en enkele momenten later verschijnt er een groene V op het beeldscherm als teken dat de betaling is geslaagd.
Wat is het heerlijk om in dit bijzondere beleefde land te zijn. Ik vraag me steeds vaker af of ik langere periodes in Japan zou willen verblijven. Bijvoorbeeld alleen in het voorjaar en in het najaar. Wat zouden dat heerlijke momenten kunnen zijn in de herfst van mijn leven. In de bus op de terugweg naar de stad moeten we samen hard lachen om deze onverwachte excursie op deze gure koude dag in Osaka.
We stappen uit de bus waar we onze excursie zijn begonnen en maken van het moment gebruik om onze (magnetron) avondmaaltijd bij de Life-Supermarkt te halen. Verse maaltijden die twee minuten in de ping-machine moeten.
Tonkatsu, varkens schnitzel met rijst voor Lyka en voor mij de geliefde Yakisoba met kip teriyaki. Wij hoeven vanavond de deur niet meer uit dus drink er maar een Asahi Clear biertje bij. We kunnen terug kijken op een heerlijke dag.
