Thailand: Een heel lange dag vol onzekerheden

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zondag 30 maart 2025

Om zes uur ben ik alweer klaar wakker door een combinatie van (te) vroeg naar bed gaan en het eenpersoonsbed waar ik zeker nooit van de rest van mijn leven aan zal wennen. Het drinkwater uit de fles wordt ik de elektrische ketel gekookt en verse koffie wordt gezet. Mijn hoofd zit nog vol met de vragen waarmee ik gisteren naar bed ben gegaan.
Laat ik eerst maar koffie drinken en een beetje ontspannen en schrijven. Het is in ieder geval een teleurstelling dat we gisterenavond niet bij de groep zaten die om 22:50 naar Istanbul is gevlogen. Het wereldnieuws is om depressief van te worden, en het nieuws uit Hollandistan is niet veel beter, dus laat ik dat ook snel achter me. Wat gaan we vandaag allemaal meemaken? Het lijkt een lange dag vol onzekerheden te worden.
Zodra Lyka ook wakker is kan ik naar de receptie om te zien of er nieuws is. Moderne hotels met elektronische sleutelkaarten zijn goed en veilig maar ook zeer ongemakkelijk wanneer een gast de kamer verlaat en de andere gast nog slaapt. De slapende gast moet wakker worden gemaakt wanneer je weer terugkomt en je kamer wil betreden! Er is geen nieuws aan de receptie. Het is nog vreemder! De receptie lijkt op deze zondagochtend onbemand.
Na een tweede beker koffie gaan we om kwart voor negen maar ontbijten. Er zijn nu zo weinig mensen over dat de omvang van het buffet is gehalveerd. Er is nog genoeg en voor ieder wat wils maar het is een treurige omgeving en van de gestrande passagiers druipt het ongeloof en de ellende af.
Onder het eten zeg ik tegen Lyka: ‘Het kan me niet schelen al moet ik hier nog een week blijven!’
We moeten er samen keihard om lachen en de weinige achtergebleven passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van!
We gaan terug naar de kamer omdat het buiten nu toch wel erg warm begint te worden. We gaan richting “Songkran”, Thais nieuwjaar, en dat is het begin van het “Hot Season” in Thailand. In de binnenlanden van Thailand lopen de temperaturen binnenkort richting de veertig graden Celsius!
Het voelt alsof er iets is geëxplodeerd in mijn hoofd en mijn gedachten over een breed spectrum heeft verspreid. Voor enkele momenten weet ik het niet meer en ben ik mijn verbinding met de realiteit kwijt. Stress en alsmaar ophopende problemen in Nederland spelen me parten. Aan de receptie is er geen nieuws en de meisjes voelen zich er zichtbaar erg ongemakkelijk bij. Gelukkig kan ik ze aan het lachen brengen met een Thais grapje maar dat lost tegelijkertijd geen enkel probleem op.
De lunch brengt enige verlichting in mijn geestelijke toestand. Een nieuw gerecht! Gebakken spaghetti met garnalen. Ook de elke dag aanwezige zoetzure vis staat weer klaar. We worden verwend! En dat is waarschijnlijk geen goede zaak want dat is meestal een voorbode van slecht nieuws. De tuin is leeg en verlaten. Het lijkt wel dat we in een spookhotel verblijven net als in “The Shining”.
Direct na de lunch ga ik voor de vierde keer vandaag naar de receptie die nu wel bemand is. Het personeel is beduusd, zij zullen wel veel bagger over zich heen hebben gekregen van de ontevreden agressieve overgebleven gestrande reizigers. En dat terwijl die arme meisjes er helemaal niets aan kunnen doen! Zij werken voor het hotel, niet voor Turkish Airlines!
Er liggen nu twee nieuwe nieuwe aankondigingen op de receptie. Ik blijf vriendelijk en dat brengt een verlegen glimlach op de gezichten van de meisjes. Het nieuws dat mij bereikt is zo klaar als een klontje. Er zijn nog twee groepen passagiers van vlucht TK69 die vandaag en morgen vertrekken. Wij horen bij de groep van de laatste zeven passagiers die morgen, vannacht om twee uur, worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Wij staan boven aan de lijst met kamer 1203 en 2 personen.
Ik ben blij dat er een einde is gekomen aan alle onzekerheid! Toch maar even op de app van Turkish Airlines kijken! En ja hoor, onze nieuwe vlucht staat in de app. Er is alleen een klein probleem, we moeten zes uur en een kwartier wachten in Istanbul. Daar kunnen we ons maar beter alvast op instellen.
Het is vandaag “match day” in Nederland! De kraker tussen PSV Eindhoven en AJAX Amsterdam staat op de rol van de KNVB. Een beladen wedstrijd waar voor beide clubs veel op het spel staat. Het kampioenschap kan bijna worden beslist! Mijn TV aansluiting op de hotelkamer is al gecontroleerd en ik heb een prima internet verbinding, zeker nu er nog maar zo weinig gasten in het hotel zijn waarmee we de data moeten delen, zodat ik de wedstrijd zonder problemen zal kunnen kijken.
Er staan nog drie ijskoude flessen Leo bier in de koelkast en dat lijkt me wel wat te weinig. Snel naar de overkant van de weg om nog twee flessen extra te kopen. Het restaurant waar ik gisteren de Leo heb gekocht blijkt nog gesloten te zijn maar twee deuren verderop wenkt een jonge Thaise Chinees dat hij wel wat te drinken heeft. Hij maakt de beweging met een vuist naar zijn mond terwijl hij zijn hoofd langzaam in zijn nek legt. Zaken zijn zaken! 100 Baht per fles, maar dat kan er wel vanaf want het zou zo maar kunnen dat we recht hebben op een stevige compensatie voor de 60 uur vertraging.
De rest van de middag brengen we rustig door op de kamer in afwachting van onze terugreis en de hindernissen die we nog moeten nemen. Vol interesse volg ik inspecteur de Cock, met CeeOoCeeKaa in zijn kruisvaart om de dader van enkele brute moorden te vinden.
Het avondeten komt vroeg vandaag! We worden tussen 17:00 en 18:00 verwacht in het ondertussen zeer lege restaurant. Dat we nog maar met zo weinig overlevenden zijn doet niets af aan de kwaliteit van de geserveerde gerechten. We worden zeker niet genegeerd want het eten is nog steeds overheerlijk en van een goede kwaliteit.
Vanavond is er de glasnoedels met ei en groenten, gefrituurde vis in een geurige zoutige saus die me nog het meest aan de saus van de “Chicken Cashew” doet denken en de inktvis is zeker een winnaar. Ik schep zelfs voor de tweede keer op!
Na het avondeten direct terug naar de kamer en proberen om nog wat te slapen totdat we om een uur worden gewekt. Lyka kijkt op haar telefoon een populair Koreaans Drama en ik ben druk met de voorbeschouwing van de competitiekraker van vandaag.
Dit is het reizen in de 21ste eeuw! Internet en live-streams vanuit het vaderland. In een ver verleden waren het VHS video banden met oude films op een dikke TV en beduimelde boeken in het Engels die al honderden keren waren gelezen. Ik ben nog steeds blij dat ik de grote veranderingen heb mogen meebeleven tijdens mijn avonturen in Azië.
Mijn clubje wint de kraker met 2-1 en om kwart voor tien gaat het licht uit. Nog snel een paar uur slapen nu het nog kan. Morgennacht slapen we weer in ons eigen bed in Hollandistan.

Thailand: Als een vis op het droge

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zaterdag 29 maart 2025

Na een redelijke nacht wordt ik wakker in het zoveelste hotel in de zoveelste plaats deze reis. Het heeft voor mij persoonlijk helemaal geen nut meer om proberen te herinneren waar ik allemaal heb geslapen de afgelopen maanden! Het is een beetje als onthouden hoe je rijstkorrels eruit zagen net voordat ze in je mond verdwenen. Voor ons blijven alleen de hele goede en de hele slechte hotels een herinnering die af en toe naar de oppervlakte drijft.
Mijn Japanse IKEA wekker loopt om zeven uur af en het voelt wat onwennig om wakker te worden in een eenpersoonsbed. Lyka is ook al wakker en onze magen knorren. We zijn het er al snel over eens dat ik op onderzoek moet uitgaan wanneer we worden gevoerd in dit hotel. Het eerste wat in me opkomt is naar de receptie om te zien of er nieuws is over wat ons vandaag te wachten staat.
Zoals verwacht is er voor ons geen nieuws. We zwemmen als een vis op het droge in de onwetendheid wat ons vandaag nog te wachten staat. Het belangrijkste dat ze me kunnen vertellen is dat het ontbijt tussen 06:00 en 10:00 voor de passagiers van vlucht TK69 in het restaurant zal worden geserveerd. Gelukkig is dit voor mij de derde keer dat ik een ernstige vertraging meemaak dus ik raak er echt niet meer van in paniek. Wij hebben geen haast, we hoeven nergens op tijd te zijn of naar ons werk. We laten het gewoon gelaten over ons heen komen.
Om tien over half zeven zitten we al aan het Thaise ontbijt, dat eenvoudig maar in overvloed is. Zoals verwacht is de koffie een grote zak Nescafé oploskoffie die in een emmer kokend water is gegooid. Die is dus absoluut niet te drinken, in een Nederlandse gevangenis zou er een oproer ontstaan na het serveren van deze koffie, dus die laat ik na een klein slokje al staan. Ik heb wel wat trek maar ik eet niet echt veel want de onzekerheid knaagt in je onderbewustzijn.
Terug op de kamer kijk ik naar mijn afgesloten lichtblauwe koffer en denk aan een beker vers gezette koffie. Dat zou lekker zijn! We gaan hoogstwaarschijnlijk aan het einde van de middag vertrekken naar de luchthaven. Een paar flesjes soda water en coke zero zou vandaag tijdens het wachten ook wel lekker zijn. Ik trek er op uit en een 7-11 in Thailand is nooit ver weg! Ook hier in de buitenwijken van Bangkok is de gemakwinkel slechts twee deuren verderop.
Voor de deur in het volle daglicht zie ik pas de enorme omvang van het “The Green View Hotel”. Het is volgens mij zelfs een congrescentrum met zes vleugels van vier verdiepingen. Het zou mij niet verbazen wanneer veel luchtvaartmaatschappijen hier uiteindelijk terecht komen. Er zijn namelijk niet zo heel veel hotels die tussen de drie en vierhonderd bedden tot hun beschikking hebben!
Bij terugkomst in het “The Green View Hotel” zie ik dat er een nieuwe aankondiging van Turkish Airlines op het werkblad van de receptie is geplakt. Er staat niets over vertrekken naar de luchthaven maar wel over de lunch die tussen 12:00 en 13:00 in het restaurant wordt geserveerd. De meisjes zijn meer dan vriendelijk en behulpzaam. We krijgen een vijf sterren behandeling van het hotel en het personeel! Mijn beperkte kennis van de Thaise taal komt me in ieder geval goed van pas en het ijs tussen ons is snel gebroken.
Terug op de kamer worden onze koffers opengemaakt, we willen tenslotte ook nog schone kleding aan voor de terugreis, en uit mijn lichtblauwe koffer komt het gereedschap om koffie te zetten tevoorschijn. Ik vul de kleine opvouwbare elektrische waterkoker met een stevige scheut water uit een grote fles en niet veel later verspreid de heerlijke geur van vers gezette koffie zich door onze hotelkamer. We moeten er gewoon het beste van maken en we zien wel waar het schip strand. Er zijn ergere dingen op de wereld.
Bij de eerste slok koffie denk ik voor een moment niet na omdat mijn gedachten ergens anders zijn. Ik brandt mijn mond aan de kokend hete koffie en moet gelijk denken aan de gevulde ijsemmer die ik vanmorgen in het restaurant voor het ontbijt heb gezien. Met een porseleinen kopje ga ik terug naar het restaurant om ijs te halen. Het personeel is verbaasd maar wanneer ik ze in het Thais heb uitgelegd waar ik het ijs voor nodig heb moeten ze heel hard lachen. Onze mede passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van dat ik zo opgewekt ben, ik zie maar weinig gelukkige gezichten om me heen.
Na een rustige ochtend op de kamer, met een tweede beker overheerlijke verse koffie, gaan we om kwart over twaalf al lunchen. Je kan het maar binnen hebben want we gaan er nog steeds van uit dat we vanavond rond 22:50 de lucht in zullen gaan.
Lyka gaat na de lunch terug naar de kamer en ik ga opnieuw bij de receptie kijken of er nog nieuws over ons vertrek is. Helaas zijn er geen nieuwe berichten over het aanstaande vertrek. Totdat ik twee Duitsers met elkaar hoor praten over dat ze nieuwe tickets in de telefoon app van Turkish Airlines hebben gekregen. Hun oude vlucht is verdwenen en ze hebben nieuwe vertrektijden voor de vlucht van vanavond, en vannacht!
Terug op de kamer controleer ik meteen mijn app en daar staat nog steeds de geannuleerde vlucht van gisterenavond vermeld. Mijn hersenen werken op volle toeren en ik kan niet anders uit de mij bekende feiten concluderen dat Turkish Airlines ons gefaseerd op hun eigen vluchten naar Istanbul zet. Dat betekend hoogstwaarschijnlijk dat we nog een nacht in het hotel zullen moeten doorbrengen.
Om vijf uur ga ik met een dubbele opdracht richting de receptie. Ten eerste zijn er voor ons geen nieuwe berichten, een kleine groep gestrande medereizigers hebben een bericht gekregen dat ze om zes uur zullen worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Daar horen wij dus niet bij vanavond!
Dan maar naar de 7-11 om een paar grote flessen Leo bier te halen en dat loopt uit op een teleurstelling! Ze verkopen geen bier in deze 7-11! Ook bij de kleine Tops Fresh is verkoop van alcohol onbekend. Waarschijnlijk omdat de winkels aan een brede belangrijke verbindingsweg liggen en de nationale wet verbied om alcohol langs provinciale wegen te verkopen.
Maar ik ken Thailand als mijn binnenzak en weet als geen ander dat restaurants ook flessen bier verkopen om mee te nemen. De Thai zijn nu eenmaal geboren zakenmensen die elke mogelijkheid die zich aanbied met twee handen aannemen.Niet veel later stap ik met zes grote flessen Leo de hotelkamer binnen. 80 Baht per stuk maar daar kan ik uitstekend mee leven.
Vijf flessen gaan in de koelkast en een fles gaat mee naar naar buiten waar het goed vertoeven is op een terras in de vroege vooravond. Mijn Kobo e-reader gaat ook mee en met het elektronische boek en een grote fles Leo ben ik een vreemde eend in de bijt. Ik voel ogen overal op mijn lichaam. Nog een slokje en enkele pagina’s lezen. Ik ben een Baantjer aan het lezen en het is het tweede boek op rij dat meer dan interessant is.
Lyka heeft er genoeg van op de kamer voegt zich bij mij. Ik hoor dat er over ons wordt gefluisterd. Dat is een voordeel wanneer je meerdere talen spreekt. Wij zijn het gelukkige stel zonder zorgen over de vertraagde vlucht. Hoe kan dat in hemelsnaam mogelijk zijn?
Aan de tafel naast ons zit een wat oudere kleine, breekbare, vrouw met rood haar dat vermengd is met grijze lokken. Zodra we oogcontact maken knoopt ze een gesprek met ons aan. Eerst met mij maar niet veel later met Lyka. Ze blijkt te werken voor een organisatie die gefinancierd wordt door USAID, de organisatie die nog niet zo lang geleden door President Trump is opgeheven.
Ze beseft dat haar carrière op haar laatste benen loopt. De wereld is razendsnel aan het veranderen! Er zijn zoveel problemen in ieders vaderland dat die eerst moeten worden opgelost. Ik denk voor een moment aan de zuurstofmaskers in de vliegtuigen. Je moet eerst zelf een zuurstofmasker voordoen voordat je een ander helpt! Zo zou het in ieder land in de westerse wereld moeten zijn. Hoeveel miljarden zijn er in de afgelopen vijftig jaar naar Afrika gestuurd? En het is nog steeds niets!
Alarmbellen gaan rinkelen en ik weet dat ik op mijn woorden moet passen. Generaliseren is nooit goed maar ik schaam me er niet voor dat ik het goed vind dat een president van een van de machtigste landen hardop vragen stelt over de zakken waarin het geld van de belastingbetalers allemaal verdwijnt. Ook politiek en religie zijn een absolute No-Go in deze situatie.
Ik voel geen enkele verbinding tussen de slachtoffers, alleen maar egoïsme zoals we sinds de Covid-19 samenzwering hebben leren kennen. Ik voel enig medeleven met haar maar ik hoop dat zij zich realiseert dat er ook veel zakkenvullers in haar werkomgeving van de hulp aan ontwikkelingslanden opereren. Gelukkig weet ik het gesprek op het pad van koetjes en kalfjes te houden.
Na een kort afscheid zitten we om kwart voor zeven in het restaurant aan ons diner. Het is meteen duidelijk dat er al veel meer medereizigers zijn vertrokken dan iedereen om ons heen had verwacht. Je kan de teleurstelling zien op de gezichten van de medereizigers die zijn achtergebleven net als wij.
‘Waarom zij wel en wij niet?’, waart als een ongrijpbaar egoïstisch spook door de menigte die in stilte de avondmaaltijd nuttigen.
De Pad Thai met de Sweet and Sour Fish met wat groente smaakt me uitstekend. In mijn gedachten probeer ik de puzzel van onze vertraging op te lossen. Het blijkt een onmogelijke puzzel. Nog een biertje en een aflevering van “Silent Witness” en dan slapen. Komt er morgen een oplossing voor ons probleem?

Thailand: Op weg naar Nederland

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), vrijdag 28 maart 2025

Onze winterreis zit er alweer op! Het is een mooie reis om op terug te kijken met hoogte- en dieptepunten. De dieptepunten lagen vooral in Nederland en daar wil ik het eigenlijk niet over hebben.
Ik was zoals gewoonlijk op deze reis om zeven uur alweer op en bezig met het zetten van een vers bakkie koffie. We hebben deze reis zelfs drie kilo over dus moet ik de komende winterreis beter plannen en (veel) minder gemalen koffie meenemen uit Nederland. Gelukkig weet ik ook waarom ik zoveel koffie over heb! Het bakkie leut in de middag is zo goed als zeker verleden tijd. De drie kopjes die ik ’s morgens voor en na het ontbijt drink zijn voldoende om de dag door te komen.
Het duurt nog elf uur totdat de minibus van “Bell Travel” ons voor de deur van de “Boxing Roo” komt ophalen. Ik kijk om me heen in de kamer en het lijkt alsof we gaan verhuizen. Dat gaan we eigenlijk ook! We verhuizen terug naar Nederland, zo voelt het tenminste. Ik kijk naar de zeven maanden in Nederland uit omdat ik veel werk moet verrichten om bij aanvang van mijn AOW-jaren zorgeloos kan genieten van wat het reizen en mijn leven nog te bieden heeft in de herfst van mijn leven.
De verschillende spanningen in mijn geest en lichaam hebben zich verenigd, en verstrekt, en hun broederschap heeft mijn eetlust weggejaagd. Voor het eerst in mijn leven, zolang ik mij kan herinneren, staar ik ’s ochtends in een pizzadoos met daarin nog enkele koude punten pizza’, dubbele Peperoni en Chicken Trio, zonder dat het water in mijn mond loopt.
De tijd kruipt langzaam naar het punt van ons vertrek. Waarom zou ik niet doen wat ik elke andere dag ’s morgens in Pattaya heb gedaan? Het inpakken doen we na de lunch want vier uur om de rotzooi in de koffer verspreiden zou geen probleem moeten zijn.
Ik ga mijn gewoonlijke ochtendwandeling van tien kilometer maken. Het zonnetje schijnt en het is vroeg in de ochtend nog relatief koel. Binnen een kwartier loopt het zweet in straaltjes over mijn rug mijn bilnaad in. April is in aantocht en het hete seizoen zal niet lang op zich laten wachten. “Songkran”, het Thaise nieuwjaar, is over ruim drie weken en iedereen die ik ken heeft Pattaya al verlaten of gaat Pattaya de komende weken verlaten.
Dat is de reden waarom het zo rustig is op “South Pattaya Road”. Het is relatief rustig in de noemer van de bezoekers! Het onverteerde probleem, en dat ook nog steeds groeit, is de zeer luide verkeersdeelnemers. Of het nu om motoren, auto’s, of muziek uit die auto’s, gaat het wordt met de dag erger en zowel de expats en de lokale bevolking zijn het zat. Weinig mensen kunnen in Pattaya ’s nachts nog rustig slapen. Het gemeentehuis en het hoofdstation van politie wordt dagelijks met klachten overspoeld. Zelfs een landelijke krant heeft er al over geschreven omdat het nu de geluidsoverlast overal in Thailand uit de klauwen loopt.
Na mijn eerste flesje sodawater, na ongeveer drie kilometer wandelen, op de stoep voor een 7-11 begin ik aan de tweede etappe langs de zee die ook een kilometer of drie lang is.
Tijdens de wandeling neem ik van een paar bekenden, die ik elke ochtend tegenkom, afscheid met de mededeling dat ik hoop ze aan het einde van het jaar weer gezond te ontmoeten. Het is geen sterke binding maar een binding die sterk genoeg is om elkaar te begroeten en te respecteren! Ik ben vooral bezig om mijn hoofd te legen. Ik heb een onaangenaam gevoel in mijn lichaam en voel een druk op de borst. Het gaat zeker niet goed me. Laten we hopen dat ik in Nederland weer snel de rust vind en de stress van me af kan zetten.
Na een tweede flesje soda water voor het “Dusit Thani Resort” aan het einde van de boulevard en een flesje op de stoep voor een andere 7-11 aan “Central Pattaya Road” loop ik langs de Subway om voor Lyka haar lunch op te halen. Ze wil graag een “foot long Chicken Terriyaki” sandwich. Ik hou het op een halve omdat ik ondanks de wandeling en de liter sodawater nog steeds geen trek heb gekregen.
In de wetenschap dat ik toch wat moet eten werp ik me na terugkomst in de hotelkamer op de koude pizzapunten van gisterenavond. Ze zijn wat aan de taaie kant maar ze smaken nog prima. Laat ik maar gaan douchen om te ontspannen en me voor de laatste keer in Thailand te reinigen! Je kan het maar achter de rug hebben. Tijdens het douchen hapert de radio en Lyka laat me weten dat het internet steeds wegvalt. Dat kan altijd in Thailand waar het internet ondertussen beter is dan in veel andere Zuid-Aziatische landen.
De eerste berichten druppelen binnen. Facebook en TikTok exploderen! Het noodlot kan iedereen thuis en onderweg altijd treffen. Laten we maar wachten tot het stof is neergedaald, en het internet weer overal werkt, om te kijken of onze vlucht vanavond naar Nederland nog wel doorgaat?
Een uur later staan alle seinen voor onze vlucht TK69 nog op groen en er zijn berichten in het nieuws dat het op de Suvarnabhumi luchthaven een normale vrijdag is. Nog ruim twee uur tot ons vertrek en de koffers kunnen eindelijk dicht. De koffers worden ingepakt en verzegeld met gele ducttape. De koffers zijn van verre te ontdekken op de bagageband met de korte fluoricerende gele strepen.
Rond kwart over vijf gaan we naar beneden om in de bar/restaurant van de “Boxing Roo” op de mininbus van “Bell Travel” te wachten. Ik heb de koffers al eerder naar beneden gebracht om overtollig zweten tegen te gaan. Het wachten is altijd de moeilijkste periode voor het vertrek. De onzekerheden vermengd met angst of het allemaal wel goed zal gaan en we op tijd op de luchthaven zullen arriveren. Gelukkig gaat het allemaal goed en vertrekt de grote “Super VIP bus”, met slechts 24 brede stoelen, precies op tijd vanuit Pattaya naar de luchthaven. Vanaf dit moment kan er nog maar weinig fout gaan.
Bij aankomst gaan de koffers gaan op een trolley en wij gaan goed geluimd en vol goede moed op zoek naar de balie waar we kunnen inchecken voor onze reis naar Amsterdam. Op de grote beeldschermen van de vertrekkende vluchten verschijnt het eerste verontrustende bericht! Onze vlucht naar Istanbul met Turkish Airlines TK69 heeft vertraging opgelopen. En niet zomaar een vertraging, het is een vertraging van drie uur en dat betekend dat onze aansluitende vlucht naar Amsterdam met grote zekerheid zal worden gemist! God weet hoelang we moeten wachten op de luchthaven voor de volgende vlucht naar Amsterdam?
We krijgen ieder een voucher van Turkish Airlines van 450 baht om een verdieping lager wat te gaan eten in een van de restaurants om het gevoel van het lange wachten te onderdrukken.
We vallen neer bij het “Koh Hop Bar” restaurant om de eenvoudige reden dat het eerste restaurant is onder aan de roltrap en er nog twee zitplaatsen aan een lage bar vrij zijn. Wij zijn na bijna zes maanden niet kieskeurig wat er voor eten voor ons wordt neergezet! Ik ben meer dan blij met mijn drie worsten met friet en Lyka geniet van haar spaghetti Bolognese. De smaak van echte mosterd brengt herinneringen in mij boven.
Drie kwartier later staan we weer in de rij om in the checken maar ik zie meteen dat er weer wat mis is. Ten eerste is de incheckbalie voor de “Bagage Drop Off” helemaal verdwenen en er zit nog steeds niemand achter de incheckbalies terwijl ze al een half uur geleden met het inchecken zouden beginnen.
Brutaal als ik ben ga ik in precies dezelfde rij staan als ruim een uur geleden van de “Bagage Drop Off” en voordat ik het me realiseer wordt mijn onderbuikgevoel bevestigd. We staan in een van de twee rijen van de Business Class. Lyka schaamt zich en twijfelt of we niet beter achteraan in de rij van de Economy Class kunnen aansluiten. Ik kijk over mijn schouder naar de lange rij. Ik blijf resoluut! Dit is een van die momenten dat je niet bescheiden hoeft te zijn! Dit is het moment van er op of er onder.
Dit is het moment dat je charisma het verschil maakt! Een jonge mannelijke medewerker van Turkish Airlines komt de groep Business Class passagiers, waar wij onzichtbaar in op zijn gegaan, vertellen wat er precies aan de hand is. Iedereen in onze rij luistert aandachtig en ik strooi er af en toe een paar Thaise woorden tussendoor. Dat maakt een zichtbare indruk en ook een zichtbaar verschil. Ik vertel hem van mijn diabetes en dat ik me na zo’n lange tijd wachten niet zo goed meer voel. Hij gebaart met zijn vlakke handen, die verticaal op en neer bewegen, dat we hier rustig moeten blijven staan.
We worden aan de incheckbalie kort geïnformeerd over de bussen die klaar staan en wij lopen met de Business Class passagiers mee naar de gereedstaande bussen. Het zijn èchte Thaise bussen met een gangpad zo smal dat een Europeaan er met moeite zijdelings doorheen kan lopen.
Er gaat onder het rijden een geroezemoes door de bus vanwege de grote onzekerheden die de reizigers te wachten staat. Gelukkig zijn er ook enkele die het lijdzaam over zich heen laten komen, zoals wij, en die kun je herkennen aan de glimlach op hun gezicht.
Ongewenst vang ik stukjes van gesprekken tussen de passagiers op. Die gesprekken gaan over van waar we naartoe worden gebracht en wanneer we eindelijk gaan vertrekken naar Istanbul. Er zijn klachten over gemiste aansluitingen en gemiste afspraken. Wachtende vrouwen en kinderen op luchthavens aan de andere kant van de wereld en of we wel te eten krijgen. Het grootste gedeelte van de passagiers is ongeduldig en weet niet wat te doen met deze situatie.
De bus stopt voor een enorm hotel in het midden van niets met de naam “The Green View Hotel”. De passagiers stappen uit en worden met al hun bagage de lobby van het hotel binnen geleid om een sleutelkaart van de kamer voor de komende nacht te ontvangen. Het ellebogen start meteen en ik maak me breed zodat ik als derde voor de receptie sta.
‘Two persons?’
‘Yes, two persons’, antwoord ik op mijn beurt en neem de sleutelkaart met een brede glimlach in ontvangst.
Naast me staat een Roemeens echtpaar het onschuldige Thaise meisje in slecht Engels te verhoren over wat ze weet van de geannuleerde vlucht en wanneer ze vertrekken. Dat meisje weet net zoveel van de vluchten van Turkish Airlines als de Roemenen van beschaafd met mensen omgaan! Tja het Oostblok, waar is de Europese Unie toch aan begonnen? Hoe hebben ze het de bevolking van Europa ooit kunnen verkopen?
We wandelen over de binnenplaats naar gebouw 1, verdieping 2 en kamer 03. Zo staat het op het kartonnen hoesje van de elektronische sleutelkaart in steekt, 1203. De kamer is prima voor een nacht want ik vertrouw erop dat we morgenavond omstreeks dezelfde tijd weer zullen vertrekken.
Welterusten.