Japan: Wrijving

Osaka (Cote House) 406), zondag 18 februari 2024

Wanneer je al ruim vier maanden samen op reis bent en elke dag bij elkaar op de lip zit is het onvermijdelijk dat er wrijving ontstaat. Vandaag is zo’n dag dat de wrijving niet meer kan worden gekoeld en dat de temperatuur hoog oploopt. Het eerste signaal kreeg ik al bij het ontbijt. Er werd niet geklaagd, er werd niet afgekeurd maar haar lichaamshouding was niet positief. Vandaag is de planning dat we het “Sumiyoshi-taisha” altaar gaan bezoeken. Mijn plan krijgt de handen van Lyka niet op elkaar!
We gaan vandaag weer met de metro op stap. Het dichtstbijzijnde metrostation is het “Nagai Station” genaamd naar het enorme park, met verschillende sport accommodaties, waar het naast ligt. Het is een kort aangenaam ritje in de schone drukke metro. Aangekomen in het park ontmoeten we een menigte die we zeker niet hebben verwacht.
Er zijn vandaag in het “Nagai Park” atletiek wedstrijden waar enkele universiteiten uit Osaka en omgeving aan deelnemen. De hardloop wedstrijden zijn omlijst met blaasmuziek van de universiteitsband en natuurlijk mogen de cheerleaders ook niet ontbreken. Het is een feestelijke omgeving met slechts een grote beperking. We mogen nergens het parcours oversteken om naar het binnenterrein te gaan.
We zijn veroordeeld om langs de buitenste weg van het park te lopen en daardoor de grootst mogelijke afstand af te leggen.We passeren langs deze lange omweg het “Nagaistadion en Yodoko Sakura Stadion” Indrukwekkend en schoon, de geur van verschraalde urine ontbreekt zoals in de omgeving van de (voetbal)stadions in Nederland. Lyka vraagt of we er al zijn en ik voel me ongemakkelijk dat ik haar moet vertellen dat ik de verkeerde richting heb gekozen en dat we nu verder weg zijn van de “Sumiyoshi-taisha” dan toen we uit het metrostation stapten. Haar gezicht spreekt boekdelen!
We zijn in een buitenwijk van Osaka aanbeland waar zelfs de 7-11’s maar heel erg dun gezaaid zijn! Een korte blik op Google Maps en ik heb de richting weer te pakken. Er is een klein park met daarin de “Bandai Pond”. Een grote vijver die zorgt voor rust en harmonie in het kleine park. We drinken een klein flesje warme groene thee en genieten op een bankje van de warmte van de zon. Het is gelukkig goed weer want regen had de wrijving zeker niet afgekoeld.
Het is vanaf hier een kleine kilometer naar het belangrijke Shinto altaar. Het is een vreemde omgeving met piepkleine huisjes waarvoor veelal nog kleinere Japanse auto’s staan geparkeerd. Auto’s die in Europa niet worden verkocht. Hele kleine auto’s zou zeker een oplossing kunnen zijn voor de parkeerproblemen in de binnensteden. We zoeken naar wat te eten, al is het maar een snack. Het geluk is vandaag niet aan onze zijde. Straat na straat zonder ook maar een klein winkeltje, restaurantje of verkoopautomaat. Dit is absoluut niet het Japan dat we de afgelopen dagen hebben leren waarderen.
Door een smalle steeg bereiken we het terrein van het “Sumiyoshi-taisha” shinto altaar. Het is veel van hetzelfde dat we al eerder hebben gezien. Het eerste gebouw dat we bezoeken op het uitgestrekte terrein is het “Kisshōden “. De architectuur is intrigerend. De timmerlieden met hun primitieve zagen, beitels en hamers gebruikten geen metalen spijkers, of houten pennen, om de balken te verbinden. Het hele dak blijft in elkaar gestoken door een vernuftig gebruik van verstek zagen en zwaartekracht. Het verschil zit in de details wanneer je de verschillende tempels en altaren bezoekt.
In het “Kisshōden” kunnen we even binnen kijken en er staan veel beelden van dieren waaraan magie en kracht wordt toegeschreven. Ook hier leeft de wrijving weer op. We hebben nu allebei trek.
‘De kinderen in Afrika, die hebben honger!’, werd mij op de middelbare school geleerd door een linkse leraar toen ik zelf ook nog in het socialisme geloofde.
‘Het is toch niet mijn schuld dat we niets te eten kunnen vinden!’
Ik beloof plechtig dat we zodra we klaar zijn met het bezoek aan de “Sumiyoshi-taisha” op zoek gaan naar voedsel. Rond elk treinstation is gewoonlijk wel wat te eten te vinden.
Een laan omringt door stenen lantaarns leidt ons naar de stenen “Kita Torii”. Niet iedere Torii is in het vuurrood geverfd! De reden daarvoor weet ik niet maar ik heb ook al gouden en witte torii’s gezien op het internet.

Sumiyoshi-taisha (住吉大社), ook bekend als Sumiyoshi Grand Shrine, is een Shinto altaar in Sumiyoshi-ku, Osaka, prefectuur Osaka, Japan. Het is het belangrijkste heiligdom van alle Sumiyoshi-heiligdommen. Het geeft zijn naam aan een stijl van heiligdom architectuur die bekend staat als Sumiyoshi-zukuri.

Het heiligdom wordt door de lokale bevolking Sumiyoshi-san of Sumiyossan genoemd en is beroemd om de grote menigten die op nieuwjaarsdag naar het heiligdom komen voor hatsumōde.

Het heiligdom werd het voorwerp van keizerlijk beschermheerschap tijdens de vroege Heian-periode. In 965 beval keizer Murakami dat keizerlijke boodschappers werden gestuurd om belangrijke gebeurtenissen te melden aan de bewaker kami van Japan. Deze heihaku werden aanvankelijk gepresenteerd aan 16 heiligdommen, waaronder Sumiyoshi.

Sumiyoshi werd aangewezen als het belangrijkste Shinto-heiligdom (ichinomiya) voor de voormalige provincie Settsu. Van 1871 tot 1946 werd Sumiyoshi taisha officieel aangewezen als een van de Kanpei-taisha (官幣大社), wat betekent dat het in de eerste rang van door de overheid gesteunde heiligdommen stond.

“Sumiyoshi-taisha” is vooral bekend om de rode brug over het kanaal. Eigenlijk is het een stenen vijver speciaal aangelegd zodat de brug over water is gebouwd. Een symbolische oversteek naar de overkant.
We volgende de stroom bezoekers en passeren een oude boom waar iedereen met het hoofd naar buigt als teken van respect. Een buiging die de Japanners dagelijks tientallen keer maken. Je moet de brug een keer ritueel zijn gepasseerd om de goede krachten in je te laten nestelen. De natuur die je omringt zal voor je zorgen in alles wat je doet!
Een meisje in een mooie zijden kimono kan ik niet voorbij laten lopen zonder dat ik een foto heb gemaakt. Het is al half drie geweest en ik begin me nu ook wel een beetje slapjes te voelen. Mijn diabetes speelt op nu mijn bloedsuiker erg laag word. Gelukkig weet Lyka toch nog een geforceerde glimlach op haar gezicht te toveren. Ze wil eerst helemaal niet met het meisje op de foto. Het duurt even voordat ik haar heb overgehaald. Het resultaat is in ieder geval onvergetelijk.
In de wetenschap dat we nog niet alles hier hebben gezien vertrekken we met enige haast. We laten het “Sumiyoshi Park” maar voor wat het is. We hebben genoeg gezien voor vandaag en nemen de trein terug naar Namba. We gaan met spoed op weg naar het “Sumiyoshitaisha Station” waar we natuurlijk een 7-11 aantreffen. Warme gestoomde broodjes met varkensvlees, Bapao, een 7-11 sandwich met de wereldberoemde eiersalade en een flesje warme groene thee vinden hun weg naar onze magen. Met elke hap wordt de glimlach op Lyka’s gezicht breder en neemt de wrijving af.
Nog voordat we zijn uitgestapt zie ik de speciale “Rapid:t Airport Express” aan het verste perron staan. De “Rapi:t” is een beperkte expresdienst tussen Kansai Airport Station en Namba Station. De naam wordt uitgesproken als "rapido" en betekent gewoon "snel". Deze trein stopt niet bij zoveel haltes als de Airport Express, dus hij is wat sneller. Ook zijn alle zitplaatsen gereserveerd, zodat het niet druk wordt in de trein. Vooral kinderen, en Manga fanatiekelingen, vinden de trein opwindend omdat er een Japanse superheld is bedacht naar aanleiding van deze trein. Dat maakt de toeslag van iets meer dan drie euro meer dan de moeite waard.
Na de moeilijke dag van vandaag is luiheid troef. Op de terugweg kopen we, overheerlijke, magnetron maaltijden in de Life supermarkt. We hebben geen zin om vanavond de kamer nog te verlaten om in een restaurant te gaan eten. Een koud Asahi biertje erbij en mijn dag kan niet meer kapot. Eind goed, al goed.

Japan: Een lange winkelstraat

Osaka (Cote House) 203), zondag 19 januari 2025

Precies om zeven uur stapte ik uit bed en een minuut later neem ik de iPhone uit de standaard om de weersverwachting te bekijken. Ik ken genoeg mensen die niet blij worden van de temperatuur die er op dit moment in Osaka heerst. Na de vele lange dagen in de vochtige warme tropen kan ik heel veel van de kou genieten! We zijn tenslotte Hollanders en geboren schaatsers, net als de Japanners.

‘Ieder zijn ding!’, zei mijn grootmoeder altijd.

En ze heeft gelijk! Zelf ben ik een cultuurfreak met een getraind oog voor religieuze kunst maar een vrouw kan het zoeken naar nieuwe schoenen en kleding maar moeilijk afzweren. Daarom heb ik vandaag voor Lyka een verrassing. We gaan naar het noorden van Osaka naar “Tenjinbashisuji shopping street“ in de “Tenma” buurt. Er is ook een belangrijk Shinto altaar, de “Osaka Tenmangu Shrine” in de buurt.
Rijst met iets extra’s ernaast als ontbijt kan ik wel eten maar als een gewortelde Nederlandse jongen gaat er niets boven een sneetje brood in de ochtend. Helaas is het volkorenbrood nog niet geïntroduceerd in Japan dus moeten we het doen met witbrood van een goede kwaliteit. Gelukkig is het niet dat zoete Chinese witbrood!
In de kleine keuken van het “Cote House” Hotel/hostel bak ik een omelet en leg die op een boterham met ham. Dan gaan er ook nog een paar plakjes oude kaas op die we zelf uit Nederland hebben meegebracht. Een ontbijt voor winnaars dat we afsluiten met een banaan omdat we ook de viscositeit van de stoelgang onder controle willen houden.
De route naar onze bestemming voor de dag wordt door Google altijd berekend vanaf het “Sakuragawa” metrostation omdat dat station dicht bij ons hotel/hostel ligt. We gaan vandaag wandelen dus we maken ons geen zorgen over de paar honderd meter meer naar het “Namba” metrostation. Dat metro- en treinstation op zich al bijna een kilometer lang! De ondergrondse wandeling door de “Namba Walk” is altijd aangenaam en je weet nooit wat je vandaag weer zal tegenkomen. Vandaag is het een typisch Japans tafereel om nieuwe klanten te werven.
We moeten met de bruine “Sakaisuji” metrolijn naar het “Ogimachi” station. Het metrostation ligt helemaal aan het einde van Namba Walk! Het blijft altijd een gokje welk perron je moet hebben dus vraag ik het maar aan een nietsvermoedende voorbijganger. Met handgebaren en gebroken Engels komen we er altijd wel uit welk perron we moeten hebben.
Het “Ogimachi” metrostation ligt halverwege de “Tenjinbashisuji shopping street“, we hebben al de verwachting dat het allemaal veel van hetzelfde zal zijn zoals veel toeristische winkelstraten in Azië. Dus de helft zal meer dan genoeg zijn. Het is zondagmiddag rond half twee in de overdekte winkelstraat en om eerlijk te zijn hadden we het wel wat drukker verwacht. We kijken wat rond en de mode voor de dames blijkt nog uit de jaren zestig te zijn en voor de weinige restaurants die open zijn staan geen rijen. Dat zegt ons genoeg, ik dat deze beroemde winkelstraat in Osaka zijn uiterste houdbaarheidsdatum al voorbij is.
Wij zijn reizigers, geen toeristen, en hebben weinig aan souvenirs die we niet dagelijks tijdens onze reizen kunnen gebruiken. Toch kijkt Lyka altijd naar een koelkastmagneet die goede herinneringen in ons naar boven zal brengen wanneer we in Zaltbommel zijn. Deze keer zien we een stukje porselein met de poppetjes van de “Katsuō-ji Temple” er op. We kijken elkaar aan en zonder een woord te zeggen weten we wat de ander denkt. Ons souvenir van de reis naar Japan in 2025 is veilig gesteld.
We wandelen weer verder richting het “Ōsaka Tenman-gū” altaar en ik zie dat een man die ons tegemoet komt loopt te snacken met een Japanse kroket in de hand. Dat geluk zullen we toch niet hebben? Ik hou mijn ogen, en neusvleugels, goed open zodat we Japanse “Korokke” verkoper niet voorbij lopen.
De geur van de frituur wordt sterker en daar liggen ze in een verwarmde vitrine op klanten te wachten! Ze zijn er nog in drie varianten: De aardappel (Korokke), de pompoen (Kabocha-Korokke) en de ham/kaas variant, waarvan de naam me is ontgaan.
Dat de warme snack welkom is met dit koude weer mag duidelijk zijn. De aardappel Korokke smaakt zoet en hartig tegelijk. Er is een lichte gekruide smaak maar die kan ik niet ontleden. Ik proef in ieder geval lente-ui en dat is zeker omdat de vulling groene stukjes bevat.
De ham/kaas Korokke is een absolute winnaar. Die lijkt voor bijna honderd procent op de Nederlandse kaassoufflé uit de snackbar. Misschien een idee voor de Hollandse snackfabrikanten om de plak kaas in een plakje ham te rollen voordat die in het deeg van de soufflé verdwijnt? Ik zou ze zeker regelmatig kopen wanneer we in Nederland zijn!
We steken een drukke straat over en komen in het gebied van de overkapte winkelstraat met nummer 2. Een stukje verder in de winkelstraat hangt er een grote rode lampion met Japanse tekens. Dit is de aanwijzing dat we hier linksaf moeten slaan naar het “Ōsaka Tenman-gū” altaar.
Het is hier veel drukker dan ik had verwacht na het zien van de verlaten winkelstraat. Is het misschien een bijzondere dag in de “Osaka Tenmangu Shrine”? Geduldig wacht ik op het juiste moment om een foto te kunnen maken zonder dat er mensen in de weg staan.

Het Osaka Tenmangu-heiligdom, gesticht in de 10e eeuw, is een van de belangrijkste van honderden heiligdommen in heel Japan die zijn gewijd aan Tenjin, de Shinto-godheid van de wetenschap, die op zijn beurt in verband is gebracht met de Heian-periode-geleerde Sugawara Michizane. Het Osaka Tenmangu-heiligdom is tijdens zijn geschiedenis een aantal keren door brand verwoest, en de huidige hoofdhal (honden) en hoofdpoort dateren uit 1845.

In een hoek van het terrein steelt een aapje de show met kunstjes. Het publiek, jong en oud, geniet van de show. Aapjes zijn haast altijd beminnelijk omdat het onze naaste verwanten zijn. Wij zien hulpeloze kinderen in de kleine primaten. Na de grappige show, waarbij de handen van jong en oud regelmatig op elkaar gaan, buigt het aapje en zijn trainer als dank voor de aandacht van het publiek.
Ook op deze religieuze plaats hangen de schattige wensplankjes in alle soorten en maten. Wensen en noodkreten door elkaar om de geesten van de natuur te vragen om hulp en wijsheid tijdens het moeilijke aardse leven.
Helaas kunnen we al te dicht bij het hoofdgebouw komen omdat er rituelen worden uitgevoerd. Het gebouw is afgezet met een afscheiding van verse groene bamboe. Een dikke voorganger, waarschijnlijk een monnik, in een maagdelijk wit gewaad leid een processie vanaf een bijgebouw over een brug naar het hoofdgebouw. Misschien is het daarom zo druk op deze zondagmiddag? Voor ons zit het bezoek aan de winkelstraat en het altaar er op. We wandelen rustig terug richting Namba en zoeken onderweg naar een metrostation.
We passeren twee rivieren die dwars door Osaka stromen. Ik geniet van de architectuur van een oud rood bakstenen gebouw, rond een stalen skelet, dat de drang om te vernieuwen, te moderniseren en de tand des tijds heeft doorstaan. Osaka is een miljoenen stad maar je bent nooit ver weg van een groen park om te ontspannen of te sporten. Japanners worden niets voor niets, ook geholpen door een gezond dieet, zo oud!
Perfectionisme en harmonie zijn belangrijk in het land van de rijzende zon. Bekijk deze galerij in de metro eens goed? Rust en harmonie, er is niets klinisch aan deze overdaad van beton en roestvast staal. Het is een architectonisch kunstwerk op zich.
Na een eenvoudige diepvriesmaaltijd op de hotelkamer moet ik nog even op pad om een six-pack halve liters bier te kopen. Vanmiddag heb ik in de winkelstraat een winkel gezien waar ik maar niet van op de naam kon komen. “CoDeli” is een van de kleinere ketens supermarkten in Japan. Vorig jaar kwam ik er vaak totdat de winkel om de hoek van het Cote House definitief werd gesloten. Ze verkopen er een redelijk smakend drankje dat op bier lijkt maar 25% goedkoper is dan de premium Japanse bieren. Vanmiddag heb ik even op de kaart gezocht en er blijkt nog een winkel op een korte loopafstand van ons hotel te zijn. Maar eens kijken of ze dat goedkope drankje nog verkopen.
Met een six-pack “Barreal Grand” onder de arm loop ik weer terug naar het hotel zigzaggend door onbekende straten in Osaka. En dan wordt ik verblind door een mix van kleur en licht. Een winkel voor feest- en themakleding is nog open op dit late uur. De dame met de rode pruik is een etalagepop! Het duurde bij mij ook enkele momenten tot het tot me doordrong.