Singapore: Met een vriend op stap in Singapore

Singapore (Onbekend hotel aan Kitchener Road), donderdag 2 december 2004

Ik ben een vreemde eend in de bijt in Pattaya. Ik ben bijna altijd de benjamin van het bierdrinkende gezelschap aan het einde van de middag. Het overgrote gedeelte van de expats is al met pensioen en verlaat de stad alleen voor een verplicht familiebezoek van zijn vrouw, of vriendin, in de jungle. Ook wordt Pattaya steevast ontvlucht voor het, na een paar jaar zeer vervelende, water gooien van het “Songkran”, het Thaise nieuwjaar.
Sinds ik voor enkele maanden per jaar in Thailand ben neergestreken onderbreek ik mijn bezoeken aan Thailand, en met name Pattaya, met reizen naar landen in de omgeving zodat ik meteen een nieuw visum in mijn paspoort kan laten stempelen.
Maleisië en Singapore behoren absoluut tot mijn favorieten landen omdat de vluchten met Air Asia naar Singapore en Kuala Lumpur goedkoop zijn. De hotels en het eten zijn niet al te duur, hoewel in Singapore de hotels duurder zijn dan in Maleisië, maar een combinatie van deze twee landen maakt het goed betaalbaar. Singapore en Maleisië behoorden in een verleden tot dezelfde staat. Het verschil in de bevolking is een verschil in dag en nacht.

Singapore werd op 9 augustus 1965 onafhankelijk toen het zich afscheidde van Maleisië. Daarvoor was Singapore een Britse kroonkolonie met zelfbestuur sinds 1959, en werd het op 16 september 1963 een deel van Maleisië. De scheiding was het resultaat van politieke en economische conflicten tussen de regeringen van Singapore en Maleisië.

De Chinese meerderheid van de bevolking in Singapore geeft de stadstaat een heel andere keuken en een heel andere smaak dan de rest van het Maleisische schiereiland. Daartegenover staat dat het Islamitische Maleisië, met naast de Chinese bevolking ook een stevige Hindoestaanse bevolking, die de keuken heel bijzonder en misschien wel een van de beste van Zuid-oost Azië maakt. Geurige zoete kerrie afgewisseld met pittige vlees- en visgerechten
Wanneer mijn vriend Simon, na weken van zeuren, eindelijk zijn vrouw heeft kunnen overtuigen dat het om een onschuldig weekend met zijn vriend naar Singapore gaat kan ik eindelijk voor ons gaan boeken. Simon is een goede vriend en we drinken graag samen een biertje de bar/restaurant bij Piet en Malee in Soi Honey Inn. Wanneer we aan de bar vertellen dat we samen naar Singapore gaan vallen er veel monden open.
De rit in de taxi naar de luchthaven “Don Muang” in Bangkok doet mij denken aan een schoolreisje. Simon is erg opgewonden dat hij eindelijk zonder zijn vrouw op reis gaat en wat nieuws gaat zien. Laten we eerlijk zijn, Simon neemt zijn huwelijkse eed niet zo serieus en hij houd wel van een pleziertje. Ik heb duidelijke ideeën wat zijn plannen en voorkeuren zijn tijdens ons verblijf in Singapore.
“Tony Fernandes” van Air Asia heeft weer een nieuwe zending vliegtuigen van het type Airbus A320 ontvangen uit Europa! Het vliegtuig ruikt als een nieuwe auto en veel mannen raken opgewonden van die geur. Persoonlijk heb ik meer oog voor de strakke kontjes in de rode korte rokjes van de stewardessen in het uniform van AirAsia.
Na aankomst op de “Singapore Changi Airport” gaan bij Simon de ogen wagenwijd open en hij beseft voor het eerst dat er meer is in Zuidoost-Azië dan Bangkok en Thailand. Na de immigratiedienst komt voor hem de volgende schok, we gaan niet met de taxi naar de stad maar we nemen de ondergrondse die gedeeltelijk, wegens de hoge kosten, ook boven de grond rijd. Het is een cultuurschok voor mijn vriend die zijn ogen uitkijkt in de nieuwe onbekende wereld om hem heen.
Na een rit op de Groene, Blauwe en Paarse MRT-lijn komen we weer boven het maaiveld van het MRT-station “Farrer Park”. We zijn een aardig stukje verwijderd van het centrum maar hier zijn de hotels (nog) enigszins betaalbaar! Het is zaterdagavond en het hotel waar ik meestal verblijf blijkt onverwacht te zijn volgeboekt. Dat heb ik nog nooit meegemaakt in het weekend. Er zal dit weekend wel wat te doen zijn in de stad wat veel toeristen aantrekt.
Ik tel mijn zegeningen op de vingers van mijn hand en stel voor om eerst maar wat te gaan drinken. Op het terras van het kleine theehuis/foodcourt tegenover het “Tai Hoe Hotel” bestel ik, zonder het aan Simon te vragen, twee grote “Tiger Beer”. Mijn hersenen draaien op topsnelheid want waar vinden we op dit tijdstip in het weekend nog een betaalbaar hotelbed in de buurt?
Bij het serveren van het ijskoude bier spreek ik meteen de vermoeid ogende Chinees aan: ‘Het Tai Hoe Hotel is vol! Is er nog wat anders in de buurt om te slapen?’
De Chinees kijkt mij met een oog aan alsof hij mij herkend van een vorig bezoek en zonder een woord te zeggen wijst hij omhoog naar de verlichte zwaar bewolkte avondlucht. Ik kijk hem verbaasd aan en hij wijst naar een verlicht uithangbord met rode Chinese tekens. Een brede glimlach verschijnt op zijn pokdalige gezicht.
Ik laat mijn bagage achter bij Simon op het terras om polshoogte te gaan nemen in het Chinese hotel dat onzichtbaar is voor toeristen die niet de Chinese tekens machtig zijn. Een smalle trap leidt naar de tweede verdieping, in Singapore bestaat er geen begane grond, van het vierkante betonnen gebouw waar een fattige Chinees met een vette snack in zijn hand in een hokje in een zacht pornoblaadje zit te kijken.
De tekst van het magazine lijkt mij op het eerste oog Japans en ik vraag me af of hij het werkelijk begrijpt of alleen plaatjes kijkt. Naakte vrouwen worden nu eenmaal door een èchte man in elke taal begrepen! Het duurt even voordat hij zich realiseert dat er iemand voor de balie staat.
Hij kijkt verschrikt, en betrapt, op van zijn opwindende magazine terwijl enkele druppels vet uit zijn snack op zijn mouwloze onderhemd vallen dat ooit wit moet zijn geweest. Ik wacht dat hij het initiatief neemt want ik ben de klant en hij de verkoper.
Zodra hij al zijn moed bij elkaar heeft geschraapt vraagt hij mij in gebrekkig Engels wat ik graag wil horen: ‘You want room?’
Ik spreek langzaam en zonder enige emotie in mijn stem: ‘De man beneden in de foodcourt vertelde mij dat wij hier kamers kunnen huren voor enkele nachten?’
Hij haalt een smoezelig velletje papier onder de balie vandaag waar de prijzen voor het huren van een kamer in het hotel op staan. Ik knipper met mijn ogen en ben eerlijk gezegd een beetje verbaasd. Op de prijslijst staan de prijzen per uur, voor drie uur en per zes uur! Ik sta voor een hels dilemma. Ik reken snel de prijs voor vier keer zes uur uit en dat gaan we zeker niet betalen voor een overnachting!
‘Hoeveel per nacht voor twee kamers en drie nachten?’, vraag ik met een zachte stem.
‘In totaal dus zes nachten voor twee kamers en een persoon per kamer!’, vervolg ik automatisch terwijl de man verschrikt onder de balie naar zijn rekenmachine zoekt.
Zijn dikke worstenvingers glijden over de toetsen van de rekenmachine en voldaan laat hij mij het lcd-schermpje van de rekenmachine zien. Hij denkt dat hij de hoofdprijs in de loterij heeft gewonnen want er staat 600 op het scherm. Zonder een woord te zeggen schud ik nee, kijk hem recht in zijn varkensogen, en wacht op een tweede aanbod.
Voordat het tweede aanbod komt moet ik eerst een dikke Indiër met een schaars geklede en slecht opgemaakte oude dame laten passeren. Ik stap achteruit want het koppel lijkt haast te hebben. De Indiër overhandigd de dikke Chinees drie briefjes van tien Singapore dollar. Een sleutel verwisseld van hand en de Chinees maakt een aantekening op een vel papier dat meteen verraad dat er nog niet veel klandizie is op deze, nog jonge, zaterdagavond.
De Chinees lijkt druk met bijzaken dus neem ik de rekenmachine van hem over en typ 300 op het scherm. Hij kijkt, denkt diep na, en neemt de rekenmachine van mij over en typt 450 op het scherm. Voldaan glimlacht hij naar mij wanneer hij de rekenmachine weer over de balie naar mij schuift. Het is tenslotte een Chinees, dus een geboren handelaar.
Na vijf jaar in Zuidoost-Azië ken ik het spel, en de spelregels, van bieden en laten. Wachten brengt onzekerheid in het hoofd van mijn tegenstander en ik beweeg mijn hand een paar keer boven de toetsen terwijl de Chinees ongeduldig zit te wachten op mijn tegenbod. Zijn ogen volgen mijn wijsvinger. Eerst een drie, in mijn ooghoek zie ik het gezicht van de Chinees betrekken, dan een zes, er verschijnt een voorzichtige glimlach op zijn gezicht, en dan een nul. 360 Singapore dollar voor zes nachten.
Met enige twijfel knikt hij zijn goedkeuring naar mij toe en houd hij zijn gestrekte vette hand voor mij op zodat ik het verschuldigde bedrag meteen op zijn hand kan leggen. Met een vloeiende handbeweging demonstreer ik dat ik een slot opendraai terwijl ik met met andere hand naar het plafond wijs. Met een brede glimlach van de zoete overwinning op zijn mond overhandigd hij mij twee sleutels met een opeenvolgend nummer. Simon en ik hebben in ieder geval twee kamers naast elkaar! Op weg naar de vijfde verdieping passeer ik nog twee mannen vergezeld door een vrouw die haar werk naar tevredenheid heeft verricht, tenminste, de mannen glimlachen tevreden terwijl ze mij passeren.
De kamers zijn niet zo goed als in het “Tai Hoe Hotel” maar ze voldoen aan mijn wensen voor dit noodgeval. Dikke gordijnen houden het licht en het geluid buiten. De badkamer is schoon en de bedden zijn strak opgemaakt met dikke witte schone katoenen lakens.
Tevreden daal ik de trap weer af naar de tweede verdieping. De Chinees zit vol verwachting met een brede glimlach op mij te wachten. Ik tel zeven briefjes van vijftig en een van tien Singapore dollar voor hem af op de balie. Het contante geld verdwijnt in een laatje, het papier ontvangt geen aantekening, maar de zaken zijn gedaan. Ik schud zijn hand en zonder een kwitantie, maar met de twee hotelkamer sleutels in mijn zak, daal ik de smalle trap weer af naar het terras waar Simon vol verwachting op mij zit te wachten.
Ik geef Simon een korte samenvatting van wat er zich boven zijn hoofd op de tweede verdieping heeft afgespeeld terwijl ik de ober met twee vingers in de lucht het signaal geef dat we graag nog twee grote flessen ijskoud “Tiger Beer” willen bestellen. Simon heeft zijn fles al leeg terwijl die van mij nog voor twee derde is gevuld.
Nog voordat de tweede fles bier is geserveerd zit ik al op een derde van de inhoud, van de ondertussen lauwe fles bier. Ik heb geen enkele twijfel dat we samen op hetzelfde moment de tweede fles leeg hebben om naar boven, naar onze hotelkamer voor dit weekend, te gaan.
Simon is na een eerste inspectie van zijn kamer niet helemaal tevreden voor de prijs die hij moet betalen. Dat is typisch een Thailand bezoeker die denkt dat heel Zuidoost-Azië gelijk staat aan Bangkok met haar lage prijzen en uitstekende hotelkamers. Ik laat aan hem de keuze welke van de twee kamers hij prefereert. We spreken af om elkaar over een uur op het terras onder het hotel weer te ontmoeten.
Ik ga voor enkele momenten liggen want ik heb geen enkele behoefte om me te haasten en een snelle douche te nemen, dat komt morgenochtend wel. Na drie kwartier vindt ik het wel genoeg en wil ik weer naar buiten om Singapore te proeven. Ik ben al aan mijn tweede grote fles Tiger Beer begonnen wanneer Simon verschijnt. Hij ziet er nog slaperig uit terwijl zijn haren nat zijn.
‘Ik heb even mijn ogen dicht gedaan en snel een douche genomen, sorry.’, verontschuldigt hij zich.
Hij hoeft zich niet te verontschuldigen dat hij te laat is want ik heb geen haast en de avond is nog jong. Simon besteld ook een grote fles bier en begint meteen over het avondeten. Gelukkig hoeven we niet ver te lopen om te eten. Beter nog, we hoeven niet eens op te staan uit onze gemakkelijke terrasstoelen!
De keuze voor onze eerste avondmaaltijd in Singapore bestaat uit “Nasi Goreng” of “Bami Goreng” in een Islamitische interpretatie van het gerecht. Ik ben gek op noedels en Simon gaat voor de rijst.
De Singaporese moslim met een wit gehaakt mutsje op wordt erbij geroepen en ik bestel in een mengeling van Engels en “Bahasa Melayu” het avondeten. Simon luistert aandachtig en vraagt of het met varkensvlees is. Ik lach alleen maar om zijn naïviteit en het duurt niet lang voordat Simon begrijpt dat het vanzelfsprekend met kip is, en met een “Telur Goreng”, een gebakken ei erbovenop.
De eenvoudige maaltijd smaakt ons uitstekend en ook deze keer zit Simon de bedragen terug te rekenen naar Thaise baht. Opnieuw steekt het Thailand syndroom de kop op! Het is niets nieuws want aan elke bar in Thailand hebben de gasten het er altijd over hoe duur het is in Singapore. Niemand heeft het over de kwaliteit van het verblijf in Singapore, alleen over de kosten. Ze hebben het allemaal van horen zeggen!
Na de maaltijd gaan we aan de wandel. Het is niet Simon zijn ding maar wandelen in de zwoele avondwarmte van Singapore heeft voor mij wel haar charmes. Een ding is in ieder geval positief, Simon voelt zich ondanks de duisternis veilig en op zijn gemak.
Linksaf, rechtsaf, linksaf en weer rechtsaf, zo staan we voor een van de meest iconische gebouwen in Singapore. Het “Raffles Hotel” kan de grootste kunstenaars en wereldleiders tot haar gasten rekenen. Alle groten der aarde hebben hier overnacht! Kerstmis is neergestreken in Singapore en de kerstversieringen aan de gevel van het hotel maken het allemaal nog mooier en nog indrukwekkender.
Simon lijkt ook onder de indruk van de kerstverlichting en we slenteren langzaam verder langs “Beach Road” terwijl er geen strand te zien is! In Singapore is ook heel veel land ontfutseld aan de klauwen van de zee!
Het volgende iconische uitzicht zijn de oude stalen bruggen over de Singapore rivier. Alle drie verscheept uit de moederstaat Groot Brittannië. Ik weet niet wat het is maar er is een spanning voelbaar tussen Simon en mij. Ik ben bang dat het culturele en het iconische hem niet kan boeien. Het is niets nieuws want eigenlijk had ik dit voor ons vertrek wel verwacht. Laat ik het beste er maar van hopen want we hebben nog enkele dagen samen in de stadstaat Singapore waar ik persoonlijk heel veel van hou.
Het “The Fullerton Hotel Singapore” is zonder enige twijfel het meest iconische gebouw aan de “Singapore River”. Begonnen als het hoofdpostkantoor voor heel Maleisië en Birma in het Victoriaanse tijdperk is het nu een vijfsterrenhotel met een prijs per nacht waar jullie meer dan een week voor moeten werken! Dat neemt niet weg dat het een fantastisch architectonisch meesterwerk is dat zeker ’s avonds de oude koloniale grandeur van het oude Britse Keizerrijk benadrukt!
Na de wandeling en de bezichtigingen springen we op een bus richting ons hotel en Simon lijkt verbaasd en teleurgesteld tegelijk. Morgen wordt het allemaal anders, daar maak ik me geen zorgen over. Simon zoekt meteen zijn bed op en ik drink nog een laatste biertje met enkele oude Chinezen in het theehuis/foodcourt. Er wordt “Mahjong" gespeeld. De meeste eettentje in het theehuis/foodcourt zijn al gesloten maar er komen toch nog enkele Aziatische snacks, die ik niet herken, op tafel. Natuurlijk blijft de Chinees ijskoud bier serveren tot de laatste gast naar huis gaat!
Mijn gastheren zijn geamuseerd en gevleid wanneer ik heerlijk zit mee te happen en praat over mijn Singapore. We nemen afscheid en beloven dat we morgen en overmorgen nog een paar biertjes met elkaar zullen delen. Voor mij zit deze reisdag er op en met twijfels in mijn hoofd ga ik naar mijn kamer.
Op weg naar boven passeer ik nog een handvol koppels waarvan ik vermoed dat ze niet in de huwelijkse voorwaarden zijn verbonden. Wat kan het mij ook schelen want ze lijken allemaal gelukkig en het is niet mijn zorg om daar over te oordelen.

Welterusten!

Nederland: Genieten van de kou!

Zaltbommel (Op de bouwplaats), zondag 23 november 2025

Het mag voor veel mensen een vreemd idee en gevoel zijn maar ik geniet met volle teugen van het koude weer in November. Helaas moeten Lyka en ik door onvoorziene omstandigheden deze winter in Nederland doorbrengen. Er zijn demonen die het ons niet gunnen dat wij een goed en mooi leven hebben. Wij accepteren het leven zoals het komt en maken er samen het beste van.
Kou, is net als warmte, een emotie! Mensen in je omgeving die blijven klagen over de temperatuur steken je gedachten onbewust aan waarna je jezelf ook onaangenaam begint te voelen in je omgevingstemperatuur terwijl dat helemaal niet nodig is!
Al sinds jaar en dag probeer ik de mensen die we ontmoeten uit te leggen dat wij onze airconditioning in de tropen altijd op 27 graden Celsius hebben ’s nachts. Wenkbrauwen gaan omhoog! Voor ons is die 27 graden ideaal om in te slapen en alles daaronder is te koud!
Denk eens na om de verwarming op 27 graden in je slaapkamer in de winter in Nederland te zetten? Je wordt wakker met een droge mond en een natte rug. Dat bedoel ik dat temperatuur een emotie is en ook relatief met de temperatuur op de plaats waar je de meeste tijd doorbrengt.
Wanneer ik op deze zondagochtend de gordijnen open trek zie ik sinds heel lang geleden weer sneeuw op de Nederlandse bodem. Lyka is ook meteen enthousiast zodra ik haar wek en gaat naar buiten om sfeerfoto’s te maken.
Bij haar terugkomst gaat ons gesprek tijdens het ontbijt meteen over reizen naar de koudere landen in Azië waar we sneeuw kunnen verwachten. Zuid-Korea en Japan liggen voor de hand maar de Volksrepubliek China is ook interessant nu wij als Nederlanders daar (nog) een visum bij aankomst krijgen voor dertig dagen. Sneeuw op het rode plein en rond de grote muur, klinkt dat niet heel erg mooi? De Chinese Muur in de sneeuw in toch oogverblindend?
Het Zaltbommel, en met name de Nonnenstraat, waar ik in de jaren zestig ben opgegroeid mag nog steeds idyllisch zijn voor toeristen en nieuwkomers. Helaas is het voor ons veranderd in een nachtmerrie door de lokale overheden. Instanties waar je niet tegen kunt vechten zonder te veranderen in een Don Quichot! De overheid heeft altijd gelijk en onuitputtelijke middelen om het de inwoners moeilijk te maken!
Het door de geïmporteerde linkse hoogopgeleide randstedelingen tot stadskasteel hernoemde museum blijft natuurlijk iconisch voor Zaltbommel! Mijn tropische vrouw vind de sneeuw gelukkig net zo aantrekkelijk als de warme tropenzon.
Aan het ontbijt bespreken we de sneeuw en nemen ons voor om volgende winter de sneeuw in Azië voor een paar weken op te zoeken. Zuid-Korea, Japan en China zijn de landen waar sneeuw geen uitzondering is. Laten wij ook van deze landen en hun keukens houden!

Maleisië: De Kung fu man van Malacca

Malacca (Heeren Inn Hotel), donderdag 10 maart 2005

Het ontbijt is mij gisteren heel goed bevallen. Dus herhaal ik het nog maar een keer! Vooral de combinatie van de Engelstalige krant met de koffie naast mijn ontbijt maakte alles compleet. Ik heb plannen gemaakt voor vandaag en ik ga zonder vooroordelen Malacca gaan verkennen.
Na het ontbijt ga ik op weg met de “Lonely Planet” van Malaysia in mijn zak. Er staat een stadswandeling in de Lonely Planet die is omlijst met de overige bezienswaardigheden van het stadje Malacca. Wat mij meteen opvalt is dat het hele historische stadje in verval is. Het (lokale) toerisme lijkt hier niet erg groot en ik vraag mij af of het ooit groot zal worden.
Malacca is hoofdzakelijk Chinees, de lokale islamitische Maleisiërs kijken neer op de Chinezen en ook op de Indiërs. De islamieten zijn de overheid, de Chinezen zijn de zakenmensen en die Indiërs zijn de arbeiders.
Het is natuurlijk niet zwart/wit maar dit is wel een realistisch beeld van de Maleisische samenleving. De islamitische overheid moet altijd op haar stappen letten want de andere twee bevolkingsgroepen hebben er absoluut geen probleem mee om het hele land plat te leggen.
Ik ben nog maar net op weg wanneer ik een prachtig plaatje kan schieten met mijn digitale Sony camera! Drie Chinezen lossen een vrachtwagen vol met balen rijst bij een Chinese handelaar. Ik vraag me af of de islamieten hier ook rijst kopen. Ik denk het niet want wanneer het is aangeraakt door Chinees is de rijst niet meer “halal”.
Voor één van de oudste nederzettingen op het Maleisische schiereiland is het vanzelfsprekend dat je hier veel bezienswaardigheden vindt die beginnen met: “De oudste” en eindigen met “van Maleisië”.

Een paar voorbeelden:

De oudste kerk van Maleisië.
De oudste moskee van Maleisië.
De oudste waterput van Maleisië.
Het oudste stadhuis van Maleisië.
Het oudste fort van Maleisië.
Enz. Enz.

Ik ben op weg naar de oude waterput, mijn eerste bezienswaardigheid. Drinkwater was vroeger heel belangrijk, vooral aan zee. De rivieren in Maleisië zijn bijna altijd altijd brak water. Het is dan ook niet vreemd dat de Nederlanders in hun strijd om voet aan de grond te krijgen in Malacca deze put meer dan een keer vergiftigd hebben om de bewoners op de knieën te krijgen. Later hebben ze er dikke muren omheen gebouwd en werd het vloeibare goud door zwaarbewapende Nederlandse soldaten van de “Verenigde Oost-Indische Compagnie" beschermd.
Na het bezoek aan de waterput moest ik snel met de billen strak tegen elkaar geknepen terug naar de oude stad omdat mijn darmen flink aan roeren waren. Ik ben blij dat ik niet veel later van mijn vloeibare probleem was verlost.
Na het oplossen van het probleem is de oudste moskee van Maleisië aan de beurt. Eigenlijk is er in de moskeeën wereldwijd maar heel weinig te zien. En dat alleen wanneer je als “Kaffer” wordt toegelaten in een moskee!
Alles wat er te zien is aan een moskee zit aan de buitenkant. Islamieten is het verboden om beelden en afbeeldingen te aanbidden of te bewonderen, dus voor de niet-islamieten zijn de vaak onzichtbare indrukwekkende mozaïeken binnen het enige dat rest.
Een hele vreemde vierkante toren doet dienst als minaret. In deze toren zie je veel invloeden van andere godsdiensten. De toren heeft boeddhistische invloeden met zijn zeven verdiepingen, zal wel door de Chinezen zijn meegebracht. Al met al is de minaret een interessant bouwwerk. Ook de kleine Chinese winkels zijn speciaal, ze zijn aan het uitsterven en vallen ten prooi aan de enorme supermarkten.
Na de oudste moskee van Maleisië ga ik op zoek naar de brug die enkele jaren geleden, tijdens een vorig bezoek, nog in aanbouw was. Opnieuw valt het mij ook in de nieuwbouwwijken op dat alles een beetje in verval is. Het is haast een armoedige buurt. Gaat het dan zo slecht hier in Maleisië? Ik heb begrepen dat er enkele jaren geleden een groot wetenschapspark is aangelegd om zo de stad, en de staat, te promoten voor de internationale high-tech industrie.
Het is laag water en ik zie op de andere oever van de Malacca-river het “Samudera Museum”. Het meest in het oog springende deel van het maritieme museum is een replica van een Portugese “Karrack” genaamd “Flor do Mar”, de zeilboot op het droge is een indrukwekkend gezicht.
Ik moet tijdens de wandeling wel steeds in mijzelf lachen. Hier in Maleisië verplaatst zich bijna niemand te voet en voetpaden zijn schaars. Ik moet vaak op de (auto)weg lopen en over hindernissen klimmen.
De Malacca rivier wordt in de toekomst afgedamd om het verschil van de getijden op de rivier de minimaliseren. Er komt een dam met een overstroom die de troebele, en de sterk vervuilde rivier, weer helder en schoon moet maken. De enorme moddervlakte aan de riviermond zal worden volgestort met zand en daar zal een hele nieuwe wijk worden gebouwd.
Eenmaal aan de andere kant van de brug aangekomen wordt het tijd voor een andere lunch dan ik onder normale omstandigheden in Malacca nuttig. Ik ga eten in het oude “Mahkota Parade” winkelcentrum. Burger King heeft een lamsvlees burger met een speciale saus, een zwarte pepersaus, in de aanbieding, en man, was die speciale hamburger lekker!
Na de heerlijke lunch volg ik de Malacca rivier op de zuidelijke oever stroomopwaarts. Ik passeer opnieuw de replica van het oude zeilschip. Enkele stappen verder kom ik op het “Hollandse Plein”, oftewel “Dutch Square” is omringt door gebouwen die allemaal door de Hollandse kolonialen zijn gebouwd voor het bestuur en de handelaren van de VOC. De gebouwen waren ik een ver verleden ongetwijfeld allemaal wit gekalkt. Tegenwoordig zijn ze steenrood. Een oude legende verteld over de boze, “betelnoot” kauwende, bevolking die hun rode speeksel tegen de witte gebouwen spuugden om zo hun afkeer tegen het Hollandse Bestuur te tonen.
Nog niet eens zo ver van het toeristische centrum sta ik oog in oog met de andere kant van het tweede wereldland Maleisië. De glimmende metalen Petronas Towers zijn het nieuwe moderne Maleisië maar weg van de lichtjes van Kuala Lumpur is het niet allemaal goud dat blinkt. Houten huizen op palen met metalen golfplaten daken boven het stromende water steken armoedig af tegen de witte betonnen torens op de achtergrond. Gefascineerd kijk ik enkele minuten naar de enorme tegenstelling.
Na de de heerlijke lunch en de lange wandeling zijn de ogen en de benen wel een beetje zwaar geworden. Een korte rust op de koele kamer in mijn hotel zou mij zeker niet schaden. Ik geef na de terugkeer mijn hotel een tweede goede inspectie en ik moet eerlijk zeggen, het is een eenvoudig maar mooi en fijn familie hotel.
Meneer Au en zijn vrouw doen hun uiterste best om het de gasten naar de zin te maken. In het weekend zijn ze bijna altijd vol geboekt met veel gasten uit Singapore die naar Malacca komen voor de avondmarkt in “Jonkerstreet”. Die naam slaat niet op de Chinese “Jonken”, een zeilschip ontwikkeld in China, maar op de Nederlandse edelen “Jonker”, Jonker was een adellijk predicaat dat men tijdens de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden toekende aan ambtdragende edelen zonder een titel. Thans gebruikt men de titel nog wel om een jonkheer mee aan te duiden.
De avondmaaltijd was al beslist! Een stukje verderop in de straat heb ik een luxe restaurant gezien dat is gelegen aan de Malacca rivier. Mooie zitjes met een uitzicht op de rivier en “Dutch Square”. Ik vond dat ik mijzelf ook wel een keer kon kietelen en besluit om in het exclusievere restaurant te gaan eten.
Het verbouwde pakhuis ziet er van binnen ook magnifiek uit. Een korte blik in het menu brengt een brede glimlach op mijn gezicht. De prijzen zijn zeker niet wat ik had verwacht, ze zijn ongeveer een derde van mijn verwachtingen. Daar gaan we dan! Een “Fish Chowder” geserveerd in een grote broodbol als vooraf en de lamskoteletten met tijmsaus, warme groenten en een gepofte aardappel als hoofdgerecht. Het was heerlijk!
Na de maaltijd slenter ik voldaan langs de rivier naar het “Discovery Café”, ook een plaats in Malacca waar ik het goed naar mijn zin heb. Hetzelfde recept als bij meneer Au, meneer Teng doet ook heel erg zijn best om het een ieder naar zijn zin te maken. De inrichting van het café lijkt nog het meest op een curiosa winkel. “Stiefbeen en zoon” op zijn Maleisisch.
Elk dorp heeft er één, zo ook Malacca. Ik zit heerlijk te genieten van mijn bakkie koffie toen er een opvallende verschijning het Discovery Café binnenstapte. Een man in een geel pak, dat nog het meest op een pyjama leek, met een groot nummer 13 op zijn rug en de Maleisische vlag op zijn borst. Aan zijn vingers droeg hij metalen ringen met enorme edelstenen waarvan ik meteen vermoedde dat de edelstenen namaak moesten zijn. Hij spreekt met veel liefde over Jezus Christus en hij is dus een Maleisische Christen, geen Moslim of Boeddhist.
Elke dag gaat hij enkele malen naar de kerk schuin tegenover het café om te bidden en met Jezus te praten. Spottend vragen de lokale gasten over zijn gesprekken met Jezus of Jezus hem wel eens een antwoord geeft.
Met een grote overtuiging antwoordt hij: ‘Elke keer als ik in de kerk ben en een vraag stel!’.
Meneer Teng verteld mij dat hij de “Kungfu” man van Malacca is. Eenmaal het woord Kungfu uitgesproken en de man in het geel springt op en maakte allerlei gebaren met zijn armen en schopt zijn benen hoog in de lucht vergezeld door de bijbehorende kreten.
Bruce Lee is zijn grote voorbeeld en die is nu bij zijn vriend Jezus Christus. Er zal zeker een dag komen dat hij ook op bezoek gaat bij Jezus Christus en dan zal hij eindelijk Bruce Lee persoonlijk ontmoetten. Het is best wel een ontroerende kennismaking, een heel aardige bijzondere man die uiteindelijk niemand kwaad doet.
De avond is snel omgevlogen en het is al na twaalven, het is de hoogste tijd om richting het hotel te gaan. Ik kijk nog een laatste keer over mijn schouder en de zoon van de kok zwaait naar mij alsof zijn leven ervan afhangt. Het jochie heeft een paar flessen tekort in het krat maar is ook een aardig lief persoon. De nummer dertien zit rustig aan tafel en is druk met de bijbel.
Maleisië is een verwarrend land, het is bij de grondwet een Islamitisch maar overal zijn enorme reclames voor bier te vinden. Het is een gespleten samenleving met een hoge graad van respect voor andersdenkenden. Chinezen en Indiërs drinken nu eenmaal graag en de hoge belastingen op alcohol voeden de armere moslims. Zij krijgen een maandelijkse bijdrage van de staat in de vorm van meel en suiker.
Bij het hotel aangekomen heb ik een nieuw probleem! De glazen voordeur is op slot en achter het bureau in de lobby is niemand te zien. Wat nu? Aanbellen is de enige oplossing! Met zweet in mijn handen bel ik voorzichtig één keer en een paar minuten verschijnt een slaperige meneer Au in een slecht dichtgeknoopte pyjama, ik hoopte dat hij niet al te kwaad zou zijn. Integendeel, hij is vriendelijk en verontschuldigd zich. De sleutel van mijn kamer, die ik in mijn zak heb, ligt natuurlijk niet in de la. Daarom was meneer Au in de veronderstelling dat ik al in bed lag.
Ik verontschuldig mij opnieuw en vertel hem dat ik maar weinig vroeg naar bed ga en dat ik best een biertje lust. Zeker in het weekend. Hij lacht hard en nodigt mij uit om morgenavond een whisky met hem te drinken.
Welterusten, het is toch beter dan heb verwacht in Malacca.

Nederland: 800.000 Pagina’s bezocht, het gaat snel

Op de bouwplaats, donderdag 31 juli 2025

De afgelopen maanden na onze terugkeer in Nederland waren erg stressvol maar ik kan gelukkig melden dat de grootste problemen nu kleine problemen lijken te zijn geworden. Ik heb weer innerlijke rust gevonden. Ik kijk soms wat TV en (her)schrijf regelmatig verhalen voor deze weblog. Soms lees ik ook oude verhalen terug, om in de sfeer van vele jaren geleden te komen, en met verbazing zie ik de teller gestaag oplopen!

Op 7 maart 2025, in Osaka, Japan, zagen we de teller de 700.000 passeren en vandaag, slechts 147 dagen later, passeert de teller 800.000. Dat is ruim 610 bezoekers per dag! Daar ben ik heel erg trots op. Het is een teken dat ik toch wel wat goed doe en onze foto’s ook zeer worden gewaardeerd.
Vaak wordt me de vraag gesteld: , Verdien je ook geld met je weblog?’
Mijn antwoord is: ‘Nee, ik doe het voor mijn plezier!’
Met grote ogen staren de vraagstellers mij aan!
Natuurlijk is de gedachte wel eens voorbij gekomen om reclame op mijn weblog toe te laten. Gemakkelijk een (klein) beetje geld verdienen en een lelijke weblog vol reclame? Nee dank U! Ik hou “Travels and Troubles” liever puur.
Voor nu leg ik de lat op de miljoen gelezen pagina’s! Dat heb ik negentien jaar geleden, toen ik met mijn website begon, nooit kunnen bedenken!

Het hele jaar door krijg ik per e-mail complimenten, vragen en opmerkingen. Er zijn lezers die onze belevenissen als inspiratie gebruiken voor hun eigen reizen. Er zijn ook reizigers die na al die jaren kun je ook terugkijken hoe het vroeger was in de landen die we hebben bezocht.

Er is ook een grote groep trouwe lezers die onze avonturen volgen omdat ze het gewoonweg leuk vinden om te lezen over andere werelden.

Ik wil jullie, trouwe lezers, bedanken voor jullie bezoeken, fijne opmerkingen en adviezen.

Heel veel dank van Lyka en mij.

Nederland: Welkom in Hollandistan

Op de bouwplaats, maandag 31 maart 2025

Om een uur gaan kort naar elkaar de telefoon en de wekker op mijn iPhone af.
Ik neem de hoorn van de haak en hoor een krakerige computerstem zeggen: ‘This is your wake-up call! It is one ‘o’ clock!’
Ik ben niet in de war maar wel enigszins gedesoriënteerd. Lyka draait zich onwennig op dit tijdstip nog eens op haar andere zijde maar dat mag ik niet laten gebeuren. We staan aan het begin van een hele lange (reis)dag waar we ons met een gezamelijk hoog moraal doorheen moeten slepen.
Ik neem eerst de tijd om een beker koffie te zetten want zonder de cafeïne kom ik ’s morgens maar moeilijk op gang. De kamer wordt voor de laatste keer gecontroleerd of we ècht niets zijn vergeten in te pakken en de koffers die moeten worden ingecheckt worden voorzien van enkele stroken gele ducttape als extra beveiliging. We kijken elkaar aan om onze energie gelijk te balanceren want we weten beiden donders goed wat er voor een dag voor ons ligt.
Iets over half twee arriveren we in de lobby van het “The Green View Hotel” waar al twee andere achtergebleven passagiers op de bus zitten te wachten. Met een rugzak bomvol met ervaringen in Thailand wist ik gisterenavond al te voorspellen dat er een minibusje voor de zeven passagiers is geregeld. Niemand, en dan ook helemaal niemand, heeft gedacht aan de mogelijkheid van de hoeveelheid bagage die hoogstwaarschijnlijk bestaat uit zeven grote koffers en ook nog eens zeven kleine koffers!
We zijn nog niet compleet wanneer de door mij voorspelde veel te kleine minibus arriveert. We gaan met z’n vijven naar buiten en ik zie de buschauffeur achter zijn oren krabben wanneer hij de enorme hoeveelheid bagage van ons vijven ziet. Hij begint met de grote koffers achterin de minibus te laden waarna de kleine cabine bagage er boven op gaat. Je hoeft niet te hebben gestudeerd om te zien dat dat niet gaat passen! Er moeten twee kleine koffers naast de passagiers op de stoelen. Dan is de bus is vol!
De achterklep van de minibus slaat met een klap dicht en precies op dat moment verschijnen de twee laatste passagiers. Er ontstaat een vurig argument tussen verschillende betrokkenen, zoals een medewerker van het hotel en de chauffeur van de minibus, maar zodra het woord “Bolt” valt weet ik dat het probleem is opgelost en dat er voor de laatste twee passagiers een taxi wordt geregeld om ze naar het “Suvarnabhumi International Airport” in Bangkok te brengen. Ze moeten alleen wel langer wachten totdat de taxi is gevonden!
Voor ons vertrek met de minibus heb ik nog snel naar de weersverwachting gekeken en die is niet al te best voor Bangkok. Alleen maar regen.! Om half drie staan we vooraan in de rij om in te checken voor onze reis via Istanbul naar Amsterdam. Ik heb de luchthaven in Bangkok nog nooit zo leeg gezien. Het is dan ook een onmenselijke tijd in deze globale economie die 24/7 overal ter wereld doorgaat.
Het grote voordeel van dit nachtelijke vertrek is natuurlijk dat er geen lange rijen staan bij de veiligheid inspectie en de immigratie. We kunnen zo doorlopen terwijl het Zwitserse echtpaar apart wordt genomen omdat ze de zestig dagen van het visum hebben overschreden. De beambten van de immigratie zijn druk aan het bellen met Turkish Airlines om de bevestiging dat de vlucht van vrijdagavond door de luchtvaartmaatschappij is geannuleerd en dat de passagiers daar geen schuld aan hebben. Misschien krijg ik nog wel te horen hoe het is afgelopen.
We zoeken een plaatsje aan een tafel in ons vaste koffie restaurant in de vertrekruimte van het “Suvarnabhumi International Airport”. Ook hier is het natuurlijk erg rustig en wij moeten nog meer dan drie uur wachten voordat we aan boort kunnen van onze eerste vlucht “Turkish Airlines TK 59” naar Istanbul. Er zit gelukkig nog voldoende Thaise baht in mijn broekzak. Ik schud met mijn hoofd wanneer ik meer dan negen euro moet aftikken voor een kartonnen beker hete zwarte koffie en een bekertje lauwe chocolademelk. Het meisje giet de hete koffie in mijn Japan koffiebeker. Daarna nog enkele blokjes ijs om de koffie snel op drinktemperatuur te brengen.
De minuten kruipen (te) langzaam voorbij en zodra Lyka haar verveling gaat verdringen met een kijkje in de veel te dure “Tax-Free” winkels sla ik mijn Kobo e-reader open om de tijd te doden. Gelukkig werkt het! Lyka komt terug met twee pakken wafels die gevuld zijn met lokale tropische vruchten. Nog twee uur te gaan en ik speel voor een moment met de gedachte om mijn MacBoek tevoorschijn te halen om verhalen te schrijven. Verder dan het spelen met de gedachte komt het niet. Mijn koffie is bijna op na anderhalf uur en dan wordt het tijd om onze zitplaatsen en tafel te verlaten en naar de Gate te gaan. Het begint langzaam drukker te worden op de luchthaven.
Bij de Gate hebben we gelukkig meteen zitplaatsen waar we een uur moeten luisteren naar een computerstem die om de tien seconden waarschuwt dat de loopband voor onze neus eindigt. Ik haal mijn e-reader maar weer tevoorschijn en lees in het boek van Inez Weski “Het geluid van de stilte : Een jaar leven in een voortrazende orkaan”. Een verslag over hoe onbetrouwbaar onze overheid is. De waarheid is nog veel ongelooflijker dan de ingewikkeldste verzinsels! We zijn allemaal slachtoffer van het systeem dat “de Overheid” heet! Net als in China en andere totalitaire regimes.
Dan kunnen we eindelijk naar het aquarium een verdieping lager en moeten we wachten op ons vliegtuig dat nog niet aan de slurf staat. Ik kijk op mijn horloge en realiseer me dat we al zes uur wakker zijn en het vliegtuig nog niet hebben gezien. Dit zijn van die momenten dat we niet teveel moeten nadenken maar alles gelaten over ons heen moeten laten komen. Gelukkig mogen we als een van de eersten aan boord omdat het personeel weet dat we meer dan zestig uur vertraging hebben. Eindelijk rust!
De Airbus “A330-300“ heeft maar twee stoelen aan de raamzijde en dat betekend dat we een relatief comfortabele vlucht in het verschiet hebben. Voor zover je kan spreken van een comfortabele vlucht! Intercontinentale vluchten richting Europa vanuit Thailand zijn ècht een drama!
We zijn minder dan een uur in de lucht wanneer het ontbijt wordt geserveerd. Gebakken aardappelen met omelet en spinazie voor mij en Lyka gaat voor de “French Toast” met een zoete jam. De twee driehoekjes kaas maken meteen mijn (reis)dag weer goed. Ik droom weg naar de supermarkten van Nederland voor de arme mensen waar ik morgen oude kaas ga kopen. Wat heb ik die oude kaas de afgelopen twee maanden toch gemist! Mijn bakje fruit ruil ik met Lyka voor nog meer kaas en het taaie witte broodje. Goed gevuld zitten we in de verduisterde cabine. Het is niet anders, we moeten tijdens het daglicht verplicht in een verduisterde ruimte zitten.
Er zijn nog tien lange uren te gaan! In de hoop dat het ontbijt me rozig zal maken doe ik mijn oordoppen in en probeer te slapen. Gelukkig lukt dat voor enkele uren. Totdat mijn lichaam genoeg rust heeft gehad en mijn interne klok, die nog steeds op GMT +8 staat, mij wekt en ik voor me uit in een cabine staar waar veel mensen TV zitten te kijken. Dat is ook iets dat ik nooit heb kunnen begrijpen! Passagiers die acht uur achter elkaar film zitten te kijken. Nog ruim zes uur te gaan!
Het boek van Inez Weski is mij op dit moment wat te zwaar dus begin ik aan “Alistair MacLean's Rode Brigade”. Een boek over een dodelijk virus dat uit een laboratorium wordt gestolen en de hele mensheid in gevaar brengt. Waar heb ik dat eerder gelezen of gehoord?
Gelukkig is daar de volgende maaltijd die we in het pikkedonker moeten nuttigen. Wat heb ik een hekel aan die dagvluchten naar Europa! De pasta smaakt prima en de rode bietensalade is een winnaar. Lyka heeft de Thaise kip met cashewnoten en wat zij in het kleine bakje achterlaat werk ik nog snel naar binnen. Het kan wel even duren voordat we weer wat te eten krijgen!
De laatste vier uur van de reis naar Istanbul kan je het beste vergelijken met het oneindige ronddraaien in je bed wanneer je niet in slaap kan komen. Ik probeer van alles en nog wat om de seconden en minuten sneller te laten passeren. Tevergeefs! Zodra ik mijn e-reader open en probeer te lezen vallen mijn ogen voor enkele momenten dicht. Mijn gedachten houden me daarna meteen weer wakker. Mijn hersenen zoeken naar oplossingen voor de problemen die ons op dit moment in Nederland teisteren. Problemen die zo snel als mogelijk moeten worden opgelost.
Hazenslaapjes afgewisseld met periodes van astronomische verveling, wat kan ik nog bedenken om de tijd te versnellen? Nog maar een stukje lezen totdat mijn ogen weer dichtvallen.
Eindelijk komt de verlossende mededeling van de kapitein vanuit de cockpit: ‘Goedemiddag, we gaan over enkele minuten de daling inzetten naar de “Istanbul Havalimanı” luchthaven.’
Precies op dat moment komt het cabine personeel langs om de schuifgordijnen in de patrijspoorten omhoog te doen waarna er een stroom oogverblindend zonlicht de cabine vult. Het voelt ongemakkelijk als in een bioscoop wanneer de noodverlichting plotseling aan gaat!
Het is nu of nooit! Er heb uren met de gedachten gespeeld en nu moet het dan maar gebeuren! Ik sta op en been naar de centrale keuken tussen de vleugels en vraag naar het hoofd van het cabine personeel.
Het cabine personeel kijkt me vreemd aan en de vraag: ‘Waarom?’, laat niet lang op zich wachten.
Het hele verhaal van de vertraging en annulering van onze vlucht drie dagen geleden opent alle monden van verbazing. Nu we ook nog een kleine zes uur op de luchthaven in Istanbul moeten wachten zouden we het zeker op prijs stellen wanneer Turkish Airlines ons een (gratis) verblijf in de lounge zou aanbieden zodat we in ieder geval kunnen ontspannen en wat uitrusten. Het hoofd van het cabine personeel verontschuldigd zich voor het ongemak en belooft zodra ze contact heeft met de luchthaven ons ongemak zal bespreken met de verantwoordelijke manager. Ik heb geen enkele zekerheid dat het gaat lukken maar niet geschoten is altijd mis!
Na de wat onhandige en hobbelige landing verlaten we als laatste passagiers het vliegtuig. Voordat we het toestel verlaten stapt het hoofd van het cabine personeel op ons af en verteld dat ze voor ons heeft geregeld dat we kunnen ontspannen in de lounge van Turkish Airlines. Ze weten ervan aan de balie voor de lounge en onze namen zijn in het systeem ingevoerd. Ik bedank haar uitgebreid en kan alleen maar hopen dat het allemaal goed komt. Zes uur wachten op een luchthaven is een heel lange tijd, zeker na een vertraging van meer dan zestig uur!
Halverwege de slurf worden we opgewacht door een lange magere man met een dikke zwarte snor in een net kostuum, met een portofoon op de heup, die ons nog een keer op de borst drukt dat we ons geen zorgen hoeven te maken. We kunnen naar de lounge gaan. Ze weten dat we onderweg zijn en wij kunnen gratis gebruik maken van de lounge. Het is in ieder geval een opluchting dat we de lange uren wachten kunnen doorbrengen op een comfortabele sofa.
Onze zoektocht naar de beloofde lounge brengt ons langs drie verschillende lounges verspreid over de enorme vertrekterminal. De nieuwe luchthaven van Istanbul moet het nieuwe knooppunt worden tussen oost en west. Overal laat ik met een verlegen glimlach onze instapkaarten zien. Ze worden gescand en geen enkele keer gaat er een groen licht branden dat we mogen worden toegelaten.
Bij een van de lounges is de medewerker van Turkish Airlines meer dan onbeschoft. Hij laat duidelijk merken dat hij weinig opheeft met een “Kafir” uit West-Europa. Zijn islamitische superioriteitsgevoel straalt van hem af en hij denkt dat hij echt de uitverkorene is! Welkom in de "Verenigde Europese Emiraten”, het continent van de toekomst.
Bij een andere lounge adviseren ze ons om naar de balie van de klantenservice te gaan. We zijn al een uur aan het zoeken en hebben nog geen slokje water gezien. Mag ik dat een slechte service van de luchtvaartmaatschappij noemen? Bij de klantenservice vinden we gelukkig een luisterend oor en in ieder geval en verifiëren ze onze meer dan 60 uur vertraging. De ogen van de medewerkers gaan wijd open en ook hun monden vallen open van verbazing.
Na een vriendelijke knik met een blik vol medelijden pikt de man de telefoon op, in Islamitische landen is de vrouw nog steeds ondergeschikt en minderwaardig, en belt met het management. Het resultaat is dat we beiden een voucher ontvangen voor een gratis maaltijd omdat we niet tot de lounge kunnen worden toegelaten.
‘Maak maar een foto van deze display? Daar kun je de vouchers gebruiken!’, adviseert de man vriendelijk.
Zonder enige aanwijzing in welke richting wij de restaurants, waar we de voucher kunnen inwisselen, kunnen vinden worden we weggewuifd. Probleem opgelost!
Na een half uur zoeken naar een restaurant dat op de display staat gaan we met geluk een roltrap op naar een hoger gelegen promenade met enkele goedkopere fastfood restaurants. Het was de “Subway” broodjeswinkel die onze aandacht trok! Lyka bestudeerd haar voucher en ziet dat het “The Gang Food” restaurant ook op de voucher is vermeld. Dat wordt het dan! Een broodje gefrituurde kip zoals bij KFC met patat en een Coke Zero. Tijdens het wachten op ons eten bereken ik uit verveling wat onze maaltijd zou kosten, wanneer wij deze uit vrije wil zouden bestellen.
Het complete dienblad kost € 19,65 per stuk! Vol ongeloof staar ik naar het dienblad met het taaie broodje en lauwe friet. Voor dat bedrag konden we samen twee keer ’s avonds heerlijk gezond gaan eten in Japan. Maar Japan is een duur land!
Ik eet wat van het geserveerde voedsel en drink mijn koele cola. Wat mis ik Japan en Thailand. Nog drie uur te doden! De vermoeidheid begint door de werken en mijn humeur wordt met de minuut slechter. Ik ben snel aangebrand en mijn tenen lijken ondertussen wel een meter lang geworden. Gewoon rustig aan deze tafel blijven zitten! Zo oncomfortabel zijn deze stoelen nu ook weer niet. Het lezen lukt me niet meer en voor een moment je ogen sluiten is ook geen optie. Mijn hele hebben en houden zit in mijn kleine zwarte rol koffertje.
Volgens de richtingsborden is het meer dan twintig minuten lopen naar de Gate vanwaar ons vliegtuig naar het socialistische islamitische Amsterdamlabad zal vertrekken. Dus een uur voor het geplande aan boord gaan lopen wij in de richting van de gepubliceerde Gate. Alleen maar om ergens halverwege op een van de beeldschermen tot ontdekking te komen dat de Gate is gewijzigd en dat we nu rechtsomkeer moeten maken om helemaal in de andere richting te gaan.
Bij de gate aangekomen is het duidelijk dat we met bussen naar het vliegtuig op de parkeerplaats worden gebracht. Ik weet op dit moment niet meer of ik dat nog wel aankan. Alles doet me pijn en ik heb een barstende hoofdpijn. We zijn vanaf hier het punt gepasseerd dat het me allemaal geen moer meer kan schelen! Zodra de rijen zich gaan vormen om in te gaan stappen loop ik zelfverzekerd naar de voorkant van de rij “Business Class”, Lyka volgt mij ongemakkelijk.
Ik overhandig mijn instapkaart en zeg tegen de vriendelijke dame: ‘Zestig uur vertraging! Oudere passagier!’, ik wijs over mijn schouder naar Lyka, ‘My wife’.
Ze twijfelt enige momenten en scheurt daarna de instapkaart af. Lyka volgt mij naar de gereedstaande bus en we weten dat we nu aan de op een na laatste etappe van onze terugreis beginnen.
Naast ons, aan de andere kant van het gangpad, op de drie stoelen in het midden zitten drie Turken onafgebroken naar ons te staren afgewisseld met korte gesprekken. Ik vraag mezelf af of ik het me misschien inbeeld. Nee, ze zitten echt naar ons te staren en lachen ons uit. Ik vraag me af of ze naar mij of naar Lyka zitten te staren. Het voelt in ieder geval erg ongemakkelijk. Het vliegtuig stroomt langzaam vol en ik wacht vol verwachting af wie er op de lege stoel naast me zal plaatsnemen. Niet veel later wordt een van de Turken door het cabinepersoneel gesommeerd naar de lege stoel naast mij te verhuizen.
Het duurt niet lang voordat het staren en de oorzaak van het staren zich openbaart. De man zijgt neer op de smalle stoel in de “Boeing 787 Dreamliner” en maakt zich onmiddellijk zo breed dat hij bijna mijn ribben kneust. Zonder een woord te zeggen en met een brede glimlach op zijn stank verspreidende mond maakt hij duidelijk dat hij superieur aan ons is en wij ongelovigen zijn! Minder dan een hond!
Het porren in mijn ribben gaat onafgebroken door en het is duidelijk dat de man naast mij mij uitdaagt om er wat van te zeggen. Daar laat ik me natuurlijk niet toe verleiden! Dit is het soort dat in Nederland de baas is over de Nederlanders. Gezonden door de hoogste macht! Ik kijk naar zijn dikke zwarte snor en vraag me af of de snor van zijn vrouw nog dikker is. De gedachten die door mijn hoofd razen zijn vreemd na twee en twintig uur onderweg te zijn, ik ben mentaal mezelf niet meer!
De slechte pasta maaltijd breekt de reis maar het is zeer ongemakkelijk eten met een stoorzender naast je. Mijn trek is sowieso al verdwenen wanneer een vleugje van de slechte adem van mijn buurman mijn neus binnendringt. Na het eten verlaat ik mijn zitplaats om rust te krijgen in het overvolle vliegtuig. Ik loop naar de staart van het vliegtuig waar ik staande naast het toilet twee uur van de terugreis doorbreng. De slechte adem van de Turk kan ik missen als kiespijn. Het cabinepersoneel is verbaasd door mijn aanwezigheid maar verzorgd de vreemde staande passagier uitstekend.
De zon gaat ergens boven Duitsland langzaam onder, ik zie de zon onder de horizon verdwijnen. Onze lange vliegreis is bijna ten einde en mijn blijdschap over onze thuiskomst is minimaal. Eigenlijk wil ik helemaal niet meer in West-Europa zijn. Het continent van eindeloos lullen en tegelijkertijd de zakken van de ongekozen socialistische politici vullen.
Problemen stapelen zich ook op In Hollandistan! De ene (energie)crisis is nog niet opgelost en de volgende (pensioen)crisis biedt zich alweer aan. Er is een file van onoplosbare crisissen gevormd die in de moderne geschiedenis niet meer door een megalomane overheid kan worden opgelost. Een alles verzengende vuurbal in de vorm van een paddenstoel is wellicht nog de enige oplossing voor een nieuw begin met een schone lei. Een einde aan het ontkennen en de struisvogelpolitiek van de geldverslindende overheden!
Een steward maand me vriendelijk om te gaan zitten omdat de landing naar Schiphol is ingezet en de lampjes “Gordels vastmaken” zijn gaan branden. De laatste twintig minuten naast de ruikende Turk lijken uren te duren! Ik ben blij dat ik verlost ben van mijn buurman zodra de wielen de grond raken.
Het vliegtuig rolt in een slakkengang naar de terminal wanneer mijn lastige buurman in het andere gangpad zijn cabinebagage uit het bagage compartiment boven de passagiers haalt. Zelfs het mannelijke cabinepersoneel maakt geen enkele indruk op hem! Turks haantjes gedrag! Samen met zijn twee kompanen gaat hij gewoon richting de uitgang terwijl de andere passagiers verbaasd naar hun verrichtingen kijken!
Immigratie is elektronisch en de koffers verschijnen al snel op de band. Het gaat zelfs zo snel dat we de intercity naar Den Bosch een half uur eerder dan gepland kunnen nemen. Vandaag koop ik fysieke vervoersbewijzen omdat het de vorige keer het elektronisch inchecken was misgegaan. Onze beloning is € 1,50 toeslag per persoon! Goede bedoelingen kosten nu eenmaal extra in Nederland!

Met vier koffers komen we niet verder dan het balkon van het treinstel. Ik schaam me kapot voor het land en de toestand van het treinstel! De trein is smerig en het toilet is te smerig voor woorden en de wanden staan vol met graffiti. Wat zou een toerist uit een ontwikkeld land denken wanneer hij arriveert op de grootste luchthaven van de lage landen?
Vanaf het station “Amsterdam-Zuid” en “Amsterdam Bijlmer ArenA” trekken er roedels jongeren met hoodies en dunne baardjes, als hongerige wolven op jacht, door de trein. Observerend, concluderend en intimiderend, naar de weinige passagiers. Wij voelen ons niet op ons gemak en blijven in stilte naar de grond staren zodra er weer een roedel Noord-Afrikanen passeert! Dit is hun met urine afgebakend terrein! Oogcontact kan dodelijk zijn in de trein!
Ik vraag de passerende conducteur of hij bij ons kan blijven omdat we bang zijn. In de ogen van de conducteur staat dezelfde angst te lezen die wij voelen. Waarom zou er niemand meer conducteur willen worden, of politieagent? Het is duidelijk wie de baas zijn in de samenleving. Welkom in Hollandistan!

Ik heb nu al heimwee naar de eerste wereld landen in het verre oosten…

Thailand: Een heel lange dag vol onzekerheden

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zondag 30 maart 2025

Om zes uur ben ik alweer klaar wakker door een combinatie van (te) vroeg naar bed gaan en het eenpersoonsbed waar ik zeker nooit van de rest van mijn leven aan zal wennen. Het drinkwater uit de fles wordt ik de elektrische ketel gekookt en verse koffie wordt gezet. Mijn hoofd zit nog vol met de vragen waarmee ik gisteren naar bed ben gegaan.
Laat ik eerst maar koffie drinken en een beetje ontspannen en schrijven. Het is in ieder geval een teleurstelling dat we gisterenavond niet bij de groep zaten die om 22:50 naar Istanbul is gevlogen. Het wereldnieuws is om depressief van te worden, en het nieuws uit Hollandistan is niet veel beter, dus laat ik dat ook snel achter me. Wat gaan we vandaag allemaal meemaken? Het lijkt een lange dag vol onzekerheden te worden.
Zodra Lyka ook wakker is kan ik naar de receptie om te zien of er nieuws is. Moderne hotels met elektronische sleutelkaarten zijn goed en veilig maar ook zeer ongemakkelijk wanneer een gast de kamer verlaat en de andere gast nog slaapt. De slapende gast moet wakker worden gemaakt wanneer je weer terugkomt en je kamer wil betreden! Er is geen nieuws aan de receptie. Het is nog vreemder! De receptie lijkt op deze zondagochtend onbemand.
Na een tweede beker koffie gaan we om kwart voor negen maar ontbijten. Er zijn nu zo weinig mensen over dat de omvang van het buffet is gehalveerd. Er is nog genoeg en voor ieder wat wils maar het is een treurige omgeving en van de gestrande passagiers druipt het ongeloof en de ellende af.
Onder het eten zeg ik tegen Lyka: ‘Het kan me niet schelen al moet ik hier nog een week blijven!’
We moeten er samen keihard om lachen en de weinige achtergebleven passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van!
We gaan terug naar de kamer omdat het buiten nu toch wel erg warm begint te worden. We gaan richting “Songkran”, Thais nieuwjaar, en dat is het begin van het “Hot Season” in Thailand. In de binnenlanden van Thailand lopen de temperaturen binnenkort richting de veertig graden Celsius!
Het voelt alsof er iets is geëxplodeerd in mijn hoofd en mijn gedachten over een breed spectrum heeft verspreid. Voor enkele momenten weet ik het niet meer en ben ik mijn verbinding met de realiteit kwijt. Stress en alsmaar ophopende problemen in Nederland spelen me parten. Aan de receptie is er geen nieuws en de meisjes voelen zich er zichtbaar erg ongemakkelijk bij. Gelukkig kan ik ze aan het lachen brengen met een Thais grapje maar dat lost tegelijkertijd geen enkel probleem op.
De lunch brengt enige verlichting in mijn geestelijke toestand. Een nieuw gerecht! Gebakken spaghetti met garnalen. Ook de elke dag aanwezige zoetzure vis staat weer klaar. We worden verwend! En dat is waarschijnlijk geen goede zaak want dat is meestal een voorbode van slecht nieuws. De tuin is leeg en verlaten. Het lijkt wel dat we in een spookhotel verblijven net als in “The Shining”.
Direct na de lunch ga ik voor de vierde keer vandaag naar de receptie die nu wel bemand is. Het personeel is beduusd, zij zullen wel veel bagger over zich heen hebben gekregen van de ontevreden agressieve overgebleven gestrande reizigers. En dat terwijl die arme meisjes er helemaal niets aan kunnen doen! Zij werken voor het hotel, niet voor Turkish Airlines!
Er liggen nu twee nieuwe nieuwe aankondigingen op de receptie. Ik blijf vriendelijk en dat brengt een verlegen glimlach op de gezichten van de meisjes. Het nieuws dat mij bereikt is zo klaar als een klontje. Er zijn nog twee groepen passagiers van vlucht TK69 die vandaag en morgen vertrekken. Wij horen bij de groep van de laatste zeven passagiers die morgen, vannacht om twee uur, worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Wij staan boven aan de lijst met kamer 1203 en 2 personen.
Ik ben blij dat er een einde is gekomen aan alle onzekerheid! Toch maar even op de app van Turkish Airlines kijken! En ja hoor, onze nieuwe vlucht staat in de app. Er is alleen een klein probleem, we moeten zes uur en een kwartier wachten in Istanbul. Daar kunnen we ons maar beter alvast op instellen.
Het is vandaag “match day” in Nederland! De kraker tussen PSV Eindhoven en AJAX Amsterdam staat op de rol van de KNVB. Een beladen wedstrijd waar voor beide clubs veel op het spel staat. Het kampioenschap kan bijna worden beslist! Mijn TV aansluiting op de hotelkamer is al gecontroleerd en ik heb een prima internet verbinding, zeker nu er nog maar zo weinig gasten in het hotel zijn waarmee we de data moeten delen, zodat ik de wedstrijd zonder problemen zal kunnen kijken.
Er staan nog drie ijskoude flessen Leo bier in de koelkast en dat lijkt me wel wat te weinig. Snel naar de overkant van de weg om nog twee flessen extra te kopen. Het restaurant waar ik gisteren de Leo heb gekocht blijkt nog gesloten te zijn maar twee deuren verderop wenkt een jonge Thaise Chinees dat hij wel wat te drinken heeft. Hij maakt de beweging met een vuist naar zijn mond terwijl hij zijn hoofd langzaam in zijn nek legt. Zaken zijn zaken! 100 Baht per fles, maar dat kan er wel vanaf want het zou zo maar kunnen dat we recht hebben op een stevige compensatie voor de 60 uur vertraging.
De rest van de middag brengen we rustig door op de kamer in afwachting van onze terugreis en de hindernissen die we nog moeten nemen. Vol interesse volg ik inspecteur de Cock, met CeeOoCeeKaa in zijn kruisvaart om de dader van enkele brute moorden te vinden.
Het avondeten komt vroeg vandaag! We worden tussen 17:00 en 18:00 verwacht in het ondertussen zeer lege restaurant. Dat we nog maar met zo weinig overlevenden zijn doet niets af aan de kwaliteit van de geserveerde gerechten. We worden zeker niet genegeerd want het eten is nog steeds overheerlijk en van een goede kwaliteit.
Vanavond is er de glasnoedels met ei en groenten, gefrituurde vis in een geurige zoutige saus die me nog het meest aan de saus van de “Chicken Cashew” doet denken en de inktvis is zeker een winnaar. Ik schep zelfs voor de tweede keer op!
Na het avondeten direct terug naar de kamer en proberen om nog wat te slapen totdat we om een uur worden gewekt. Lyka kijkt op haar telefoon een populair Koreaans Drama en ik ben druk met de voorbeschouwing van de competitiekraker van vandaag.
Dit is het reizen in de 21ste eeuw! Internet en live-streams vanuit het vaderland. In een ver verleden waren het VHS video banden met oude films op een dikke TV en beduimelde boeken in het Engels die al honderden keren waren gelezen. Ik ben nog steeds blij dat ik de grote veranderingen heb mogen meebeleven tijdens mijn avonturen in Azië.
Mijn clubje wint de kraker met 2-1 en om kwart voor tien gaat het licht uit. Nog snel een paar uur slapen nu het nog kan. Morgennacht slapen we weer in ons eigen bed in Hollandistan.