Japan: Lichtjes in Osaka

Osaka (Cote House) 203), zondag 2 februari 2025

Gelukkig zit de weerman in Japan er ook wel eens naast! De straat voor het hotel is nog nat wanneer ik het kokende water in de vroegte van deze ochtend op de gemalen koffie giet. De hemel is nog grijs met hier en daar al een stukje blauw als voorteken dat het een mooie dag gaat worden. De geur van vers gezette koffie verspreid zich door de kleine keuken op de eerste verdieping van ons hotel.
Gebakken eieren op brood met een plakje blaasham en voor mij een extra plakje kaas, die van geen kanten smaakt maar die ik ook niet wil weggooien, staan als ontbijt op klaptafel in onze kamer. Het is nog steeds een wennen aan de rustige dagen dagen die we afwisselen met een excursiedag. Het is weekend dus het zal vandaag wel erg druk zijn in en rond het “Dotonbori” gebied aan het kanaal.
De klok is elf uur nog maar net gepasseerd wanneer ik afscheid neem van Lyka en aan mijn dagelijkse wandeling begin. Op deze ochtend verbaas ik mezelf weer. Bijna alle wandelingen die ik maak gaan met de klok mee. Deze keer maak ik een rondje tegen de klok in. Je zou denken dat dat niets uitmaakt maar het is een enorm verschil in de beelden die je van de omgeving opneemt. Ik heb het al eerder gezegd: ‘Ontdekken is niet naar nieuwe bestemmingen gaan maar met nieuwe ogen kijken naar dezelfde bestemmingen!’
De glazen piramide van de “Namba Walk” zal bij iedereen beelden oproepen van het “Louvre” in Parijs. Ik weet niet welke glazen piramide de oudste is maar het lijkt me niet dat het idee is gestolen of gekopieerd. Hoewel de Japanners daar in een ver verleden bekend om waren. Op een reistijden bord bij een bushalte zie ik enkele aankondigingen met het logo van IKEA. Het iconische geel/blauw van de Scandinavische meubelgigant is al van afstand goed te zien! Met de “Google Translate” app op mijn iPhone vertaal ik de Japanse tekens naar een beter begrijpbaar Engels.

De IKEA Bus rijdt elk half uur met een pendelbus tussen IKEA Tsuruhama en Namba. Een enkele reis kost 210 yen voor volwassenen, iedere passagier ontvangt een winkelbon van 500 yen die u kunt gebruiken voor aankopen van 2.000 yen of meer.

Met deze kennis in het achterhoofd zullen we voor ons vertrek naar Thailand zeker de “IKEA Tsuruhama” met een bezoekje vereren!
Zeer weinig straten in Japan hebben (bij)namen! Ik loop langs een gebouw genaamd “2 Chome-17-3 Nishishinsaibashi, Chuo Ward, Osaka, 542-0086” Het adres is een samenstelling van de wijk, het blok, het gebouwnummer, het appartement, het buurtschap, en de stad. Het mag ingewikkeld klinken maar het laat geen ruimte voor vergissingen. In Japan houden ze nu eenmaal van punctueel en duidelijk zijn!
Zou het voor Nederland ook een goed idee zijn om alleen de postcode en huisnummer te gaan gebruiken als adres? Dan hebben die WOKE-zeurpieten en de wappies ook hun zin! Geen “Nootmuskaatweg” meer omdat dat koloniale onderdrukking uitstraalt! Probeer je eens voor te stellen hoeveel geld dat zou besparen bij de overheid?
Tijdens mijn wandeling naar het noorden richting “Umeda” passeer ik een handvol metro ingangen naar de ondergrondse metro stations. Iedereen in de stad gebruikt de metro of de fiets. Zelf ben ik een rare eend in de bijt omdat ik met plezier hele afstanden wandel door Osaka. Helaas zijn de (elektrische) fietsen op de trottoirs een plaag, en een probleem, aan het worden omdat ze geen enkele rekening houden van de verkeersrichting op straat, dat ze links moeten rijden, en de voetgangers.
Er is een grote metamorfose van de inrichting van de publieke ruime in Osaka gaande om alle tweewielers van het trottoir naar de rijbaan te verplaatsen. Of dat gaat lukken gaan we in de toekomst wel zien.
Er rijden opvallend weinig auto’s op straat in Osaka. Waar de gemotoriseerde voertuigen in onze randstedelijke gehuchten voor enorme parkeer- en milieuproblemen zorgen zijn deze problemen in Japan geheel onbekend. Doen de Japanners iets verkeerd of zouden de overdag slapende ambtenaren in onze het Stadsgebouwen een dagje op het internet ideeën moeten opdoen hoe het in andere landen is geregeld?
In een etalage onder een wolkenkrabber zie ik een elektrisch voertuig waar zelfs ik wel interesse voor zou kunnen ontwikkelen. Een leuke sportieve elektrische tweezitter voor in en om de stad. Het is een “Garaiya”, een automerk dat je ongetwijfeld nooit in de Europese Unie zal tegenkomen. Die Europese Unie heeft haar eigen regels die niemand anders in de ontwikkelde wereld begrijpt! De kaart naast de auto is verwarrend en onbegrijpelijk. Laat maar, in de EU weten ze alles beter!
Een stuk verder blijf ik wachten voor een rood verkeerslicht om over te steken en bekijk vol bewondering de moderne architectuur in Osaka. Let ook op de verkeersdruk midden in deze miljoenenstad? Er rijden veel grappige kleine autootjes rond in Japan. Dat zijn zogenaamde “Kei-auto’s”. Die kleine autootjes zouden veel problemen in Europa kunnen oplossen. Die elektrische sportauto voldoet hoogstwaarschijnlijk ook aan de eisen voor een “Kei-auto”!

De “Kei-auto” is de kleinste categorie van Japanse snelweg-legale motorvoertuigen. De term kei is een verkorting van kei-jidōsha, wat in het Engels vertaald wordt als “licht voertuig”.

Door zijn beperkte afmetingen en motorspecificaties genieten eigenaren van lagere belasting- en verzekeringstarieven, wat leidt tot lagere totale eigendomskosten. In de meeste landelijke gebieden zijn ze ook vrijgesteld van de algemene Japanse shako shōmeisho vereiste voor het bezitten van een parkeerplaats om überhaupt legaal een motorvoertuig te kunnen kopen. Aangezien parkeren op straat in Japan over het algemeen beperkt is.

Japanse autofabrikanten maken ook microvans en kei-trucks binnen deze wettelijke categorie. Kei-auto's zijn favoriet bij zowel de oudere als jongere demografie, inclusief jongeren en jonge gezinnen, vanwege hun betaalbaarheid en gebruiksgemak.

De kei- categorie werd in 1949 door de Japanse overheid gecreëerd om zowel het autobezit als de groei van de Japanse auto-industrie te stimuleren. De regelgeving werd tot 1998 meerdere keren herzien. Sinds oktober 1998 specificeert de wet consequent een maximale voertuiglengte van 3,40 meter, een breedte van 1,48 meter, een hoogte onder 2,0 meter en cilinderinhoud onder 660 cc. Een "gentleman's agreement" tussen Japanse autofabrikanten en de wetgevers stelde ook een maximaal vermogen van 63 pk (47 kW) vast.

Kei-auto's zijn sinds de jaren zestig erg succesvol in Japan. Ze vertegenwoordigden meer dan een derde van de binnenlandse verkoop van nieuwe auto's in het begrotingsjaar 2016, nadat ze in 2013 waren gedaald van een recordmarktaandeel van 40 procent. Om hun marktdominantie te verminderen, verhoogde Japan de belastingen op deze categorie in 2014 met 50%. In 2023 was de wegenbelasting bijvoorbeeld € 60,- per jaar voor een Kei-auto!

Zou hier voor de Nederlandse (r)overheid een milieuvoordeel zijn te behalen wanneer de Nederlandse “Kei-auto” in het Limburgse Born onder licentie van een Japanse autofabrikant zou kunnen worden gebouwd? Belasting verlagen in Nederland, vergeet het maar, dat gaat in ons kikkerlandje nooit gebeuren! Ze zijn dagelijks te druk met het zoeken naar nieuwe belastingen om (financiële) problemen op te lossen.
Aan de overkant van deze smalle straat begint het “Oude Osaka”. Smalle straatjes gevuld met kleine woningen/appartementen, winkeltjes en restaurantjes. Een restaurant van twaalf vierkante meter is in deze wijk geen uitzondering! En toch wordt er elke dag een inkomen bij elkaar gescharreld. In Japan werken ze niet tot het middaguur voor de belastingdienst!
Misschien zijn jullie bekend met de Netflix serie “Midnight Diner”. Mocht je in de gelegenheid zijn om de serie te bekijken dan zou ik dat zeker doen. Het echte Japan ontvouwd zich voor je ogen op het beeldscherm!
Lege biervaten die op een richel voor een restaurant wachten om te worden omgewisseld voor volle biervaten vertellen hun eigen verhaal. Twee metalen biervaten van 10 liter van twee verschillende brouwerijen in het raam voor een klein restaurant! Bedenk er maar wat bij? Het zal in ieder geval een stevige omzet zijn vanavond.
Na een eenvoudige lunch van een Zwaardvis en kip met rijst uit de supermarkt brengen we de middag op de kamer door. Een heel rustige middag waarin ik de verrassing voor Lyka van vanavond langzaam moet brengen. Alles gaat zoals ik heb gehoopt.
Het eerste dat ik moet doen is Lyka zo ver als mogelijk richting de verrassing te brengen voor het avondeten. Een Japanse kerrie met een varkens schnitzel van CoCo Ichiban is altijd lekker en Lyka stemt meteen in en vindt het een prima idee. Op deze avond kiest Lyka voor de op de linkse foto “Handmate” varkens schnitzel terwijl ik de oude bekende gewone varkens schnitzel neem. De handmate zie er op het eerste oog ook beter uit en smaakt verrassend ook beter dan de standaard schnitzel. Ik weet in ieder geval wat ik de volgende keer kies. Voor zeventien euro hebben we samen heerlijk zitten eten.
Het is ’s avonds wat fris maar zeker niet koud in Osaka. Lyka is enthousiast wanneer ze in de verte de verlichting van “Dotonburi” ziet. Mijn plan loopt op rolletjes en wanneer ik haar vraag of ze misschien nog even naar “Don Quijote”, een reusachtige drogisterij, wil glinsteren haar ogen. Die drogisterij verkoopt alles voor lichamelijke verzorging wat een vrouw gelukkig maakt.
De afwisselende architectuur van moderne en klassieke gebouwen verbaasd me nog tijdens elke wandeling door het centrum van Osaka. Het is gezellig druk op straat vanavond. We komen niet vaak buiten wanneer het donker is omdat ik geen avondmens (meer) ben.
Voor het avondeten een paar biertjes en aan mijn foto’s en verhalen werken. Na het eten wat tv kijken op mijn MacBook en de de dag is om. Ik ga graag vroeg naar bed en sta ook elke dag van de week vroeg op.
Verbaasd lopen we door het Namba station. Zodra we aan de achterkant van het station weer in de openlucht komen vallen onze monden open van verbazing. Het is nog mooier dan ik me bij daglicht heb voorgesteld.
Overal gloeien kleine lichtjes en Lyka is gelukkiger dan ooit! We zijn aangekomen bij “Namba Parks” waar de verlichting ’s avonds een toeristische attractie op zichzelf is.
De verlichting geeft je de indruk dat je bij een waterval van blauw licht staat. Het park is op de daken van van een negen verdiepingen winkelcentrum. De daken zijn zo gebouwd dat het terrassen zijn die met elkaar zijn verbonden door trappen. Architectonische schoonheid in het kwadraat.
De lichtjes wisselen regelmatig van kleur en dat maakt elke foto weer anders. Het is geen wonder dat honderden mensen elkaar staan te verdringen voor de perfecte foto van hun vrienden of partners.
We dalen weer af over de trappen waarover we naar de negende verdieping zijn geklommen. Een laatste foto bij de verlichte bomen en heesters. We zijn meer dan gelukkig aan het einde van deze gewone dag in Osaka. Japan is een bijzonder land waar ik zeker zou kunnen wonen. Lyka niet, ze neigt steeds meer naar de Filipijnen en een terugkeer naar haar thuisland. De Filipijnen is ook geen slecht land op zich maar de twintig tyfoon’s die jaarlijks voorbij komen zijn voor mij weer een grote ‘NEE’ in hoofdletters.
Hoe vaak we dit traditionele Japanse restaurant zijn gepasseerd is niet te tellen. Het is de eerste keer in de duisternis en dat maakt de laatste foto van vandaag dan toch weer extra bijzonder!
Een selfie in kamer 203 van “Cote House” die bijna twee maanden ons thuis is. Een kleine kamer, maar voldoende voor wat we dagelijks doen. Het gedeelde toilet en douche is voor ons ook geen enkel probleem. We zitten niet de hele dag in de badkamer! Kijk eens goed rond? Wij zijn op reis, niet met vakantie, het ontbreekt ons aan niets en we hebben bijna alles bij ons dat we dagelijks gebruiken.
Het is vandaag zondag en de klassieker AJAX - Feyenoord staat op het programma! Dat is een van de grootste veranderingen sinds ik op reis ben gegaan. Internet heeft de wereld verkleind en reisboeken zoals de “Lonely Planet” overbodig gemaakt. Maar live naar Nederlands voetbal kijken op je MacBook in een hotelkamer in Osaka, Japan, blijft toch wel heel erg bijzonder en een klein wonder op zich! 

Australië, in transit!

Sydney (Kingsford Smith International Airport), woensdag 13 januari 2010

De eerste vierentwintig uur onderweg zitten er op!
De vlucht met de Airbus A380 is minder spectaculair dan je zou willen geloven. Het is lijkt eigenlijk dat je vliegt in een Boeing 777 met nog een vliegtuig er boven op. Het enige dat echt opvalt zijn de wanden van de cabine die boven je hoofd niet terug buigen maar recht omhoog gaan. Je hebt geen gevoel dat je in een ronde koker zit.
Ik was natuurlijk al erg vermoeid toen we uit Singapore vertrokken. De drie uur die je onderweg verliest door het tijdsverschil maakten het opnieuw een korte nacht. Een paar keer ben ik weggezakt maar van echt slapen is er weinig van gekomen.
Het krijgen van een instapkaart voor mijn laatste vlucht van Sydney naar Auckland met “Aerolineas Argentinas” bleek een groter probleem dan ik me ooit had kunnen voorstellen!
Eerst werkt de computer niet en daarna word me de hemd van mijn lijf af gevraagd over wie ik ben en waarom ik naar Nieuw Zeeland ga.
Ik moet alles zwart op wit overleggen en nadat het allemaal gecontroleerd is kan ik het doen met de mededeling dat mijn instapkaart bij de gate, die ook nog niet bekend is, klaar ligt. Vol goede moed loop ik ruim een uur later de vertrekhal binnen. Ik ben allang blij dat de spelfout in mijn achternaam onopgemerkt was gebleven. Mijn achternaam is fout ingevuld bij het boeken, Kuijnthes staat er op het ticket!
De waanzin van de 9-11 controles hebben hier “Down Under” hun hoogtepunt bereikt! Het flesje drinkwater dat ik tien minuten geleden in de luchthaven heb gekocht moet worden weggegooid bij een van de vier controles. Het is de waanzin ten top wanneer je je beseft dat 9-11 een nieuwe beveiligingsindustrie heeft gecreëerd waar tienduizenden verliezers zich belangrijk kunnen voelen!
Het eerste wat me in Sydney overviel was de enorme hoeveelheid blanke mensen om me heen. Na zo’n lange tijd in Azië te hebben doorgebracht valt dit meteen op. Ook de prijzen op de luchthaven van Sydney behoren waarschijnlijk tot de hoogste in de wereld. Het lijkt hier veel duurder dan op veel plaatsen waar ik het afgelopen jaar geweest ben. Dat belooft nog wat voor de laatste drie weken van deze trip.
Met een uitzicht op de skyline van Sydney op de achtergrond zit ik nu knikkebollend in de terminal te wachten op mijn vlucht naar Auckland. Ik denk dat ik tijdens de drie uur durende vlucht mijn ogen nog wel even dicht knijp.
Hoewel? Ik verlies weer twee uur tijdens de vlucht en ik moet er natuurlijk wel voor zorgen dat ik vanavond goed slaap. Morgen is het tenslotte de eerste échte dag van mijn reis naar Nieuw Zeeland.

Singapore: In transit!

Singapore (Changi Airport), dinsdag 12 januari 2010

Het nieuwe jaar is nog geen twee weken oud en ik loop alweer een eind achter met mijn verhalen! Het is dan ook heel erg druk geweest rond de feestdagen en de laatste dagen. De doopceremonie van de kleine Jacob en het opsnorren van mijn kaartenleverancier voor de GPS. De laatste was onbereikbaar waardoor ik nu met een geïmproviseerde elektronische kaart in mijn Garmin GPS op stap ben. Dat klinkt zwaarder dan het in werkelijkheid is!
Om vijf uur vanochtend was ik al wakker en om zes uur loopt de wekker af. De bus van negen uur zou me van het Noord-Pattaya busstation naar de “Suvarnabhumi” luchthaven in Bangkok brengen.
Ik loop rustig nog een keer door mijn spullen voor deze reis die wijd verspreid in mijn kamer op de vloer liggen uitgestald. Nadat alles is ingepakt heb zelfs nog tijd voor de laatste twee gebakken eieren met ham. De minibus is gelukkig precies op tijd en iets over half negen scheuren we door het langzaam ontwakende Pattaya.
In heb twijfels!
‘Wat bezielt me nu weer om twee maanden alleen op stap te gaan?’
Er is al veel over gezegd en gesproken!
Er zijn mensen die er heilig van overtuigd zijn dat ik voor de waarheid op de vlucht ben.
Nou, dat zie ik zelf heel anders!
Wanneer ik lang op dezelfde plaats blijf wordt ik van binnen onrustig.
Wanneer de interesse voor een plaats weg is dan wil ik verder om nieuwe plaatsen en nieuwe mensen te ontmoeten.
Het als de kauwgum die zijn smaak verliest!
Het is voor mezelf dan ook niet vreemd dat ik op deze ochtend met een vredig gevoel, en met een brede glimlach op mijn gezicht, om half één in de middag de Boeing 777 van Singapore Airlines in stap.
Op de luchthaven van Bangkok heb ik nog snel de nieuwste “Lonely Planet” van Nieuw Zeeland gekocht, het exemplaar dat ik in mijn bezit heb is al acht jaar oud, dus ik hoef me onderweg in het vliegtuig niet te vervelen.
En zo is het ook! Tijdens de vlucht van Bangkok naar Singapore heb ik de eerste drie bestemmingen, Auckland, Wellington en Christchurch doorgelopen en de belangrijkste bezienswaardigheden met een groene markeerstift aangestreept. Mijn reis is nu al gepland tot en met tweeëntwintig januari!
Het grove plan zit al langer in mijn hoofd.
Eerst een paar dagen acclimatiseren in Auckland, dan met de trein naar Wellington, een dagje rusten, met de veerboot naar Picton en dan weer met de trein naar Christchurch. Een paar dagen rond Christchurch en daar ook mijn verjaardag vieren, daarna de in Auckland geboekte huurauto ophalen.
Ik heb een kleine Japanse auto gehuurd voor dertig dagen zodat ik ook op de moeilijk bereikbare plaatsen kan komen en ook in de wat verder afgelegen hostels kan slapen.
De foto’s in de Lonely Planet zijn in een woord schitterend en ik kan alleen maar hopen dat ik mooi weer heb tijdens de nazomer in Nieuw Zeeland en dat ik voldoende mooie foto’s kan schieten.
Het verblijf op Changi Airport is altijd aangenaam. In Singapore weten ze precies wat transit passagiers nodig hebben tijdens de enkele uren die ze moeten overbruggen. Maar ook de vertrekkende, en arriverende, passagiers voelen zich welkom en op hun gemak. Ik drink een biertje en eet wat sushi die vers voor mijn neus word bereid.
Er wordt nu de “Final Call” voor mijn vlucht omgeroepen, morgenvroeg wordt ik boven Australië wakker.
Na het opstijgen gaan we snel aan een maaltijd van vis in een zoetzure saus en groente. Het smaakt me uitstekend en na twee rode wijntjes gaan de oordoppen in. Het is gelukkig rustig aan boord want dit is een goedkope maar zeer lange reis naar Auckland met drie verschillende maatschappijen!

Nederland: Welkom in Hollandistan

Op de bouwplaats, maandag 31 maart 2025

Om een uur gaan kort naar elkaar de telefoon en de wekker op mijn iPhone af.
Ik neem de hoorn van de haak en hoor een krakerige computerstem zeggen: ‘This is your wake-up call! It is one ‘o’ clock!’
Ik ben niet in de war maar wel enigszins gedesoriënteerd. Lyka draait zich onwennig op dit tijdstip nog eens op haar andere zijde maar dat mag ik niet laten gebeuren. We staan aan het begin van een hele lange (reis)dag waar we ons met een gezamelijk hoog moraal doorheen moeten slepen.
Ik neem eerst de tijd om een beker koffie te zetten want zonder de cafeïne kom ik ’s morgens maar moeilijk op gang. De kamer wordt voor de laatste keer gecontroleerd of we ècht niets zijn vergeten in te pakken en de koffers die moeten worden ingecheckt worden voorzien van enkele stroken gele ducttape als extra beveiliging. We kijken elkaar aan om onze energie gelijk te balanceren want we weten beiden donders goed wat er voor een dag voor ons ligt.
Iets over half twee arriveren we in de lobby van het “The Green View Hotel” waar al twee andere achtergebleven passagiers op de bus zitten te wachten. Met een rugzak bomvol met ervaringen in Thailand wist ik gisterenavond al te voorspellen dat er een minibusje voor de zeven passagiers is geregeld. Niemand, en dan ook helemaal niemand, heeft gedacht aan de mogelijkheid van de hoeveelheid bagage die hoogstwaarschijnlijk bestaat uit zeven grote koffers en ook nog eens zeven kleine koffers!
We zijn nog niet compleet wanneer de door mij voorspelde veel te kleine minibus arriveert. We gaan met z’n vijven naar buiten en ik zie de buschauffeur achter zijn oren krabben wanneer hij de enorme hoeveelheid bagage van ons vijven ziet. Hij begint met de grote koffers achterin de minibus te laden waarna de kleine cabine bagage er boven op gaat. Je hoeft niet te hebben gestudeerd om te zien dat dat niet gaat passen! Er moeten twee kleine koffers naast de passagiers op de stoelen. Dan is de bus is vol!
De achterklep van de minibus slaat met een klap dicht en precies op dat moment verschijnen de twee laatste passagiers. Er ontstaat een vurig argument tussen verschillende betrokkenen, zoals een medewerker van het hotel en de chauffeur van de minibus, maar zodra het woord “Bolt” valt weet ik dat het probleem is opgelost en dat er voor de laatste twee passagiers een taxi wordt geregeld om ze naar het “Suvarnabhumi International Airport” in Bangkok te brengen. Ze moeten alleen wel langer wachten totdat de taxi is gevonden!
Voor ons vertrek met de minibus heb ik nog snel naar de weersverwachting gekeken en die is niet al te best voor Bangkok. Alleen maar regen.! Om half drie staan we vooraan in de rij om in te checken voor onze reis via Istanbul naar Amsterdam. Ik heb de luchthaven in Bangkok nog nooit zo leeg gezien. Het is dan ook een onmenselijke tijd in deze globale economie die 24/7 overal ter wereld doorgaat.
Het grote voordeel van dit nachtelijke vertrek is natuurlijk dat er geen lange rijen staan bij de veiligheid inspectie en de immigratie. We kunnen zo doorlopen terwijl het Zwitserse echtpaar apart wordt genomen omdat ze de zestig dagen van het visum hebben overschreden. De beambten van de immigratie zijn druk aan het bellen met Turkish Airlines om de bevestiging dat de vlucht van vrijdagavond door de luchtvaartmaatschappij is geannuleerd en dat de passagiers daar geen schuld aan hebben. Misschien krijg ik nog wel te horen hoe het is afgelopen.
We zoeken een plaatsje aan een tafel in ons vaste koffie restaurant in de vertrekruimte van het “Suvarnabhumi International Airport”. Ook hier is het natuurlijk erg rustig en wij moeten nog meer dan drie uur wachten voordat we aan boort kunnen van onze eerste vlucht “Turkish Airlines TK 59” naar Istanbul. Er zit gelukkig nog voldoende Thaise baht in mijn broekzak. Ik schud met mijn hoofd wanneer ik meer dan negen euro moet aftikken voor een kartonnen beker hete zwarte koffie en een bekertje lauwe chocolademelk. Het meisje giet de hete koffie in mijn Japan koffiebeker. Daarna nog enkele blokjes ijs om de koffie snel op drinktemperatuur te brengen.
De minuten kruipen (te) langzaam voorbij en zodra Lyka haar verveling gaat verdringen met een kijkje in de veel te dure “Tax-Free” winkels sla ik mijn Kobo e-reader open om de tijd te doden. Gelukkig werkt het! Lyka komt terug met twee pakken wafels die gevuld zijn met lokale tropische vruchten. Nog twee uur te gaan en ik speel voor een moment met de gedachte om mijn MacBoek tevoorschijn te halen om verhalen te schrijven. Verder dan het spelen met de gedachte komt het niet. Mijn koffie is bijna op na anderhalf uur en dan wordt het tijd om onze zitplaatsen en tafel te verlaten en naar de Gate te gaan. Het begint langzaam drukker te worden op de luchthaven.
Bij de Gate hebben we gelukkig meteen zitplaatsen waar we een uur moeten luisteren naar een computerstem die om de tien seconden waarschuwt dat de loopband voor onze neus eindigt. Ik haal mijn e-reader maar weer tevoorschijn en lees in het boek van Inez Weski “Het geluid van de stilte : Een jaar leven in een voortrazende orkaan”. Een verslag over hoe onbetrouwbaar onze overheid is. De waarheid is nog veel ongelooflijker dan de ingewikkeldste verzinsels! We zijn allemaal slachtoffer van het systeem dat “de Overheid” heet! Net als in China en andere totalitaire regimes.
Dan kunnen we eindelijk naar het aquarium een verdieping lager en moeten we wachten op ons vliegtuig dat nog niet aan de slurf staat. Ik kijk op mijn horloge en realiseer me dat we al zes uur wakker zijn en het vliegtuig nog niet hebben gezien. Dit zijn van die momenten dat we niet teveel moeten nadenken maar alles gelaten over ons heen moeten laten komen. Gelukkig mogen we als een van de eersten aan boord omdat het personeel weet dat we meer dan zestig uur vertraging hebben. Eindelijk rust!
De Airbus “A330-300“ heeft maar twee stoelen aan de raamzijde en dat betekend dat we een relatief comfortabele vlucht in het verschiet hebben. Voor zover je kan spreken van een comfortabele vlucht! Intercontinentale vluchten richting Europa vanuit Thailand zijn ècht een drama!
We zijn minder dan een uur in de lucht wanneer het ontbijt wordt geserveerd. Gebakken aardappelen met omelet en spinazie voor mij en Lyka gaat voor de “French Toast” met een zoete jam. De twee driehoekjes kaas maken meteen mijn (reis)dag weer goed. Ik droom weg naar de supermarkten van Nederland voor de arme mensen waar ik morgen oude kaas ga kopen. Wat heb ik die oude kaas de afgelopen twee maanden toch gemist! Mijn bakje fruit ruil ik met Lyka voor nog meer kaas en het taaie witte broodje. Goed gevuld zitten we in de verduisterde cabine. Het is niet anders, we moeten tijdens het daglicht verplicht in een verduisterde ruimte zitten.
Er zijn nog tien lange uren te gaan! In de hoop dat het ontbijt me rozig zal maken doe ik mijn oordoppen in en probeer te slapen. Gelukkig lukt dat voor enkele uren. Totdat mijn lichaam genoeg rust heeft gehad en mijn interne klok, die nog steeds op GMT +8 staat, mij wekt en ik voor me uit in een cabine staar waar veel mensen TV zitten te kijken. Dat is ook iets dat ik nooit heb kunnen begrijpen! Passagiers die acht uur achter elkaar film zitten te kijken. Nog ruim zes uur te gaan!
Het boek van Inez Weski is mij op dit moment wat te zwaar dus begin ik aan “Alistair MacLean's Rode Brigade”. Een boek over een dodelijk virus dat uit een laboratorium wordt gestolen en de hele mensheid in gevaar brengt. Waar heb ik dat eerder gelezen of gehoord?
Gelukkig is daar de volgende maaltijd die we in het pikkedonker moeten nuttigen. Wat heb ik een hekel aan die dagvluchten naar Europa! De pasta smaakt prima en de rode bietensalade is een winnaar. Lyka heeft de Thaise kip met cashewnoten en wat zij in het kleine bakje achterlaat werk ik nog snel naar binnen. Het kan wel even duren voordat we weer wat te eten krijgen!
De laatste vier uur van de reis naar Istanbul kan je het beste vergelijken met het oneindige ronddraaien in je bed wanneer je niet in slaap kan komen. Ik probeer van alles en nog wat om de seconden en minuten sneller te laten passeren. Tevergeefs! Zodra ik mijn e-reader open en probeer te lezen vallen mijn ogen voor enkele momenten dicht. Mijn gedachten houden me daarna meteen weer wakker. Mijn hersenen zoeken naar oplossingen voor de problemen die ons op dit moment in Nederland teisteren. Problemen die zo snel als mogelijk moeten worden opgelost.
Hazenslaapjes afgewisseld met periodes van astronomische verveling, wat kan ik nog bedenken om de tijd te versnellen? Nog maar een stukje lezen totdat mijn ogen weer dichtvallen.
Eindelijk komt de verlossende mededeling van de kapitein vanuit de cockpit: ‘Goedemiddag, we gaan over enkele minuten de daling inzetten naar de “Istanbul Havalimanı” luchthaven.’
Precies op dat moment komt het cabine personeel langs om de schuifgordijnen in de patrijspoorten omhoog te doen waarna er een stroom oogverblindend zonlicht de cabine vult. Het voelt ongemakkelijk als in een bioscoop wanneer de noodverlichting plotseling aan gaat!
Het is nu of nooit! Er heb uren met de gedachten gespeeld en nu moet het dan maar gebeuren! Ik sta op en been naar de centrale keuken tussen de vleugels en vraag naar het hoofd van het cabine personeel.
Het cabine personeel kijkt me vreemd aan en de vraag: ‘Waarom?’, laat niet lang op zich wachten.
Het hele verhaal van de vertraging en annulering van onze vlucht drie dagen geleden opent alle monden van verbazing. Nu we ook nog een kleine zes uur op de luchthaven in Istanbul moeten wachten zouden we het zeker op prijs stellen wanneer Turkish Airlines ons een (gratis) verblijf in de lounge zou aanbieden zodat we in ieder geval kunnen ontspannen en wat uitrusten. Het hoofd van het cabine personeel verontschuldigd zich voor het ongemak en belooft zodra ze contact heeft met de luchthaven ons ongemak zal bespreken met de verantwoordelijke manager. Ik heb geen enkele zekerheid dat het gaat lukken maar niet geschoten is altijd mis!
Na de wat onhandige en hobbelige landing verlaten we als laatste passagiers het vliegtuig. Voordat we het toestel verlaten stapt het hoofd van het cabine personeel op ons af en verteld dat ze voor ons heeft geregeld dat we kunnen ontspannen in de lounge van Turkish Airlines. Ze weten ervan aan de balie voor de lounge en onze namen zijn in het systeem ingevoerd. Ik bedank haar uitgebreid en kan alleen maar hopen dat het allemaal goed komt. Zes uur wachten op een luchthaven is een heel lange tijd, zeker na een vertraging van meer dan zestig uur!
Halverwege de slurf worden we opgewacht door een lange magere man met een dikke zwarte snor in een net kostuum, met een portofoon op de heup, die ons nog een keer op de borst drukt dat we ons geen zorgen hoeven te maken. We kunnen naar de lounge gaan. Ze weten dat we onderweg zijn en wij kunnen gratis gebruik maken van de lounge. Het is in ieder geval een opluchting dat we de lange uren wachten kunnen doorbrengen op een comfortabele sofa.
Onze zoektocht naar de beloofde lounge brengt ons langs drie verschillende lounges verspreid over de enorme vertrekterminal. De nieuwe luchthaven van Istanbul moet het nieuwe knooppunt worden tussen oost en west. Overal laat ik met een verlegen glimlach onze instapkaarten zien. Ze worden gescand en geen enkele keer gaat er een groen licht branden dat we mogen worden toegelaten.
Bij een van de lounges is de medewerker van Turkish Airlines meer dan onbeschoft. Hij laat duidelijk merken dat hij weinig opheeft met een “Kafir” uit West-Europa. Zijn islamitische superioriteitsgevoel straalt van hem af en hij denkt dat hij echt de uitverkorene is! Welkom in de "Verenigde Europese Emiraten”, het continent van de toekomst.
Bij een andere lounge adviseren ze ons om naar de balie van de klantenservice te gaan. We zijn al een uur aan het zoeken en hebben nog geen slokje water gezien. Mag ik dat een slechte service van de luchtvaartmaatschappij noemen? Bij de klantenservice vinden we gelukkig een luisterend oor en in ieder geval en verifiëren ze onze meer dan 60 uur vertraging. De ogen van de medewerkers gaan wijd open en ook hun monden vallen open van verbazing.
Na een vriendelijke knik met een blik vol medelijden pikt de man de telefoon op, in Islamitische landen is de vrouw nog steeds ondergeschikt en minderwaardig, en belt met het management. Het resultaat is dat we beiden een voucher ontvangen voor een gratis maaltijd omdat we niet tot de lounge kunnen worden toegelaten.
‘Maak maar een foto van deze display? Daar kun je de vouchers gebruiken!’, adviseert de man vriendelijk.
Zonder enige aanwijzing in welke richting wij de restaurants, waar we de voucher kunnen inwisselen, kunnen vinden worden we weggewuifd. Probleem opgelost!
Na een half uur zoeken naar een restaurant dat op de display staat gaan we met geluk een roltrap op naar een hoger gelegen promenade met enkele goedkopere fastfood restaurants. Het was de “Subway” broodjeswinkel die onze aandacht trok! Lyka bestudeerd haar voucher en ziet dat het “The Gang Food” restaurant ook op de voucher is vermeld. Dat wordt het dan! Een broodje gefrituurde kip zoals bij KFC met patat en een Coke Zero. Tijdens het wachten op ons eten bereken ik uit verveling wat onze maaltijd zou kosten, wanneer wij deze uit vrije wil zouden bestellen.
Het complete dienblad kost € 19,65 per stuk! Vol ongeloof staar ik naar het dienblad met het taaie broodje en lauwe friet. Voor dat bedrag konden we samen twee keer ’s avonds heerlijk gezond gaan eten in Japan. Maar Japan is een duur land!
Ik eet wat van het geserveerde voedsel en drink mijn koele cola. Wat mis ik Japan en Thailand. Nog drie uur te doden! De vermoeidheid begint door de werken en mijn humeur wordt met de minuut slechter. Ik ben snel aangebrand en mijn tenen lijken ondertussen wel een meter lang geworden. Gewoon rustig aan deze tafel blijven zitten! Zo oncomfortabel zijn deze stoelen nu ook weer niet. Het lezen lukt me niet meer en voor een moment je ogen sluiten is ook geen optie. Mijn hele hebben en houden zit in mijn kleine zwarte rol koffertje.
Volgens de richtingsborden is het meer dan twintig minuten lopen naar de Gate vanwaar ons vliegtuig naar het socialistische islamitische Amsterdamlabad zal vertrekken. Dus een uur voor het geplande aan boord gaan lopen wij in de richting van de gepubliceerde Gate. Alleen maar om ergens halverwege op een van de beeldschermen tot ontdekking te komen dat de Gate is gewijzigd en dat we nu rechtsomkeer moeten maken om helemaal in de andere richting te gaan.
Bij de gate aangekomen is het duidelijk dat we met bussen naar het vliegtuig op de parkeerplaats worden gebracht. Ik weet op dit moment niet meer of ik dat nog wel aankan. Alles doet me pijn en ik heb een barstende hoofdpijn. We zijn vanaf hier het punt gepasseerd dat het me allemaal geen moer meer kan schelen! Zodra de rijen zich gaan vormen om in te gaan stappen loop ik zelfverzekerd naar de voorkant van de rij “Business Class”, Lyka volgt mij ongemakkelijk.
Ik overhandig mijn instapkaart en zeg tegen de vriendelijke dame: ‘Zestig uur vertraging! Oudere passagier!’, ik wijs over mijn schouder naar Lyka, ‘My wife’.
Ze twijfelt enige momenten en scheurt daarna de instapkaart af. Lyka volgt mij naar de gereedstaande bus en we weten dat we nu aan de op een na laatste etappe van onze terugreis beginnen.
Naast ons, aan de andere kant van het gangpad, op de drie stoelen in het midden zitten drie Turken onafgebroken naar ons te staren afgewisseld met korte gesprekken. Ik vraag mezelf af of ik het me misschien inbeeld. Nee, ze zitten echt naar ons te staren en lachen ons uit. Ik vraag me af of ze naar mij of naar Lyka zitten te staren. Het voelt in ieder geval erg ongemakkelijk. Het vliegtuig stroomt langzaam vol en ik wacht vol verwachting af wie er op de lege stoel naast me zal plaatsnemen. Niet veel later wordt een van de Turken door het cabinepersoneel gesommeerd naar de lege stoel naast mij te verhuizen.
Het duurt niet lang voordat het staren en de oorzaak van het staren zich openbaart. De man zijgt neer op de smalle stoel in de “Boeing 787 Dreamliner” en maakt zich onmiddellijk zo breed dat hij bijna mijn ribben kneust. Zonder een woord te zeggen en met een brede glimlach op zijn stank verspreidende mond maakt hij duidelijk dat hij superieur aan ons is en wij ongelovigen zijn! Minder dan een hond!
Het porren in mijn ribben gaat onafgebroken door en het is duidelijk dat de man naast mij mij uitdaagt om er wat van te zeggen. Daar laat ik me natuurlijk niet toe verleiden! Dit is het soort dat in Nederland de baas is over de Nederlanders. Gezonden door de hoogste macht! Ik kijk naar zijn dikke zwarte snor en vraag me af of de snor van zijn vrouw nog dikker is. De gedachten die door mijn hoofd razen zijn vreemd na twee en twintig uur onderweg te zijn, ik ben mentaal mezelf niet meer!
De slechte pasta maaltijd breekt de reis maar het is zeer ongemakkelijk eten met een stoorzender naast je. Mijn trek is sowieso al verdwenen wanneer een vleugje van de slechte adem van mijn buurman mijn neus binnendringt. Na het eten verlaat ik mijn zitplaats om rust te krijgen in het overvolle vliegtuig. Ik loop naar de staart van het vliegtuig waar ik staande naast het toilet twee uur van de terugreis doorbreng. De slechte adem van de Turk kan ik missen als kiespijn. Het cabinepersoneel is verbaasd door mijn aanwezigheid maar verzorgd de vreemde staande passagier uitstekend.
De zon gaat ergens boven Duitsland langzaam onder, ik zie de zon onder de horizon verdwijnen. Onze lange vliegreis is bijna ten einde en mijn blijdschap over onze thuiskomst is minimaal. Eigenlijk wil ik helemaal niet meer in West-Europa zijn. Het continent van eindeloos lullen en tegelijkertijd de zakken van de ongekozen socialistische politici vullen.
Problemen stapelen zich ook op In Hollandistan! De ene (energie)crisis is nog niet opgelost en de volgende (pensioen)crisis biedt zich alweer aan. Er is een file van onoplosbare crisissen gevormd die in de moderne geschiedenis niet meer door een megalomane overheid kan worden opgelost. Een alles verzengende vuurbal in de vorm van een paddenstoel is wellicht nog de enige oplossing voor een nieuw begin met een schone lei. Een einde aan het ontkennen en de struisvogelpolitiek van de geldverslindende overheden!
Een steward maand me vriendelijk om te gaan zitten omdat de landing naar Schiphol is ingezet en de lampjes “Gordels vastmaken” zijn gaan branden. De laatste twintig minuten naast de ruikende Turk lijken uren te duren! Ik ben blij dat ik verlost ben van mijn buurman zodra de wielen de grond raken.
Het vliegtuig rolt in een slakkengang naar de terminal wanneer mijn lastige buurman in het andere gangpad zijn cabinebagage uit het bagage compartiment boven de passagiers haalt. Zelfs het mannelijke cabinepersoneel maakt geen enkele indruk op hem! Turks haantjes gedrag! Samen met zijn twee kompanen gaat hij gewoon richting de uitgang terwijl de andere passagiers verbaasd naar hun verrichtingen kijken!
Immigratie is elektronisch en de koffers verschijnen al snel op de band. Het gaat zelfs zo snel dat we de intercity naar Den Bosch een half uur eerder dan gepland kunnen nemen. Vandaag koop ik fysieke vervoersbewijzen omdat het de vorige keer het elektronisch inchecken was misgegaan. Onze beloning is € 1,50 toeslag per persoon! Goede bedoelingen kosten nu eenmaal extra in Nederland!

Met vier koffers komen we niet verder dan het balkon van het treinstel. Ik schaam me kapot voor het land en de toestand van het treinstel! De trein is smerig en het toilet is te smerig voor woorden en de wanden staan vol met graffiti. Wat zou een toerist uit een ontwikkeld land denken wanneer hij arriveert op de grootste luchthaven van de lage landen?
Vanaf het station “Amsterdam-Zuid” en “Amsterdam Bijlmer ArenA” trekken er roedels jongeren met hoodies en dunne baardjes, als hongerige wolven op jacht, door de trein. Observerend, concluderend en intimiderend, naar de weinige passagiers. Wij voelen ons niet op ons gemak en blijven in stilte naar de grond staren zodra er weer een roedel Noord-Afrikanen passeert! Dit is hun met urine afgebakend terrein! Oogcontact kan dodelijk zijn in de trein!
Ik vraag de passerende conducteur of hij bij ons kan blijven omdat we bang zijn. In de ogen van de conducteur staat dezelfde angst te lezen die wij voelen. Waarom zou er niemand meer conducteur willen worden, of politieagent? Het is duidelijk wie de baas zijn in de samenleving. Welkom in Hollandistan!

Ik heb nu al heimwee naar de eerste wereld landen in het verre oosten…

Thailand: Een heel lange dag vol onzekerheden

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zondag 30 maart 2025

Om zes uur ben ik alweer klaar wakker door een combinatie van (te) vroeg naar bed gaan en het eenpersoonsbed waar ik zeker nooit van de rest van mijn leven aan zal wennen. Het drinkwater uit de fles wordt ik de elektrische ketel gekookt en verse koffie wordt gezet. Mijn hoofd zit nog vol met de vragen waarmee ik gisteren naar bed ben gegaan.
Laat ik eerst maar koffie drinken en een beetje ontspannen en schrijven. Het is in ieder geval een teleurstelling dat we gisterenavond niet bij de groep zaten die om 22:50 naar Istanbul is gevlogen. Het wereldnieuws is om depressief van te worden, en het nieuws uit Hollandistan is niet veel beter, dus laat ik dat ook snel achter me. Wat gaan we vandaag allemaal meemaken? Het lijkt een lange dag vol onzekerheden te worden.
Zodra Lyka ook wakker is kan ik naar de receptie om te zien of er nieuws is. Moderne hotels met elektronische sleutelkaarten zijn goed en veilig maar ook zeer ongemakkelijk wanneer een gast de kamer verlaat en de andere gast nog slaapt. De slapende gast moet wakker worden gemaakt wanneer je weer terugkomt en je kamer wil betreden! Er is geen nieuws aan de receptie. Het is nog vreemder! De receptie lijkt op deze zondagochtend onbemand.
Na een tweede beker koffie gaan we om kwart voor negen maar ontbijten. Er zijn nu zo weinig mensen over dat de omvang van het buffet is gehalveerd. Er is nog genoeg en voor ieder wat wils maar het is een treurige omgeving en van de gestrande passagiers druipt het ongeloof en de ellende af.
Onder het eten zeg ik tegen Lyka: ‘Het kan me niet schelen al moet ik hier nog een week blijven!’
We moeten er samen keihard om lachen en de weinige achtergebleven passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van!
We gaan terug naar de kamer omdat het buiten nu toch wel erg warm begint te worden. We gaan richting “Songkran”, Thais nieuwjaar, en dat is het begin van het “Hot Season” in Thailand. In de binnenlanden van Thailand lopen de temperaturen binnenkort richting de veertig graden Celsius!
Het voelt alsof er iets is geëxplodeerd in mijn hoofd en mijn gedachten over een breed spectrum heeft verspreid. Voor enkele momenten weet ik het niet meer en ben ik mijn verbinding met de realiteit kwijt. Stress en alsmaar ophopende problemen in Nederland spelen me parten. Aan de receptie is er geen nieuws en de meisjes voelen zich er zichtbaar erg ongemakkelijk bij. Gelukkig kan ik ze aan het lachen brengen met een Thais grapje maar dat lost tegelijkertijd geen enkel probleem op.
De lunch brengt enige verlichting in mijn geestelijke toestand. Een nieuw gerecht! Gebakken spaghetti met garnalen. Ook de elke dag aanwezige zoetzure vis staat weer klaar. We worden verwend! En dat is waarschijnlijk geen goede zaak want dat is meestal een voorbode van slecht nieuws. De tuin is leeg en verlaten. Het lijkt wel dat we in een spookhotel verblijven net als in “The Shining”.
Direct na de lunch ga ik voor de vierde keer vandaag naar de receptie die nu wel bemand is. Het personeel is beduusd, zij zullen wel veel bagger over zich heen hebben gekregen van de ontevreden agressieve overgebleven gestrande reizigers. En dat terwijl die arme meisjes er helemaal niets aan kunnen doen! Zij werken voor het hotel, niet voor Turkish Airlines!
Er liggen nu twee nieuwe nieuwe aankondigingen op de receptie. Ik blijf vriendelijk en dat brengt een verlegen glimlach op de gezichten van de meisjes. Het nieuws dat mij bereikt is zo klaar als een klontje. Er zijn nog twee groepen passagiers van vlucht TK69 die vandaag en morgen vertrekken. Wij horen bij de groep van de laatste zeven passagiers die morgen, vannacht om twee uur, worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Wij staan boven aan de lijst met kamer 1203 en 2 personen.
Ik ben blij dat er een einde is gekomen aan alle onzekerheid! Toch maar even op de app van Turkish Airlines kijken! En ja hoor, onze nieuwe vlucht staat in de app. Er is alleen een klein probleem, we moeten zes uur en een kwartier wachten in Istanbul. Daar kunnen we ons maar beter alvast op instellen.
Het is vandaag “match day” in Nederland! De kraker tussen PSV Eindhoven en AJAX Amsterdam staat op de rol van de KNVB. Een beladen wedstrijd waar voor beide clubs veel op het spel staat. Het kampioenschap kan bijna worden beslist! Mijn TV aansluiting op de hotelkamer is al gecontroleerd en ik heb een prima internet verbinding, zeker nu er nog maar zo weinig gasten in het hotel zijn waarmee we de data moeten delen, zodat ik de wedstrijd zonder problemen zal kunnen kijken.
Er staan nog drie ijskoude flessen Leo bier in de koelkast en dat lijkt me wel wat te weinig. Snel naar de overkant van de weg om nog twee flessen extra te kopen. Het restaurant waar ik gisteren de Leo heb gekocht blijkt nog gesloten te zijn maar twee deuren verderop wenkt een jonge Thaise Chinees dat hij wel wat te drinken heeft. Hij maakt de beweging met een vuist naar zijn mond terwijl hij zijn hoofd langzaam in zijn nek legt. Zaken zijn zaken! 100 Baht per fles, maar dat kan er wel vanaf want het zou zo maar kunnen dat we recht hebben op een stevige compensatie voor de 60 uur vertraging.
De rest van de middag brengen we rustig door op de kamer in afwachting van onze terugreis en de hindernissen die we nog moeten nemen. Vol interesse volg ik inspecteur de Cock, met CeeOoCeeKaa in zijn kruisvaart om de dader van enkele brute moorden te vinden.
Het avondeten komt vroeg vandaag! We worden tussen 17:00 en 18:00 verwacht in het ondertussen zeer lege restaurant. Dat we nog maar met zo weinig overlevenden zijn doet niets af aan de kwaliteit van de geserveerde gerechten. We worden zeker niet genegeerd want het eten is nog steeds overheerlijk en van een goede kwaliteit.
Vanavond is er de glasnoedels met ei en groenten, gefrituurde vis in een geurige zoutige saus die me nog het meest aan de saus van de “Chicken Cashew” doet denken en de inktvis is zeker een winnaar. Ik schep zelfs voor de tweede keer op!
Na het avondeten direct terug naar de kamer en proberen om nog wat te slapen totdat we om een uur worden gewekt. Lyka kijkt op haar telefoon een populair Koreaans Drama en ik ben druk met de voorbeschouwing van de competitiekraker van vandaag.
Dit is het reizen in de 21ste eeuw! Internet en live-streams vanuit het vaderland. In een ver verleden waren het VHS video banden met oude films op een dikke TV en beduimelde boeken in het Engels die al honderden keren waren gelezen. Ik ben nog steeds blij dat ik de grote veranderingen heb mogen meebeleven tijdens mijn avonturen in Azië.
Mijn clubje wint de kraker met 2-1 en om kwart voor tien gaat het licht uit. Nog snel een paar uur slapen nu het nog kan. Morgennacht slapen we weer in ons eigen bed in Hollandistan.