Mersing (Embassy Hotel (C8), zondag 14 maart 2004
Op deze zondagochtend sta ik uitgerust op, ik heb heerlijk uitgeslapen! Morgen ga ik dus naar de eilanden, dat betekend dat ik zeker nog twee nachten in “Mersing” blijf. Na mijn douche ga ik op zoek naar een plaats waar ik kan ontbijten.
Opgewekt stap ik het zonnetje in. Het dorp is niet zo groot en met het kleine kaartje in mijn Lonely Planet kan ik haast niet verdwalen. Het hele dorp is behangen met posters en vlaggetjes. Het is verkiezingstijd. Niet dat Maleisië een echte democratie is maar voor de buitenwereld worden er toch een soort van schijnverkiezingen gehouden. Maleisië is een, in de grondwet vastgelegd, islamitische staat. Er zijn regelmatig verkiezingen en er heerst een stemplicht met straffen die niet al te licht zijn. Het zal dus meteen duidelijk zijn dat de ruim 60% islamieten deze verkiezingen altijd winnen en al vanaf 1965 onafgebroken aan de macht zijn.Ik loop wat rond en neem zoveel mogelijk van het dorp Mersing in me op. Ik kom van alles tegen behalve een plaats waar ik (westers) kan ontbijten. De plaatselijke banketbakker verkoopt alleen de voor Azië zo normale mierzoete broodjes en daar hou ik nu eenmaal niet zo van.
Aangekomen aan de stranden van de Zuid-Chinese Zee schrik ik van de enorme hoeveelheden afval! Ik slenter langs de boulevard, langs de modder/zand vlaktes vol met drijfvuil. Vol onbegrip kijk ik naar die rotzooi. Ik weet dat ze hier in Azië alles maar in de rivieren en de zee gooien omdat het dan vanzelf wegspoelt maar deze hoeveelheden onverteerd afval tussen het drijfhout baart me wel zorgen.Onderweg informeer ik ook maar meteen naar de mogelijkheden om hier weer weg te komen. Nadat ik uitvoerig ben geïnformeerd koop ik gelijk een buskaartje bij het reisbureau voor mijn busreis naar Kuala Lumpur. Het kan maar gebeurd zijn, dan hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken. Zo’n bus naar KL, zoals ze hier Kuala Lumpur noemen, kan zo maar in een klap vol zijn geboekt. Dat hangt helemaal af van de hoeveelheid toeristen die van de eilanden komen.
Tegenover het reisbureau ligt de de pier waar de boten vertrekken naar Pulau Tioman. Ik slenterde die kant op om eens te zien wat daar allemaal gebeurde. En daar zitten ze! Het vreemde stel. Op weg naar het “Tioman” eiland, verdwenen zonder afscheid te nemen? Dat zet je toch wel aan het denken. Misschien hebben ze toch wel wat te verbergen.Ondertussen begrijp ik nu ook waarom het afgelopen weekend zo druk was geweest. Er wordt mij verteld dat er een week schoolvakantie voor Singapore en Maleisië is begonnen. En natuurlijk zijn er schoolreisjes naar de eilanden. Na een uur te hebben rondgelopen en geen enkele acceptabele ontbijt plaats te hebben gezien komt de KFC als winnaar uit de bus voor een ontbijt. Een broodje gefrituurde kip met wat dikke friet.
Gezien het feit dat mijn achillespees nog een beetje opspeelt besluit ik om na het ontbijt maar een kopje koffie op mijn kamer te gaan drinken en wat te gaan rusten in de verkoelende airconditioning. Het begint, ondanks het verkoelende zeebriesje, alweer aardig warm te worden.
Na een anderhalf uurtje rust en ontspanning op mijn hotelbed wil ik toch nog wat gaan doen vanmiddag. Ik wil nog een Maleisische lunch zoeken en genieten van de heerlijke gerechten uit de Maleisische keuken. De Maleisische keuken is een vreemde keuken! Met Thailand in het noorden zou je verwachten dat er wel enkele Thaise invloeden zouden zijn. Maar dat is verrassend niet zo!Er zijn enkele oorzaken die je als westerling niet meteen zou verwachten.
De eerste oorzaak is dat de meest zuidelijke provincies van Thailand geannexeerde islamitische sultanaten zijn. Daar neigt de keuken dan ook veel meer naar het zuiden dan naar Thailand in het noorden.
De tweede oorzaak is dat de Maleisische, en Indonesische, keuken sterk zijn beïnvloed door de Arabische en Indiase handelaren die met hun wankele scheepjes de westkust van het schiereiland afvoeren om handel te drijven. De kruiden en specerijen uit het noorden werden verhandeld en vermengden zich met de kruiden en specerijen van de Indonesische archipel. Zo ontstond er een keuken met het beste uit twee werelden
In een soort winkel- annex boekingskantoor laat ik me de verlate lunch goed smaken in een restaurant genaamd “H & H Kitchen”. Indonesische varianten deze keer? Er zijn veel Indonesische immigranten in Maleisië omdat de standaard van het leven hier hoger is dan in Indonesië. Vanzelfsprekend ligt het salaris in Maleisië ook veel hoger. Ik weet ook niet waarom, maar aan de oostkust van Maleisië lijkt het voedsel hoofdzakelijk Indonesisch en niet Maleisisch.
Oké, telor is telur, een kippenei, maar dan toch. Ze noemen het wel Maleisisch voedsel! Maar wat is dan de èchte Maleisische keuken en wat zijn de meest bekende Maleisische gerechten. Ik moet dat maar eens gaan uitzoeken op mijn ontdekkingstocht door deze bijzondere verzameling Sultanaten.
Ik geniet van de enorme tegenstellingen in smaken op mijn bord. Er is zoet en zout, er is pittig en lichtbitter, eigenlijk ligt er alles op mijn bord behalve varkensvlees, dat is verboden in een islamitisch land! Gelukkig serveren de Chinezen het wel.
Mijn middagwandeling zal een rondje dorp worden. En dat gaat gelukkig goed. Ik maak een flinke tocht rond het dorp. Wat mij meteen opvalt is dat de meeste winkels op zondag gesloten zijn. Ook veel restaurants zijn niet open. Vreemd, in Azië is meestal alles 24/7 open! En in de islamitische wereld is vrijdag de heilige dag.Maleisië is een gematigd islamitisch land waar ook nog de geesten van het land, de zee en het bos worden vereerd om goede oogsten en goede vangsten te krijgen. En dat terwijl ze elke dag schreeuwen dat hun Allah de grootste is. De enorme borden van de overheid langs de weg liegen er niet om. Zo roepen om het afzweren van geweld en voorzichtig te zijn met AIDS. In een land waar homoseksualiteit zwaar wordt gestraft wordt er tegelijkertijd openlijk voor de gevaren gewaarschuwd.
Het schiereiland Maleisië is op de breedste plaats ruim driehonderd kilometer breed. De kusten bestaan hoofdzakelijk uit modder- en zandplaten. Natuurlijke diepzeehavens zijn er niet dus wijken de vissersboten vaak uit naar de korte, brede en ondiepe rivieren waar het brakke water een uitstekende kraamkamer is voor alle heerlijkheden die de zee te bieden heeft. Aan de rivier heerst er altijd een drukte vanjewelste.
In de schaduw, onder een afdak, zit een groep mannen visnetten te herstellen. Er klinkt Maleisische muziek uit de transistorradio en af en toe zingen de mannen een stukje mee. De islam aan de oostkust is een andere islam dan die aan de westkust waar het overgrote deel van de Chinese en Indiase Maleisiërs woont. De slechte naam van de islam is in dit geweldige land zeker niet op zijn plaats. Hier zingt de bevolking mee op populaire muziek op de radio
Water is altijd inspirerend en water is de eerste vereiste voor het vestigen van een nieuwe beschaving! Ik kijk voor de laatste keer naar het tij en de oude en nieuwe houten boten in, en onder, het water. Tijd om weer te gaan rusten want mijn achillespees speelt opnieuw op. Vandaag zal ik niet veel meer lopen.Zondagavond betekend ook in Maleisië Engels voetbal kijken. In het restaurant onder het “Embassy Hotel” zit een grote groep Chinese Maleisiërs te gokken op de uitslagen van die avond. Ik heb nog nooit zoveel geld op een tafel midden in een restaurant zien liggen! Zelf heb ik op het internet vijf euro ingezet op een van de wedstrijden van vandaag. Met een kleine weddenschap is het kijken naar de wedstrijd spannender.
De stalen rolluiken zijn naar beneden getrokken maar de onderste halve meter blijft open. Waarschijnlijk om te zien wanneer de moslim politie arriveert en om een fris briesje te laten waaien om de verhitte Chinezen wat af te koelen. Ik drink rustig mijn Tiger biertjes en geniet van de voetbalwedstrijd.
Totdat het nieuwe Carlsberg meisje binnenkomt. Gisteren was het een ouwe taart van in de veertig, nu is het een fris jong Chinees meisje met een heerlijke verleidelijke glimlach. Bulat merkt meteen mijn blikken op!
‘Dat is de negentien jarige dochter’, zegt hij.
‘Haar moeder heeft gisteren waarschijnlijk voor haar ingesprongen’.
Onze ogen volgen haar sierlijke bewegingen. We kijken elkaar aan met een stoute glimlach en glinsterende ogen. Vanaf het moment dat ze binnen kwam begon ze zo overdreven met haar kont te draaien dat ik er bijna zeeziek van werd. Ik kon mijn ogen gewoon niet van haar af houden. De Chinezen gokkers zagen het niet. Zij waren duidelijk teleurgesteld dat Manchester United verloor. En natuurlijk ook omdat zij dan tegelijk hun geld verloren.
Tijdens mijn laatste biertje is Bulat plotseling verdwenen. Bulat is vanavond mijn drinkmaat in dit dorp waar geen enkele toerist langer dan een nacht verblijft. Ik heb geen idee waar hij plotseling gebleven is. Ik maak mijn glas leeg en op het moment dat ik de serveerster wil roepen om te betalen komt Bulat weer binnen. Breed glimlachend en met zijn handen vol met plastic tassen.Er word wat Maleis, of misschien een Chinees dialect, heen en weer geschreeuwd. Voordat ik weet wat er gebeurd staat onze tafel vol met heerlijke stokjes saté. Nou Bulat, dat had je nu ècht niet moeten doen! Ik bestel nog een bier voor mijzelf en een Guinness Stout voor Bulat. Saté ajam (kip) en saté kambing (geit). Heerlijk gewoon.
Uit de keuken bestelde ik een Singapore Noedels omdat ik na de koude biertjes en de stokjes saté toch wel trek heb gekregen.
De Chinezen vinden het heerlijk dat er een buitenlandse toerist het naar zijn zin heeft in Maleisië. Ik moet meer dan een biertje afslaan omdat ik er nu echt meer dan genoeg op heb. En er staat nog een voetbalwedstrijd op het programma. De berg geld op de tafel groeit gestaag maar het is voor mij nu echt tijd om mijn bedje op te gaan zoeken. Ik ben vol en wil slapen, hoe gezellig het ook nog is.
Voor de tweede keer vandaag wordt ik aan AIDS herinnert. AIDS kent geen grenzen en AIDS kent geen geloofsovertuigingen. Een keer fout en je bent tot aan je dood besmet. Ook deze jongen! Bulat gaat niet in details maar dat maakt de foto niet schrijnender. Verstoten uit zijn eigen kampong, zonder enige kans op hulp van de Maleisische overheid, brengt hij zijn laatste dagen in eenzaamheid door in het schemerlicht van een Chinees Boeddhistisch altaar. Uit angst voor besmetting. De angst uit onwetendheid. De Chinezen accepteren hem, maar ze blijven wel uit zijn buurt!Half dronken en erg vermoeid ga ik slapen. Morgen een boottocht naar de eilanden?
