Osaka (Cote House) 203), zondag 2 februari 2025
Gelukkig zit de weerman in Japan er ook wel eens naast! De straat voor het hotel is nog nat wanneer ik het kokende water in de vroegte van deze ochtend op de gemalen koffie giet. De hemel is nog grijs met hier en daar al een stukje blauw als voorteken dat het een mooie dag gaat worden. De geur van vers gezette koffie verspreid zich door de kleine keuken op de eerste verdieping van ons hotel.
Gebakken eieren op brood met een plakje blaasham en voor mij een extra plakje kaas, die van geen kanten smaakt maar die ik ook niet wil weggooien, staan als ontbijt op klaptafel in onze kamer. Het is nog steeds een wennen aan de rustige dagen dagen die we afwisselen met een excursiedag. Het is weekend dus het zal vandaag wel erg druk zijn in en rond het “Dotonbori” gebied aan het kanaal.
De klok is elf uur nog maar net gepasseerd wanneer ik afscheid neem van Lyka en aan mijn dagelijkse wandeling begin. Op deze ochtend verbaas ik mezelf weer. Bijna alle wandelingen die ik maak gaan met de klok mee. Deze keer maak ik een rondje tegen de klok in. Je zou denken dat dat niets uitmaakt maar het is een enorm verschil in de beelden die je van de omgeving opneemt. Ik heb het al eerder gezegd: ‘Ontdekken is niet naar nieuwe bestemmingen gaan maar met nieuwe ogen kijken naar dezelfde bestemmingen!’
De glazen piramide van de “Namba Walk” zal bij iedereen beelden oproepen van het “Louvre” in Parijs. Ik weet niet welke glazen piramide de oudste is maar het lijkt me niet dat het idee is gestolen of gekopieerd. Hoewel de Japanners daar in een ver verleden bekend om waren. Op een reistijden bord bij een bushalte zie ik enkele aankondigingen met het logo van IKEA. Het iconische geel/blauw van de Scandinavische meubelgigant is al van afstand goed te zien! Met de “Google Translate” app op mijn iPhone vertaal ik de Japanse tekens naar een beter begrijpbaar Engels.De IKEA Bus rijdt elk half uur met een pendelbus tussen IKEA Tsuruhama en Namba. Een enkele reis kost 210 yen voor volwassenen, iedere passagier ontvangt een winkelbon van 500 yen die u kunt gebruiken voor aankopen van 2.000 yen of meer.
Met deze kennis in het achterhoofd zullen we voor ons vertrek naar Thailand zeker de “IKEA Tsuruhama” met een bezoekje vereren!
Zeer weinig straten in Japan hebben (bij)namen! Ik loop langs een gebouw genaamd “2 Chome-17-3 Nishishinsaibashi, Chuo Ward, Osaka, 542-0086” Het adres is een samenstelling van de wijk, het blok, het gebouwnummer, het appartement, het buurtschap, en de stad. Het mag ingewikkeld klinken maar het laat geen ruimte voor vergissingen. In Japan houden ze nu eenmaal van punctueel en duidelijk zijn!
Zou het voor Nederland ook een goed idee zijn om alleen de postcode en huisnummer te gaan gebruiken als adres? Dan hebben die WOKE-zeurpieten en de wappies ook hun zin! Geen “Nootmuskaatweg” meer omdat dat koloniale onderdrukking uitstraalt! Probeer je eens voor te stellen hoeveel geld dat zou besparen bij de overheid?
Tijdens mijn wandeling naar het noorden richting “Umeda” passeer ik een handvol metro ingangen naar de ondergrondse metro stations. Iedereen in de stad gebruikt de metro of de fiets. Zelf ben ik een rare eend in de bijt omdat ik met plezier hele afstanden wandel door Osaka. Helaas zijn de (elektrische) fietsen op de trottoirs een plaag, en een probleem, aan het worden omdat ze geen enkele rekening houden van de verkeersrichting op straat, dat ze links moeten rijden, en de voetgangers.
Er is een grote metamorfose van de inrichting van de publieke ruime in Osaka gaande om alle tweewielers van het trottoir naar de rijbaan te verplaatsen. Of dat gaat lukken gaan we in de toekomst wel zien.
Er rijden opvallend weinig auto’s op straat in Osaka. Waar de gemotoriseerde voertuigen in onze randstedelijke gehuchten voor enorme parkeer- en milieuproblemen zorgen zijn deze problemen in Japan geheel onbekend. Doen de Japanners iets verkeerd of zouden de overdag slapende ambtenaren in onze het Stadsgebouwen een dagje op het internet ideeën moeten opdoen hoe het in andere landen is geregeld?
In een etalage onder een wolkenkrabber zie ik een elektrisch voertuig waar zelfs ik wel interesse voor zou kunnen ontwikkelen. Een leuke sportieve elektrische tweezitter voor in en om de stad. Het is een “Garaiya”, een automerk dat je ongetwijfeld nooit in de Europese Unie zal tegenkomen. Die Europese Unie heeft haar eigen regels die niemand anders in de ontwikkelde wereld begrijpt! De kaart naast de auto is verwarrend en onbegrijpelijk. Laat maar, in de EU weten ze alles beter!Een stuk verder blijf ik wachten voor een rood verkeerslicht om over te steken en bekijk vol bewondering de moderne architectuur in Osaka. Let ook op de verkeersdruk midden in deze miljoenenstad? Er rijden veel grappige kleine autootjes rond in Japan. Dat zijn zogenaamde “Kei-auto’s”. Die kleine autootjes zouden veel problemen in Europa kunnen oplossen. Die elektrische sportauto voldoet hoogstwaarschijnlijk ook aan de eisen voor een “Kei-auto”!
De “Kei-auto” is de kleinste categorie van Japanse snelweg-legale motorvoertuigen. De term kei is een verkorting van kei-jidōsha, wat in het Engels vertaald wordt als “licht voertuig”.
Door zijn beperkte afmetingen en motorspecificaties genieten eigenaren van lagere belasting- en verzekeringstarieven, wat leidt tot lagere totale eigendomskosten. In de meeste landelijke gebieden zijn ze ook vrijgesteld van de algemene Japanse shako shōmeisho vereiste voor het bezitten van een parkeerplaats om überhaupt legaal een motorvoertuig te kunnen kopen. Aangezien parkeren op straat in Japan over het algemeen beperkt is.
Japanse autofabrikanten maken ook microvans en kei-trucks binnen deze wettelijke categorie. Kei-auto's zijn favoriet bij zowel de oudere als jongere demografie, inclusief jongeren en jonge gezinnen, vanwege hun betaalbaarheid en gebruiksgemak.
De kei- categorie werd in 1949 door de Japanse overheid gecreëerd om zowel het autobezit als de groei van de Japanse auto-industrie te stimuleren. De regelgeving werd tot 1998 meerdere keren herzien. Sinds oktober 1998 specificeert de wet consequent een maximale voertuiglengte van 3,40 meter, een breedte van 1,48 meter, een hoogte onder 2,0 meter en cilinderinhoud onder 660 cc. Een "gentleman's agreement" tussen Japanse autofabrikanten en de wetgevers stelde ook een maximaal vermogen van 63 pk (47 kW) vast.
Kei-auto's zijn sinds de jaren zestig erg succesvol in Japan. Ze vertegenwoordigden meer dan een derde van de binnenlandse verkoop van nieuwe auto's in het begrotingsjaar 2016, nadat ze in 2013 waren gedaald van een recordmarktaandeel van 40 procent. Om hun marktdominantie te verminderen, verhoogde Japan de belastingen op deze categorie in 2014 met 50%. In 2023 was de wegenbelasting bijvoorbeeld € 60,- per jaar voor een Kei-auto!
Zou hier voor de Nederlandse (r)overheid een milieuvoordeel zijn te behalen wanneer de Nederlandse “Kei-auto” in het Limburgse Born onder licentie van een Japanse autofabrikant zou kunnen worden gebouwd? Belasting verlagen in Nederland, vergeet het maar, dat gaat in ons kikkerlandje nooit gebeuren! Ze zijn dagelijks te druk met het zoeken naar nieuwe belastingen om (financiële) problemen op te lossen.
Aan de overkant van deze smalle straat begint het “Oude Osaka”. Smalle straatjes gevuld met kleine woningen/appartementen, winkeltjes en restaurantjes. Een restaurant van twaalf vierkante meter is in deze wijk geen uitzondering! En toch wordt er elke dag een inkomen bij elkaar gescharreld. In Japan werken ze niet tot het middaguur voor de belastingdienst!Misschien zijn jullie bekend met de Netflix serie “Midnight Diner”. Mocht je in de gelegenheid zijn om de serie te bekijken dan zou ik dat zeker doen. Het echte Japan ontvouwd zich voor je ogen op het beeldscherm!
Lege biervaten die op een richel voor een restaurant wachten om te worden omgewisseld voor volle biervaten vertellen hun eigen verhaal. Twee metalen biervaten van 10 liter van twee verschillende brouwerijen in het raam voor een klein restaurant! Bedenk er maar wat bij? Het zal in ieder geval een stevige omzet zijn vanavond.
Na een eenvoudige lunch van een Zwaardvis en kip met rijst uit de supermarkt brengen we de middag op de kamer door. Een heel rustige middag waarin ik de verrassing voor Lyka van vanavond langzaam moet brengen. Alles gaat zoals ik heb gehoopt. 
Het eerste dat ik moet doen is Lyka zo ver als mogelijk richting de verrassing te brengen voor het avondeten. Een Japanse kerrie met een varkens schnitzel van CoCo Ichiban is altijd lekker en Lyka stemt meteen in en vindt het een prima idee. Op deze avond kiest Lyka voor de op de linkse foto “Handmate” varkens schnitzel terwijl ik de oude bekende gewone varkens schnitzel neem. De handmate zie er op het eerste oog ook beter uit en smaakt verrassend ook beter dan de standaard schnitzel. Ik weet in ieder geval wat ik de volgende keer kies. Voor zeventien euro hebben we samen heerlijk zitten eten.
Het is ’s avonds wat fris maar zeker niet koud in Osaka. Lyka is enthousiast wanneer ze in de verte de verlichting van “Dotonburi” ziet. Mijn plan loopt op rolletjes en wanneer ik haar vraag of ze misschien nog even naar “Don Quijote”, een reusachtige drogisterij, wil glinsteren haar ogen. Die drogisterij verkoopt alles voor lichamelijke verzorging wat een vrouw gelukkig maakt.
De afwisselende architectuur van moderne en klassieke gebouwen verbaasd me nog tijdens elke wandeling door het centrum van Osaka. Het is gezellig druk op straat vanavond. We komen niet vaak buiten wanneer het donker is omdat ik geen avondmens (meer) ben.Voor het avondeten een paar biertjes en aan mijn foto’s en verhalen werken. Na het eten wat tv kijken op mijn MacBook en de de dag is om. Ik ga graag vroeg naar bed en sta ook elke dag van de week vroeg op.
Verbaasd lopen we door het Namba station. Zodra we aan de achterkant van het station weer in de openlucht komen vallen onze monden open van verbazing. Het is nog mooier dan ik me bij daglicht heb voorgesteld.
Overal gloeien kleine lichtjes en Lyka is gelukkiger dan ooit! We zijn aangekomen bij “Namba Parks” waar de verlichting ’s avonds een toeristische attractie op zichzelf is.
De verlichting geeft je de indruk dat je bij een waterval van blauw licht staat. Het park is op de daken van van een negen verdiepingen winkelcentrum. De daken zijn zo gebouwd dat het terrassen zijn die met elkaar zijn verbonden door trappen. Architectonische schoonheid in het kwadraat.
De lichtjes wisselen regelmatig van kleur en dat maakt elke foto weer anders. Het is geen wonder dat honderden mensen elkaar staan te verdringen voor de perfecte foto van hun vrienden of partners.
We dalen weer af over de trappen waarover we naar de negende verdieping zijn geklommen. Een laatste foto bij de verlichte bomen en heesters. We zijn meer dan gelukkig aan het einde van deze gewone dag in Osaka. Japan is een bijzonder land waar ik zeker zou kunnen wonen. Lyka niet, ze neigt steeds meer naar de Filipijnen en een terugkeer naar haar thuisland. De Filipijnen is ook geen slecht land op zich maar de twintig tyfoon’s die jaarlijks voorbij komen zijn voor mij weer een grote ‘NEE’ in hoofdletters.Hoe vaak we dit traditionele Japanse restaurant zijn gepasseerd is niet te tellen. Het is de eerste keer in de duisternis en dat maakt de laatste foto van vandaag dan toch weer extra bijzonder!
Een selfie in kamer 203 van “Cote House” die bijna twee maanden ons thuis is. Een kleine kamer, maar voldoende voor wat we dagelijks doen. Het gedeelde toilet en douche is voor ons ook geen enkel probleem. We zitten niet de hele dag in de badkamer! Kijk eens goed rond? Wij zijn op reis, niet met vakantie, het ontbreekt ons aan niets en we hebben bijna alles bij ons dat we dagelijks gebruiken.
Het is vandaag zondag en de klassieker AJAX - Feyenoord staat op het programma! Dat is een van de grootste veranderingen sinds ik op reis ben gegaan. Internet heeft de wereld verkleind en reisboeken zoals de “Lonely Planet” overbodig gemaakt. Maar live naar Nederlands voetbal kijken op je MacBook in een hotelkamer in Osaka, Japan, blijft toch wel heel erg bijzonder en een klein wonder op zich!
