Een waterig zonnetje klimt langzaam omhoog in de frisse ochtendlucht. Iets na zeven uur staat de eerste kop dampende koffie naast mijn MacBook. De dag van vertrek, verlossing?, is eindelijk gearriveerd. De laatste spullen voor mijn rugzak stal ik uit op het bed. Routine, een rustige routine, denken en automatismen wisselen elkaar oneindig af. Gaskranen worden dichtgedraaid en stekkers uit stopcontacten getrokken.
Na bijna zeshonderd dagen zonder noemenswaardige verplaatsingen voelt de rugzak op mijn rug als een zegen. Iets voor tien uur is het tijd om eindelijk weer eens van huis te gaan. Ik kijk over mijn schouder en ik mis iets. Mijn moeder is er niet meer om ons een goede reis te wensen. Ruim vier maanden zijn verstreken en het besef dringt langzaam tot me door dat ik nooit meer bij mijn vertrek die knuffel zal krijgen vergezeld door een: ‘Doe je voorzichtig?’ Ik bleef toch altijd haar zoon, ondanks dat ik vijfenvijftig jaar ben.
De koude wind snijd door mijn rode fleece en kondigt de komende winter aan. Het op het laatste moment aangetrokken base layer t-shirt houdt me nog enigzins warm totdat de inspanning me echt weer warm maakt. Het is al half oktober dus hebben we weinig over het weer te klagen. De koffers ratelen op hun wieltjes over de ongelijke stenen. Een auto passeert ons toetert, de bestuurder zwaait, Zaltbommel met al zijn vrienden en bekenden verdwijnt in stilte achter ons.
Op het station voegen zich nog twee koffers bij onze bagage. Zestig kilo in totaal slepen we de trein in. Haast romantisch verdwijnt de St Maarten uit het zicht. De trein brengt rust, innerlijke rust. Ik kan nu niets meer veranderen, niets meer bestrijden of voorkomen. In de trein gonzen de stemmen van vreemden. Het onderwerp is veelal de migranten crisis. Een probleem dat Nederland in tweeën lijkt te splijten. De ene helft roept Nazi tegen de andere helft die terugroept dat ze blind en doof zijn. Iedereen verdedigt zijn eigen belangen.
Binnen tien minuten zijn we onze vier koffers kwijt en door de immigratie. Schiphol, een metropool vol met reizigers. Korte formele gesprekken, vriendelijke begroetingen en kleine ruzies in de vele winkels. Een vriendelijk gesprek met Jaap, een oud marinier, en het blijkt dat we gemeenschappelijke vrienden hebben. Wat is de wereld dan toch klein? Een halve liter water voor de prijs van zes kubieke meter uit de kraan! Ik vind het een grote schande, maar ja, dat is voor sommige het vakantiegevoel.
TK 1958 vertrekt een half uur later dan gepland. Moet ik me zorgen maken? Nee, deze keer laat ik het voor wat het is. Je kan niet alles in de hand houden, soms moet je het lot laten beslissen. Lyka glundert en gloeit nog steeds van de tas die ze op Schiphol heeft gekocht. Het is heerlijk om haar zo blij te zien.
Het wolkendek werkt als een virtueel stomend Turks bad. De problemen van het afgelopen anderhalf jaar glijden van me af als druppels water van een boomblad. Het negativisme is plotsklaps verdwenen en maakt plaats voor positivisme. Geen zorgen meer over het zieke Nederland waar velen stelen alsof het een normale zaak is. De eerste alinea's worden geschreven en ik wacht op mijn eerste wijntje. Rood of wit? We zien wel, ik heb weinig trek om beslissingen op voorhand te nemen. Ik heb me ècht voorgenomen om alles zoveel mogelijk op zijn beloop te laten.
De gegrilde gehaktballetjes in tomatensaus smaken me goed. Mijn gedachten dwalen af en ik denk aan al het geklaag over het vliegtuigeten. Negentig procent van de mensen klaagt over dit eten. Ik geloof dat ik best wel een stevige mening mag hebben met mijn achtergrond als hobby kok. Saai, ja dat vaak wel, maar niet lekker? Alsof moeders en vrouwen thuis allemaal van die keukenwonders zijn?
De eerste vlucht is zo voorbij en we starten binnen een uur na aankomst alweer aan de tweede. De gloednieuwe Airbus 330-200/300 is bijna helemaal vol. Dat kan ook niet anders met deze aanbiedingen van Turkish Airlines, € 452,- voor een halfjaar retourticket naar Bangkok! Het entertainment systeem is helemaal top. Het aanraakscherm reageert zeer snel en de programmering, afgezien van wat Turkse censuur, is prima in orde. Toch blijft die acht en een half uur een hele zit. Mijn horloge staat al op Bangkok tijd en mijn lichaam en geest zijn op Nederlandse tijd blijven hangen. Drie uur ’s nachts en mijn lichaam is nog niet moe. De eerste tekenen van een jetlag.
Een eenzijdig menu en dan ook nog vis? Turkish Airlines heeft lef! Voor Lyka is het een feest! Zalm met zwarte linzen en aardappelpuree, een delicatesse! Vele neuzen worden opgehaald bij het zien van de zwarte linzen! Een rode wijn bij de vis? Een misdaad in de ogen van veel connaisseurs maar op 12.000 meter hoogte voor mij geen probleem. Een tweede en een derde wijntje volgen terwijl ik een documentaire kijk op het beeldscherm voor me.
Het programma gaat over “De bom op Hiroshima”. Mocht ik daar nu toevallig zijn geweest enkele jaren geleden. In het kort: het programma gaat over de misdragingen van de Amerikanen na het gooien van de bom! Over de Japanse proefkonijnen die zonder schaamte werden onderzocht op de gevolgen van de atoombom. Een verhaal dat verteld moet worden, een verhaal dat de westerse propaganda machine ons niet heeft verteld. Iedereen moet zich realiseren dat veel van de informatie die wij door onze regeringen krijgen toegediend eenzijdig is en zeker in het voordeel van de verstrekkers. Denk na? Neem niet klakkeloos aan wat je wordt verteld?
In het donkere vliegtuig flikkeren beeldschermen en schuifelen enkele passagiers door de smalle gangpaden. Nog een wijntje en mijn oogleden worden zwaarder. Middernacht in Zaltbommel, tijd om te slapen.
Om half zeven schiet het licht aan in de lange aluminium buis en niet veel later land het ontbijt op het opklaptafeltje voor me. ‘Coffee or Tea’, vraagt de stewardess nors, zij heeft er ook al een flinke ploegendienst opzitten. ‘Coffee black’, antwoord ik met de droge smaak van de dood in mijn mond. Zodra er enig vocht uit de klieren mijn mond in stroomt proef ik de droge rode Turkse wijn weer. Buiten is het nog donker en we vliegen op 39.000 voet boven de Indiase laagvlakte van de rivier de Chaghara. Daar beneden krioelen miljoenen Indiërs om aan een nieuwe dag in armoede te beginnen!
Voor de eerste keer sinds lange tijd krijgt het ontbijt in een vliegtuig van mij geen voldoende! De laatste keer was ruim drie jaar geleden van Toronto naar Londen. De bananen/yoghurt havermoutpap brengt kippenvel met bulten zo groot als muggenbeten op mijn armen. Het roerei, hoe krijgen ze het in hemelsnaam voor elkaar, is te zacht en te klef. De smakeloze kaastaart kan me ook niet bekoren dus blijft er een enkel bolletje met twee puntjes kaas en drie olijven over. Weggespoeld met drie bekertjes zwarte koffie.
Buiten komt de zon op en verzorgt een schouwspel met miljoenen kleuren terwijl in mijn hoofd “Here comes the sun” van George Harrison klinkt.
Het blijft toch altijd weer een verlossing wanneer je je bagage op de lopende band zie aankomen. Vier koffers in de vershoudfolie en plakband van “van Beurden Hardchroom”!
Een tip voor iedereen: Voor een paar kwartjes per rol koop je vershoudfolie bij de Action met een rol plakband. Rol de koffer flink in de folie en verzegel het met het plakband. Kost op Schiphol, en andere luchthavens vaak meer dan € 5,- per koffer. Snel verdiend dus!
Van een eerste Thaise maaltijd op de luchthaven komt vandaag niets terecht. Ik heb de kaartjes voor de bus naar Pattaya van “Bell Travel” gekocht en ben nog geen twee stappen van de balie verwijderd en achter me klinkt: ‘Sir, sir?’ Ik kijk om en het meisje achter de balie gaat verder: ‘Ik heb twee stoelen voor de bus van nu! Hij staat te wachten! Maar de stoelen zijn niet naast elkaar!’ Daar hoef ik niet lang over na te denken en ik ruil mijn twee kaartjes om. Een gelukje om de eerste dag in Thailand mee starten! Tien minuten later razen we over de “Motorway” richting Pattaya. Lyka is moe, ze heeft haast niet geslapen en is een beetje kwaad, zeg maar jaloers, op me dat ik zo gemakkelijk kan slapen.
Wanneer ik wakker schiet zijn we al in Pattaya, die twee uur in de bus zijn snel voorbij gegaan! Het minibusje brengt ons naar het hotel. Eindelijk een bed! Van een gesprek komt het niet, ik hoor alleen het rustig ademen van Lyka. Zij is al in een diepe slaap.
