dinsdag 13 augustus 2013

Frankrijk: Een WC-bril die nooit afkoelt

Parijs (Gennevilliers Barbanniers Hotel (220)

Het was een korte en slechte nacht maar ik heb geen keuze, om zes uur opstaan alsof ik een vliegtuig, trein of bus moet halen om op de volgende bestemming te komen. En eigenlijk moeten we ook die bus van acht uur halen om niet te laat te zijn voor het programma van vandaag.
Ook Lyka heeft een moeilijke nacht achter de rug en is met geen riek uit het bed te krijgen. Zelf sleep ik mijn vermoeide lichaam, dat al maanden niet meer heeft blootgestaan aan deze vorm van reisgeweld, onder de douche en voel een gedeelte van mijn vermoeidheid met het douchewater en het badschuim in het putje onder mijn voeten verschijnen. We zijn  bijna wakker! Eerst een oploskoffie van Parijs kraanwater.
Tien voor zeven is het pas wanneer we al aanschuiven bij het ontbijt, dat om zeven uur zou beginnen. Er zit al genoeg volk dus we weten dat we morgen weer vroeg kunnen ontbijten. De croissants met ham en kaas smaken me uitstekend en ook de koffie is a lang niet meer van een inferieure kwaliteit waar Frankrijk vroeger bekend om stond.

Snel naar boven om nog een kaart van Parijs op mijn GPS te laden want dat ben ik afgelopen weekend in alle haast vergeten. En wat doe ik met een scherm waar alleen maar roze vlekken op staan?
De eerste halte van vandaag is Disney Land Parijs waar een twaalftal mensen de bus verlaten om een dagje in het pretpark door te brengen. Er is een enorme parkeerplaats vol met campers! Dus Lyka vindt het ook een prima idee om volgend jaar hier twee nachttjes door te brengen! Wel voor € 30,- per nacht zonder enige voorzieningen.
En dan zijn wij samen met de in de bus achtergebleven passagiers aan de beurt! Een stadsrondrit, zoals ik al zelf veel mensen vanaf de trottoirs van de hoofdsteden heb zien doen, valt me een beetje tegen. Vanuit de bus zie je wel veel maar het is haast onmogelijk om redelijke foto’s te maken.
Tijdens de stops is het wel heel interessant. De eerste stop is bij het leger ziekenhuis. Het “Hôtel des Invalides” is een voorbeeld van overdaad en zelfverheerlijking. Een gebouw alleen maar gebouwd als ziekenhuis en laatste verblijf voor gewonde en verminkte soldaten die in dienst van het Franse rijk hebben gevochten.

Mooi, foto’s, en daar gaat het fout. We begrijpen de aanwijzingen van de gids niet helemaal en kunnen onze bus niet terugvinden. Een SMS naar de chauffeur en het probleem is opgelost, ware het niet dat de twee dames op eigen houtje zijn gaan zoeken. En daar sta ik dan alleen met de gids terwijl Hans op zoek gaat naar Winnie en Lyka. Niet zo heel slim dus.
Het ene na het andere gebouw komt voorbij maar al die uit zandsteen opgetrokken kolossen blijven ook redelijk anoniem. Wanneer je die gebouwen niet kan aanraken en de stad niet kan ruiken dan is het net of je in een enorme bioscoop zit. De wandeling door een onbekend stukje van Parijs is dan ook een welkome afwisseling en ook heerlijk om de beentjes te strekken.

Onze gids Ellen leidt ons door smalle straatjes van het onbekende Parijs, een Japanse, of beter gezegd, een oriëntaalse buurt met tientallen Japanse en Koreaanse restaurantjes en winkeltjes. Enkele foto’s op de in de etalage’s opgehangen menukaarten van de Dolsot Bibimbap brengt water in mijn mond. Maar helaas gaan we wel te snel, voor mijn gevoel, door de straatjes. Er is zoveel te zien en te fotograferen dat we besluiten om later vandaag hier weer naar terug gaan.

We eindigen bij “Het Louvre” dat vandaag gesloten is. Vreemd dat op een doordeweekse dag midden in het vakantie seizoen een van de hoogtepunten van Parijs zo maar op slot gaat! Voor ons eindigt de stadswandeling met Ellen onder de bekende omgekeerde glazen piramide onder de grond.

Nu wordt het vrij wandelen in de middag en we worden afgezet op de plaats waar de bus ons ook weer komt ophalen niet al te ver van de “Place de Concorde” met haar iconische obelisk. Volgens sommige bronnen is het een gift van een Egyptische onderkoning en andere bronnen beschuldigen de Fransen van geplunderde buit die eigenlijk in Egypte thuishoort.
Samen met Winnie en Hans gaan we Parijs in om te proberen dat buurtje met die smalle straatjes weer terug te vinden. Ondertussen zijn er ook minder leuke zaken die in mijn hoofd spelen. Mijn groothoeklens stelt niet meer automatisch scherp en daar ben ik niet blij mee!. Ik probeer uit te vinden wat er mis is maar kom geen stap verder. Daar moet ik vanavond in het hotel maar eens naar kijken.
Onderweg grijpen we in een supermarkt wat sandwiches voor de lunch en op de trappen voor de oude L’ Opera genieten we van de zon. Het is inderdaad genieten, het is niet te warm en niet te koud, het is het ideale weer voor een stedentrip en zeker voor een bezoek aan de hoofdstad van Frankrijk. Onderweg ontdekken we nog wat meer mooie en afgelegen plekjes van Parijs. Een echt restaurant naar ons zin vinden we niet. De prijzen liggen toch wat te hoog en de goedkopere Aziatische restaurants lijken na de lunch een paar uur gesloten totdat het diner begint.

Aangekomen bij “Het Louvre” geven mijn darmen te kennen dat ik toch maar eens snel moet gaan zitten. Toiletten zijn zeer dun gezaaid in Parijs! Dus moet ik gebruik maken van de toiletvoorzieningen onder het Louvre in de carrousel, zoals het prestigieuze winkelcentrum heet. Hier zijn vier toiletten, “Le chambre WC” genaamd en twee urinoirs.
Prijs? € 1,50 p.p. Gemiddeld aantal wachtenden? Minimaal tien! Dames en heren verdwijnen gemengd en roulerend in een van de vrijgekomen “ Le chambres WC” die een toiletjuffrouw met ADHD elke keer na gebruik weer schoonmaakt. Dit is niet alleen zeer hygiënisch maar geeft de klant ook meteen het gevoel dat er voor de € 1,50 tenminste hard gewerkt wordt. Om de tien minuten verschijnt er een grote donkere Afrikaan in een blauwe overall met gele rubber huishoudhandschoenen die de vloer in en buiten het toilet met een mob blinkend schoonmaakt.

Terwijl ik in de privacy van het kleine kamertje zit komt de Hollandse koopmansgeest boven en ik maak in mijn hoofd een vluchtige berekening van wat dit hoekje sanitair onder het wereldberoemde museum zo gemiddeld opbrengt. Ik kom op minimaal € 1.500,- per dag, en dat is toch wel een fikse beloning voor het schoonhouden van vier toiletten.

Vanuit de tuin van het Louvre kunnen we de obelisk op de “Place de Concorde” zien staan. Niet ver daar vandaan, op de “Cours la Reine” worden we om half zeven opgehaald voor een rondvaart over de Seine. De “avondrondvaart” van zeven uur is natuurlijk bij daglicht want ook hier in Parijs verdwijnt de zon pas na negen uur onder de horizon.
Het is een heerlijke namiddag in het zonnetje, de benen doen pijn van de lange interessante wandelingen en de vele bankjes in de tuin nodigen je uit om even te gaan zitten en te genieten van het weer en de schitterende omgeving van “Het Louvre”. Het is alleen jammer dat ze een permanente kermis met in het oog springende attracties pal naast het wereldberoemde museum hebben geplaatst.

We sjokken langzaam terug naar de plaats waar de bus ons zal oppikken. Onderweg kijken we goed om ons heen of we nog een broodje kunnen kopen maar verder dan een hot dog van zes euro komen we niet. Het is niet wat we zochten maar het is beter dan niets. Hoewel Lyka duidelijk lat merken dat ze er niet blij mee is. Maar voor mij is dat gewoon het rugzakken dat ik al jaren doe. Ik hou van eten met heel mijn lichaam en geest maar als het niet voorhanden is dan zie ik het gewoon als brandstof en werk het zonder na te denken naar binnen en kijk uit naar de volgende geplande maaltijd.

We zijn ruim op tijd voor de bus want na de flater van deze ochtend zullen we de komende dagen zeker niet meer te laat zijn. En dat is meteen een van die minder leuke kanten van een georganiseerde reis! Je kunt je vrije tijd niet echt helemaal naar je eigen inzien invullen want de vrije tijd die je hebt is strikt afgebakend met ophaaltijden en starttijden van de geboekte excursies. Niet ècht een nadeel maar toch kan het licht beperkend werken op je beleving van de stedentrip.
En daar is Ron met de bus! Precies op tijd en ook het grootste deel van de groep is al aanwezig. De bezoekers van Disneyland zijn al opgehaald en kijken vol verwachting uit het raam om te horen hoe onze dag is geweest. We hoeven ook niet zo heel lang te wachten op onze reisgenoten die langzaam binnendruppelen.
Binnen een kwartier staan we met de bus op de parkeerplaats naast de Seine voor onze rondvaart. En dat valt me wel tegen! Ik weet zeker dat een deel van ons deze vertrekplaats zelf wel hadden kunnen vinden. Sterker nog, misschien zijn enkele mensen wel langs de vertrekplaats van de rondvaart gelopen op weg naar de plaats waar ze werden opgehaald. Dit is een puntje dat wel voor verbetering in aanmerking komt.
We gaan aan boord van de enorme rondvaartboot en laten Parijs aan ons voorbij glijden. De beige zandstenen gebouwen op de oevers lijken te veranderen in goud door het oranje licht van de ondergaande zon. Dit is een excursie die we zeker niet hadden willen missen.

Een stem uit de luidspreker geeft in vier talen een uitleg wat we zien en waar we langs varen. Beroemde en minder beroemde gebouwen. Ik heb het al vaker gezegd, het schitterende weer draagt er ook aan bij dat het zo mooi op het water is. Ik moet er niet aan denken dat het water nu met bakken uit de hemel zou komen. Dan waren we zeker in de bus blijven zitten.

En daar is de “Eiffel toren”, het is de eerste keer dat we ruim 300 meter hoge stalen kolos niet door een raam kunnen aanschouwen. Iedereen op de boot is onder de indruk en overal om heen klikken de camera’s.
Ook Lyka roept zonder onderbreking: ‘Take my picture?’

En zo komt er na twaalf uur, na ons vertrek uit het hotel, een einde aan onze eerste dag in Parijs. Een hele mooie dag, we zijn het er samen over eens dat het een goede keuze was om naar Parijs te gaan. Bij het hotel aangekomen, het is al kwart voor negen, kiezen we ervoor om de tweede avond ook bij de gouden bogen wat te eten te gaan halen. Op de laatste avond eten we uitgebreid in het restaurant om zo een passend einde aan ons bezoek aan Parijs te maken. We zijn en blijven tenslotte rugzak artiesten!

Morgen hebben we opnieuw een druk programma, dus na het eten gaan we meteen naar bed. We zijn afgemat en terwijl de eerste woorden van het verhaal van vandaag op het beeldscherm verschijnen weet ik nu al dat ik ‘s avonds veel te weinig tijd heb om alle foto’s te bewerken en mijn verhalen te schrijven. Dat zal dus volgende week worden voordat de volgers van mijn weblog die kunnen lezen.
Copyright/Disclaimer