zaterdag 28 mei 2011

Maleisië: Geheimen van de Islam

Kuala Lumpur (Equatorial Hotel (1215))

De wekker werd vanochtend uitgezet en pas om tien uur opende ik weer mijn ogen. Dat veel slapen van de afgelopen dagen zou best zijn oorsprong kunnen hebben gehad in de overvloedige biertjes die ik heb genuttigd!
Een koffie met krentenbrood en nog een kop koffie. De douche deed ook zijn werk en pas om tien over twaalf stapten we de comfortabele temperatuur van ons hotel uit. De zon brandde op onze hoofden maar de stevige wind koelde ons ook af.
Het is natuurlijk geen goed moment om aan de dag te beginnen net wanneer het het heetste moment van de middag is. Maar toch! De peanut begon meteen te klagen en nadat ik het haar had uitgelegd waarom het zo warm was werd het toch niet minder. Via een omweg zouden we vanmiddag de koelte van een museum opzoeken.
Het tijdstip en mijn maag gaven aan dat het tijd was voor de lunch, en dat terwijl we nog niets hadden gedaan vandaag! Het Lotus Restaurant, onder het gelijknamige hotel, zag er goed uit en om eerlijk te zijn ken ik persoonlijk weinig slechte Indiase restaurants in Maleisië. Rijst plus kerrie zal ik het maar noemen. Natuurlijk wilde ik alle uitgestalde heerlijkheden wel proberen maar ik moest me voor mijn gevoel toch maar inhouden en vier bijgerechten zouden voldoende moeten zijn. De inktvis is kerriesaus was de minste, de groene bonen met wortel waren precies wat ik me ervan had voorgesteld, het gestoomde lamsvlees was hemels maar de topper was een nieuwe creatie voor mij. Komkommer in een zoete saus met geraspte pinda's. Een frisse en heerlijke knapperige combinatie!

Na het eten vervolgde we onze weg langzamer dan in het begin langs het “Padaran Merdaka”, het “Sultan Abdul Samad gebouw” is natuurlijk het meest in het oog springende bouwwerk aan het plein. Het zou zo uit een plaatje van “Anton Pieck” of een sprookje uit “Duizend en één nacht” kunnen komen.

Een stukje verder passeren we de “Masjid Negara”. Ik weet niet of het een broodje aap verhaal is maar het verhaal doet de ronde dat niet moslims absoluut niet welkom zijn in de “Masjid Negara”. En dat is natuurlijk niet aan mij besteed om het uit te proberen want ik zou sowieso niet weten wat ik in de moskee zou moeten bekijken. Beelden zijn er niet en de kleurrijke mozaieken van duizenden kleine tegeltjes kan je overal bekijken.

Om de hoek komen we dan bij het “Islamic Arts Museum Malaysia” aan. De vorige keer heb ik dit museum ook bezocht en om eerlijk te zijn was ik onder de indruk van de twee extra exposities in dit mooie witgewassen moderne gebouw. De € 3,- entree is natuurlijk ook geen struikelblok en het is goed voor je ontwikkeling als je ook eens de Islam van de andere kant bekijkt.

Deze keer heb ik geleerd dat er in de Koran staat dat iedereen zijn eigen godsdienst mag uitoefenen. Dat was tot het midden van de vorige eeuw ook nergens in de islamitische wereld een probleem mits daar een forse belasting tegenover stond.
Een andere grappige ontdekking is dat de Maleisische moslims net als hun Indonesische broeders het niet zo nauw nemen met de regels uit de Koran. Zo is het aanbidden van natuurgeesten en de angst voor boze geesten in alle lagen van de bevolking aanwezig. De wetten worden voorgeschreven door de imams die de Koran nauwkeurig bestuderen en er dan hun eigen interpretatie door drukken.
Maar als het om kunst gaat hebben de moslims natuurlijk ook hele mooie dingen achter gelaten!

Natuurlijk trok ik wel mijn wenkbrauwen op toen ik las dat er een geleerde in het oude Iran was die ruim zeshonderd jaar voor “Leonardo da Vinci” een vliegtuig had gebouw en pogingen had ondernomen om met het ding op te stijgen. Maar je weet nu eenmaal nooit en de volgende keer zal ik me zeker in deze materie verdiepen.
Ook de miniatuur “Taj Mahal” tussen de grote moskeeën van de wereld was een vreemd gezicht! Zover ik weet is het gebouwd als mausoleum voor een overleden vrouw van een mogul in India .

Natuurlijk zijn dit allemaal maar ondergeschikte zaken want aan het einde van het bezoek konden we terug kijken op een leuke middag. En die middag werd alleen nog maar leuker toen we in de restauratie van het oude station van Kuala Lumpur, ook een pareltje van architectuur, plaats namen om onze kelen nat te maken.
En daar verscheen een ober met een klein dienblad gevuld met een “Roti Canai”. Sinds mijn eerste kennismaking met deze snack, zo’n twaalf jaar geleden, heb ik er zelf al tientallen verorberd. Voor een kwartje, ja zo’n vijfentwintig Eurocent, heb je een heerlijke snelle en vullende snack voor je staan. (Kris zal nu wel trek krijgen!)

En zo liep deze dag al vroeg op een einde. We deden niets meer dan uitrusten in de luxe van ons hotel dat we alleen nog verlieten om een Big Mac met patat te gaan eten.
Copyright/Disclaimer