maandag 19 juli 2010

Thailand, het echte avontuur

Ubon Ratchathani (Padaeng Mansion)

Ik voelde me alweer een stuk beter en het ontbijt op de kamer bleek ook een goed idee. Hoewel het ontbijt van het “International Bar en Restaurant” er goed uit zag sloeg ik het maar over. Het kwam net een dag te vroeg voor me. Mark kwam nog even bij ons aan tafel zitten om afscheid te nemen. Nadat Jack met veel smaak het bord had geleegd stapten we onze motoren en schakelden we onze Garmin Oregon 400t GPS in. Het uitzetten van routes op de computer gaat nu goed. Het is veel gemakkelijker dan op het kleine scherm van de GPS zelf. Het draadloos verzenden naar alle GPS apparaten in de buurt is ook heel gemakkelijk.

Vandaag zouden we de laatste etappe naar ons doel rijden, Ubon Ratchatani in het oosten van Thailand. Onderweg kwamen we natuurlijk weer de gewone zaken tegen die ons nu wel bekend zijn. Lege asfaltwegen en over zanderige landweggetjes. Het hoogtepunt van de dag was een gammele brug over een rivier gebouwd met bamboe en drijfhout. Op het eerste gezicht zag de brug er niet zo sterk uit maar er was geen andere plaats waar we de rivier konden oversteken. Jack ging eerst en het zag er gemakkelijk uit. Toen was ik aan de beurt en ik haalde de overkant ook veilig, anders had ik dit verhaal natuurlijk niet kunnen schrijven.

Een broodje en een drankje op zijn tijd bij een winkeltje tijdens onze frequente rustpauzes, maar ik hield me nog een beetje van verre bij de gebakken rijst en Thaise heerlijkheden. Een korte stop in één van die ontelbare dorpjes toonde ons het oude ambacht van het weven. Een weefgetouw opgetrokken uit bamboe en een oude vrouw die zijde zat te spinnen. Het waren beelden uit een oud volkssprookje. Maar de oude vrouw was kranig genoeg om wat lappen stof tevoorschijn te halen om aan ons te verkopen. Toen na enkele minuten haar tandeloze echtgenoot verscheen was het twee tegen twee maar de uitslag bleef hetzelfde. Ik koop geen souvenirs meer! Het is voor mij allemaal waardeloze rotzooi, met een uitzondering daargelaten.

Dertig kilometer voor Ubon Ratchatani werden we alsnog door een regenbui overvallen.
‘Schuilen bij regen’, hadden we vanochtend afgesproken.

En dat deden we dus onder het eerste afdak dat we zagen. Twee bouwvakkers zaten bier te drinken en een wiskundeleraar stond ook te wachten tot de bui was overgewaaid of leeg geregend. Een breugeliaans beeld op het platteland van de Isaan.
Het Tokyo Hotel was vol en daardoor gingen we op zoek naar een alternatief. Het “Phadaeng Hotel” was prima voor de 500 Baht per nacht. We betaalden meteen beide nachten en gingen een uurtje relaxen. Na de warme douche en een korte sessie op mijn MacBook voelde ik me prima en konden op weg om te gaan eten. En dat werd een festijn met Asahi biertjes en een goed gesprek.

Op de terugweg kocht ik nog wat krentenbrood voor het ontbijt van morgen want dat was me toch wel prima bevallen de afgelopen dagen.
Copyright/Disclaimer