Nu doet alles me pijn! Mijn rug, mijn heupen en mijn schouders zeuren over het matras waar ik opnieuw een heel slechte nacht op had gehad.
‘Nee, dit probleem moet worden opgelost.’
‘En heel snel!’, dat is mijn enige conclusie.
‘Maar als we de eigenaar niet zien dan kunnen we ook niets vragen.’
‘Het recht in eigen hand nemen dus als er vanavond nog niemand is geweest!’
De deuren van de twee andere dorms waren op slot en ik kon dus niet zien hoe de matrassen aan de andere kant van de muur waren.
‘Dan maar als we vanmiddag terug komen!’, en weg waren we.
Op weg naar de McDonalds voor ons ontbijt met ‘hotte coffee’ zoals Tettje dat zo mooi zegt.
Op onze tweede dag zouden we Taipei verlaten en een stadje aan de monding van de rivier die door Taipei stroomt gaan bezoeken. Er was hier ook een beetje Nederlandse geschiedenis en dat maakt het alleen maar leuker en interessanter.
In de metro dacht ik er over na waarom het in Nederland nu zo moeilijk moet gaan met de invoering van die OV-kaart. Ook hier in Taipei, net als in Singapore en Seoul werkt het perfect en na een treinrit van dertig minuten, TWD 40 (€ 1,-), stapten we uit op het station van Danshui. Er hing regen in de lucht en wij hoopten dat die nog heel lang zou wegblijven.
Aangekomen in Danshui waren we meteen verrast door de braderie die we hier naast het treinstation aantroffen. Alles was in het werk gesteld om de toeristen met hun goed gevulde portemonnees te helpen deze te legen. Maar het meest vreemdeaan deze plaats was toch eigenlijk dat de “Danshui Gongming Street”, ook wel bekend als “Danshui Old Street” die niets vertoonde wat wij onder de noemer oud zouden plaatsen. Het was zelfs zo vreemd dat we al halverwege de straat waren toen we op de kaart zagen waar we waren. Verbaasd keken we elkaar aan en schudden onze hoofden.
Natuurlijk was er nog wel wat meer te zien en de ochtend markt liep al op het eind. Toch liepen we voor de zekerheid nog even over de markt, vrouwen op scooters bepakt met etenswaar ontwijkend, om te zien of er nog wat nieuws aan de horizon was. En ja hoor, er waren nog enkele etenswaren die ik nog nooit tijdens mijn omzwervingen had gezien. Maar de eerste was wel een heel vreemde. Zwarte kippen met zwart vlees! Zeg het maar wie er ooit één tussen de blanke kipfilets in de winkel heeft zien liggen?
De tweede was een Taiwanese versie van de Indonesische kroepoek. We moesten wel eerst proeven om uit te vinden wat het nu eigenlijk was want de vorm was compleet anders dan de kroepoek die wij kennen. Ik werd uitgenodigd om binnen wat foto’s te schieten van de mensen die in de bakkerij aan het werk waren.
De kleine tempel die we passeerden was niet uitzonderlijk maar bij gebrek aan anders liepen we toch maar even naar binnen. Natuurlijk was de “Longshan tempel” om de zeelui en de vissers te beschermen tegen de gevaren van de zee.
Aangekomen bij het oude “Fort San Domingo” konden we ervaren dat de Taiwanezen geen wrok koesteren tegen de mogendheden die hier geprobeerd hebben om de baas te spelen. Na de Portugezen en de Hollanders kregen de Engelsen hier ook nog wat te zeggen. Het was niet veel maar ze controleerden wel de handel en de Consul had rechterlijke macht over de onderdanen van de Koningin.
Van het oude fort is eigenlijk niets over en er is ook nooit wat van teruggevonden. Er zijn ook geen geschriften over wat er eigenlijk met het fort is gebeurd. Het is een groot raadsel. Het blijft bij de vermeldingen dat hier ooit, op deze vanzelfsprekende plaats, op een heuvel aan de monding van de rivier een fort heeft gestaan.
Naast het fort, eigenlijk een gevangenis, staat de statige oude residentie van de consul. Een mooi oud rood bakstenen gebouw dat nu een museum is. De consuls die hier hebben gezeteld zijn nooit wat tekort gekomen.
Langs de rivier is een mooie promenade aangelegd waarlangs we langzaam weer richting het station liepen. Ook aan de waterkant heerste een groot braderie gevoel. Het kon de toegestroomde Chinezen van het vasteland niets schelen. De aangeboden etenswaren vlogen de winkel uit en ook wij waagden ons aan wat onbekend voedsel. Het is nog het eenvoudigst te beschrijven als drie loepiaatjes op een bamboestokje overgoten met een saus die dan ook meteen de smaak aan het geheel moest geven.
En was het uitstapje naar Danshui!
Niet dat het heel opwindend was maar we hadden het ook niet willen missen. Wat we wel hadden willen missen was de regen die om half drie zwaarder en zwaarder werd. Dit was dan ook meteen het einde van onze tweede dag in Taipei.
Terug aangekomen in het hostel waren we de enige gasten in het gebouw. Ik kon het niet laten om aan de deuren van de andere dorms te voelen en gelukkig was de deur van één van de dorms open. Vier stapelbedden met dikke zachte matrassen! Ik twijfelde geen moment en gaf Tettje de opdracht om me een handje te helpen met het verslepen van de dikke matrassen naar onze kamer. Binnen vijf minuten lagen onze zachte bedden er opgemaakt bij.
‘En een flinke kerel die ze er weer afhaalt’, nam ik me plechtig voor.
De manager van het hostel, Shawn, kwam tien minuten later binnen en keek verbaasd naar de lege bedden. Nog voordat hij een woord kon zeggen had ik hem uitgelegd wat het probleem was geweest en stemde hij in met de oplossing die ik voor hem had aangedragen. We moesten alleen de dunne matrassen naar de andere bedden brengen omdat het hostel zaterdag en zondag vol was. Maar maakte ons niets meer uit want wij hadden zachte bedjes!
Alleen voor het avondeten verlieten we nog het hostel. Een nieuwe avond betekend een nieuw restaurant met als zijn charmes en avonturen. De gekruide dunne varkenslapjes omringd met rijst en verschillende groenten waren heerlijk. Het eten in Taiwan is goed van kwaliteit en de kosten vallen ook reusachtig mee. Ik kijk nu alweer uit naar morgenavond om een nieuw restaurant te gaan proberen.
Nog even over het hostel! Camel’s Oasis is een mooi en goed hostel en zoals op de meeste plaatsen zijn er ook nog enkele zaken die in aanmerking komen voor verbetering. Shawn weet hoe het moet en werkt hard om de naam “Camel’s” tot een begrip te maken in de hostel wereld van Taipei. Soms moet hij helaas een hostel sluiten door uiteenlopende oorzaken. De ene gaat en de andere komt! Maar de naam “Camel’s” kun je in de toekomst zeker vertrouwen.
