Taiwan: De regen heeft ons ingehaald

Taipei (Camel’s Oasis), vrijdag 14 mei 2010

Gisteren begon het dus laat in de middag te regenen maar vandaag voelen we de eerste spetters rond tien uur in de ochtend al op ons gezicht. We hadden er al zo’n voorgevoel van dat de regen ook vandaag zou komen en met het plannen voor vandaag hebben we al rekening gehouden met de mogelijke regen.
Na het ontbijt bij de gouden bogen gaan we enkele tempels op loopafstand van ons hostel bezoeken. De eerste pauze die we maken is één van de meest vreemde die we ooit hebben gemaakt. Een plastic bekertje koffie van de 7-11 en naar het ochtendverkeer kijken. Gewoon op de trap voor een treinstation van de metro ergens in een buitenwijk van Taipei. En het was nog leuk ook! Het verkeer schiet links en rechts aan ons voorbij en wij trekken al snel conclusies die voor niemand van belang zijn.
‘Zoals?’
Nou, de meeste auto’s en scooters die we vandaag in Taipei langs zien komen zijn grijs of hebben een andere geheel onopvallende kleur!
Het verkeerssysteem, en de volgorde voor voorrang, op een grote drukke kruising werkt heel anders dan in Europa. Vrouwen op fietsen hebben voorrang op alle andere voertuigen!
De koffie is heel slap bij de 7-11 en is bijna niet te drinken!
Voorsorteren is een soort van twee keer stoppen. Je mag nooit linksaf slaan op een kruising, je slaat rechts af waarna je je meteen weer 180 graden omdraait om rechtdoor over de kruising te gaan!
Ik ben zelf ook een beetje duizelig nu.
Na een korte wandeling bereiken we de eerste van de vier tempels die op onze lijst voor vandaag staan. Het is niet China, maar het zijn wel Chinezen en Boeddhisten of andere religies hiervan afgeleid. Daarnaast zijn er ook nog wat Japanse invloeden achter gebleven nadat de bezetters het eiland hebben verlaten. Dus na al die jaren hebben we ook wel een idee wat ons vandaag te wachten staat.
Gelukkig zijn in onze ogen de tempels op Taiwan steeds weer anders en het gaat ons nooit echt vervelen. Natuurlijk worden we in de loop van de dag wel weer wat tempel moe maar dan gaan we de natuur in. De wuivende groene bossen bamboe vervelen nooit.
Onderweg naar ons doel voor vandaag ontmoet Tettje weer een Taiwanese collega die hij al snel zijn gereedschap ontfutseld voor een passende foto. De vriendelijke Chinees begrijpt er helemaal niets van maar nadat ik hem in het Engels heb uitgelegd dat Tettje een collega uit Nederland is krijgt hij een brede glimlach op zijn gezicht en is hij zo trots als een pauw. Zijn ontmoeting met Tettje zal hij de komende tijd met iedereen delen.
We komen bij het “Bangka Park” aan en vragen ons af of die nu iets religieus is of gewoon een park omringt door Oosterse architectuur. Een toerist rust uit aan de voet van een enorme bronzen leeuw.

De Aziatische leeuw is een leeuwenpopulatie van de ondersoort Panthera leo leo . Tot de 19e eeuw kwam hij voor in Saoedi-Arabië , Oost- Turkije , Iran , Mesopotamië en van ten oosten van de Indus in Pakistan tot de regio Bengalen en de Narmada in Centraal-India .

Mag ik de Chinese leeuwen vreemd vinden? Leeuwen komen niet voor in China en zijn fabeldieren gebaseerd op verhalen van de Chinese karavanen die duizenden jaren geleden langs de zijderoute naar het verre westen gingen om handel te drijven.
Wat het meest opvalt in het “Bangka Park” is een dakconstructie die nog het meest lijkt op een dier, of misschien nog meer op een insect. Vol verbazing staan we er gefascineerd enkele momenten naar te kijken. Hier is esthetisch omgegaan met de architectuur in een publiek park. Taiwan, en Taipei, verbazen ons opnieuw.
De “Joshin Waterval” in het enorme complex van de “Mengjia Drakenbergtempel” verbaasd ons. Hoort dit bij het Taoïsme?
‘Het in harmonie leven met het oneindige universum, om op die manier vrede te kunnen hebben met alles wat is.’ Het ruisen van het vallende water is in deze drukke stad in ieder geval erg rustgevend.
Het is een drukte vanjewelste in de “Mengjia Drakenbergtempel”. De bezoekers staan zelfs buiten het indrukwekkende houten poortgebouw te bidden. We wachten op onze beurt af om naar binnen te glippen om een glimp op te vangen van wat er binnen allemaal gebeurt.
Dikke rijen mensen branden wierookstaafjes en dikke kaarsen om de goden goed te stemmen en om gunsten te vragen.
Er wordt voedsel geofferd aan de voorouders. De gelovigen krioelen in stilte als mieren door elkaar op de binnenplaats van de tempel. Er staat een overvloed aan eten op de tafels onder een grijze lucht waaruit straks zonder enige twijfel de regen zal neerdalen. Of ben ik te negatief?
We betreden het hoofdgebouw van de tempel en worden overweldigd door het goud en de beelden in het verlaten gebouw. We kijken elkaar verbaasd aan en genieten voor een moment van de relatieve rust die binnen heerst.
Een monnik in trance die we eerder hebben zien passeren bid vol overgave naar de voor ons onbekende goden en zeker ook naar de heer Boeddha.
De toegewijde monnik is zeker niet de enige die bid naar de goden. Op een andere plaats zit een man buigende bewegingen te maken terwijl hij de heilige schriften leest in hardop citeert. Een heel bijzondere ervaring op een zeer bijzondere locatie.
Dat is eigenlijk het speciale van die Chinezen. De Boeddha is het opperhoofd van alle goden maar in elke tempel staan ook hele horden helpers klaar. Goden voor van alles en nog wat om je te kunnen bijstaan bij elk probleem dat je op je pad in de toekomst mag verwachten. Deze heiligheid met het gordijn van parels voor haar ogen heb ik vaker gezien. Gezondheid, de liefde, iets voor kinderen, geluk bij het zaken doen en het zou me ook niet verbazen als er een god tegen aambeien is.
Na een uurtje in de tempel te hebben rondgehangen gaan we verder en de regen word zwaarder. De motregen is overgegaan in een echte regen die de straten donkerder kleurt. Je kan de regen nu ook ruiken, onder de beschutting van de luifels vervolgen we onze weg naar de tweede, en veel kleinere maar niet minder mooie, tempel van vandaag.

Bij aankomst bij de “Bangka Qingshan Temple” staat er een vrouw vriendelijk naar ons te zwaaien als teken dat we binnen moeten komen. Maar dat is niet nodig want het is sowieso ons plan om naar binnen te gaan. De “Ching Shan Tempel” is niet groot maar heeft drie verdiepingen en dan heb je al snel een flinke oppervlakte. Er zijn zwarte, witte en rode goden, discriminatie werkt anders in Zuidoost-Azië.

Een vrijwilliger op de derde verdieping is wel heel erg onder de indruk wanneer ik vanuit het niets een Chinese godin bij haar Chinese naam noem. “Ah-Ma” met het parelgordijn voor haar ogen is de godin van de vissers. En dat heb ik jaren geleden in Macau geleerd en het beeld van de grote witte marmeren godin op de top van de heuvel is moeilijk te vergeten.
De godin heeft in de verschillende Chinese talen meerdere verschillende namen en dat word me haarfijn uit de doeken gedaan door de vrijwilliger. Maar ze blijft onder de indruk van mijn kennis over Chinese goden.
Nog voordat we op de begane grond zijn horen we de muziek die door de tempel zweeft rustig en zachtjes aanzwellen. Het is een groep nonnen die voor een altaar, gestoken in bruine gewaden, mantra’s zingen. Het eentonige gezang maakt me slaperig. Tijdens het kijken naar de nonnen wordt ons een kopje thee met een pindarotsje aangeboden. De thee slaan we af maar het zoete brokje chocolade met pinda’s nemen we wel aan. Helaas wordt het maken van een foto niet op prijs gesteld. Daar hebben we geen problemen mee want wij respecteren als reizigers altijd de wensen van de landen en mensen die we bezoeken.
We gaan naar het volgende paviljoen en op een dak lijkt een keramische draak naar beneden te glijden op weg naar een pagode van zeven verdiepingen. Beiden zijn een uiting van voorspoed en godvruchtigheid.
Het volgendepaviljoen is een oase van rust, beelden, rood en goud. Allemaal symbolen voor een voorspoedig leven voor de Chinezen. De drie wijze mannen met de baarden zitten prominent in dit paviljoen.
Het zijn de drie goden van rijkdom in feng shui zijn Fuk, Luk en Sau. Ook bekend als de drie onsterfelijken, of de drie wijzen, vormen deze goden een traditionele feng shui-remedie voor het aantrekken van gezondheid, rijkdom en welvaart in het leven van een vleselijk persoon.
Op weg naar de uitgang op weg naar onze lunch schiet ik nog deze foto van de kommen rijst met groenten en vlees voor de geesten van je voorouders. Er welt een traan in mijn oog voor zoveel respect voor de stamboom die mij heeft afgeleverd op dit moment in de ruimtetijd!

Albert Einstein stelde in zijn speciale relativiteitstheorie dat het niet mogelijk is over ruimte en tijd als twee afzonderlijke entiteiten te spreken, maar dat er slechts één entiteit bestaat, namelijk de ruimtetijd, die alle gebeurtenissen in het verleden, heden en toekomst in ons heelal bevat. De tijd is daarbij een dimensie net als de andere, die echter op menselijke schaal anders wordt ervaren. De vier dimensies worden vaak ook in dezelfde eenheid gemeten: door de vaststaande lichtsnelheid komt 299 792 458 meter overeen met 1 seconde.

Helaas wordt de regen steeds zwaarder en moeten we onze plannen ter plaatse wijzigen. Tussen de druppels door zien we Chinese architectuur uit de vroege twintigste eeuw en een winkel met feestkostuums die ons beiden een beetje opfleurt. Regen tijdens je vakantie is nooit leuk maar voor een reiziger is het een onderdeel van je ervaring in een vreemd land dat je probeert te doorgronden.
Onder een lunch van Japanse kerrie, bespreken we onze mogelijkheden voor de rest van de dag.
‘Terug naar het hostel’, blijkt de beste optie en we zijn het er snel over eens.
Een beetje bijslapen en kijken hoe het weer zich de komende dagen verder gaat ontwikkelen. We kunnen best wat extra slaap op onze nieuwe zachte matrassen gebruiken na die twee slechte nachten.
Het regent nog stevig wanneer we op pad gaan voor het avondeten. Aan de overkant van de straat tegenover het hostel is een goed restaurant waar we ook een biertje kunnen drinken.
Het eten is uitstekend en het worden er meer dan twee biertjes. Het is een heel plezierige afsluiting van deze mooie dag in Taipei en een heel gezellige avond.
We hebben zoveel Taiwan bier gedronken dat we hondjes met schoentjes aan zien, welterusten!