Ik had geslapen als een varken toen om zeven uur de wekker afliep. “Nog tien minuten”, dacht ik. Uiteindelijk werd het een uur. De twee wandelingen hadden duidelijk hun tol geëist ☺. Snel een douche en dan naar beneden waar je zelf het ontbijt moet maken. Je kan ook niet veel eisen voor € 22,00 per nacht midden in het centrum. Mijn gebruikelijke ontbijt van vier geroosterde boterhammen met een kop koffie en een banaan ging zonder probleem naar binnen. Hier kan ik wel een uurtje of twee op draaien.
Een andere gast, een Engelsman, zat achter de computer in de keuken om zijn laatste e-mails te controleren. Een aardige man die altijd een beleefd praatje maakte als je s’morgens in de keuken kwam, zo ook nu. “Wat zijn je plannen voor vandaag”, vroeg hij. “Eh, ik ga naar het Korean Folk Village”, was mijn antwoord. “Heb je bezwaar als ik meega”? Voordat ik het wist was ik weer met iemand op pad. Niet dat ik er iets op tegen heb want met zijn tweeën is nu eenmaal gezelliger dan alleen maar ik wilde een keer niet op de overlegtour maar mijn eigen dingen doen.
Misschien later dan maar alleen! We waren al snel op weg naar Suwon, voor mij was het de tweede keer deze week. Ik liep door het aangrenzende warenhuis recht naar de voetgangersbrug, David bleef duidelijk achter en had problemen met zijn knie. Verdraaid, verontschuldigde hij zich al schouderophalend. Mijn moed zonk mij in de schoenen en in mijn gedachten zag ik me al lopen met een half kreupele gast. Ik kon met alle moeite en aanwijzingen uit de reisgids het kantoor, en de gratis shuttlebus, van het “Korean Folk Village” niet vinden. Wat nu? Heel eenvoudig, terug naar het begin en dan de andere kant op. Bij navraag bleek dit het juiste idee te zijn en tien minuten later stonden we met de kaartjes in de hand naast de shuttlebus die vijfentwintig minuten later zou vertrekken.
Eerst nog naar het toilet en wat eten, wij waren tenslotte al meer dan drie uur onderweg. Tijdens mijn ontdekkingsreis van Korea had ik in de supermarkt iets ontdekt dat een heerlijk, en gezond, tussendoortje was. Een driehoek van kleefrijst met een hartige vulling, tonijn deze keer. Zeg maar een soort sushi. Één is genoeg om de trek voor een tijdje te stillen, ik spoelde alles weg met een flesje cola light. De busreis duurde ongeveer twintig minuten en iets voor twaalf stonden we voor de poort van het park.
Het zag er veelbelovend uit, het leek niet druk. Eenmaal binnen was dat ook het geval. Langzaam liepen we door het park langs de nagebouwde oude huisjes uit een ver verleden. En dat bleek tegen te vallen. Tijdens één van mijn gesprekken met de Koreaanse Amerikanen bleek dat het een jaar of vijfentwintig geleden nog echt zo was. Zij kon zich goed herinneren hoe ze vroeger naar haar familie op het platteland ging en die woonden echt nog in van die dorpjes met van die huisjes. Het bracht tranen in haar ogen. Erg indrukwekkend. Korea is tenslotte pas in de laatste vijftien jaar uitgegroeid tot een economische gigant. Ze staan tenslotte ook niet meer in de schaduw van Japan.
Er was ook een grote arena/ring waar shows werden opgevoerd variërend van dansen tot acrobatiek met paarden. Allemaal erg leuk om te zien maar de pauzes waren eigenlijk te lang. Het enige onderdeel wat voor mij interessant zou kunnen zijn, de Koreaanse Traditionele Bruiloft, werd maar twee keer per dag opgevoerd in een soort oud gerechtsgebouw. Twee en een half uur wachten hadden wij er dan ook niet voor over.
Na een uurtje of twee begon het park zijn flair te verliezen. Het werd allemaal een beetje van hetzelfde. De reisgids had gewaarschuwd dat drie uur ruim voldoende zou zijn. Helaas kon ik op de oude traditionele markt niet mee-eten met de horde Koreanen. Het menu was volledig in het Koreaans en in de kiosk waar je een bonnetje moest kopen voor het gerecht was engels onbekend. Jammer dan, dan eten we vanavond maar weer uitgebreid.
Om drie uur zaten we dan weer bij de poort op de bus te wachten. Helaas is dit de enige tijd dat er geen bus gaat naar het station van Suwon. Dan nog maar een uurtje wachten, David vroeg nog of ik misschien nog een stukje van de show wilde zien. Nee, ik wilde er liever zeker van zijn dat ik in de bus van vier uur zou zitten. Vol is vol, en dat wilde ik voorkomen. Uiteindelijk waren we net over vier uur weer op weg terug naar Seoul. David had een plan opgevat om het fort in Suwon nog te bezoeken en vroeg of ik nog zin had om mee te gaan. Ik vertelde hem dat het zeker een uur heen en een uur terug zou zijn. We zouden dan niet voor half negen terug in het hotel zijn. OK dan maar een andere dag, hij had tenslotte nog een afspraak die avond in Itaewon. De uitgaanswijk voor expats in Seoul. Hij vroeg nog of ik zin had om mee te gaan. “Nee, ik doe rustig aan. Ik zie het niet zitten om tussen de Amerikanen te zijn”, antwoordde ik hem.
We namen afscheid in het hotel en misschien gaan we zondagavond op mijn laatste avond samen eten.
Ik ging nog even heerlijk eten bij een restaurant waar ik per ongeluk terecht was gekomen, het “Soma 1095”. Bijna onder de Millenium Toren in Jong-go. Opnieuw een heerlijke complete maaltijd en dat voor nog geen vijf euro. Na mijn gebruikelijke ijsje ging ik terug naar mijn hotel en keek ik nog naar de tweede helft van de vriendschappelijke voetbalwedstrijd tussen Zuid-Korea en Nederland. Verdomd jammer dat ik daar geen kaartje voor heb kunnen bemachtigen! Half elf gingen de oogjes dicht en het licht uit. Morgen voorlopig de laatste dag in Seoul en dan gaat het echt beginnen.
