Het tijdsverschil was dus twee uur met Bangkok, zelfs Thai Airways wist dit niet. Dat betekende dat mijn vlucht vertrok om half vier in de ochtend (Seoul time). Geheel verdoofd en doodmoe zocht ik mijn plaats op in de enorme Boeing 777 die niet eens voor 25% gevuld was. Na het opstijgen nam ik de drie stolen van een middelste rij in bezit en probeerde wat te slapen. De drie stoelen waren net te kort en ik ben volgens mij maar een uurtje weggeweest toen de stewardess mij wekte voor het ontbijt. Ik was moe, nog héél moe, maar dat zou wel verdwijnen. We waren net Taiwan gepasseerd toen ik de schuif bij het raam opende en een felle zon recht in mijn gezicht scheen. Een wit gesloten wolkendek als een winterlandschap lag onder ons. Ik wist van de regen in Korea dus het verbaasde mij niet echt.
Toen de piloot de landing eenmaal had ingezet heb ik enkele stukjes van Korea kunnen zien als het gesloten wolkendek het toeliet. Maar dat was alles. Het zicht was minder dan 200 meter toen we eindelijk landen op “Incheon International Airport”. De mist hing als een deken over de luchthaven en voorkwam dat ik ook maar een indruk kon krijgen van wat er zich allemaal om mij heen bevond. Ik deed het erg rustig aan en was uiteindelijk de laatste die van boord ging. Deze keer zou ik eens even alles rustig op mij laten inwerken. Als eerste was er de gezondheidscontrole en die riep mij meteen terug. Ik was nog maar half bij mijn positieven maar kon gelukkig toch het begrip opbrengen. De vrouw probeerde mij in slecht engels te ontfutselen waar ik zou verblijven in Korea. Ik legde haar mijn bedoelingen uit en dat kon ze gelukkig begrijpen, gewoon wat rondreizen. Geef dan maar het telefoonnummer van je mobile telefoon? Eh, die heb ik niet! Wat, geen mobile telefoon in Korea? Ze keek me aan alsof ik uit de prehistorie kwam. Uiteindelijk gaf een hogere officier zijn goedkeuring en ik kon doorlopen naar de volgende horde, “De immigratiedienst”. Deze werkt dus heel effectief. Iedereen werd er streng gecontroleerd en naar zijn plannen voor zijn verblijf in Korea gevraagd. Ik stond zeker een half uur in de rij maar toen ik klaar was stond ik daar in de enorme ontvangsthal.
Korea! Een nieuwe uitdaging!
Taak één na aankomst was het pinnen van de lokale munteenheid. Heel eenvoudig, dat ging vanzelf en ik begon er nu echt zin in te krijgen. De tweede taak was wat moeilijker, ik wilde namelijk de “Korea Travel Pass” kopen. Gemakkelijk voor in het openbaar vervoer en dergelijke. Nu bleek die kaart een verkapte credit kaart te zijn met een minimum waarde van 320.000 won (ongeveer 250 euro), en dat zijn heel wat ritjes met de ondergrondse. Dan maar richting de stad en kijken of wit anders kunnen oplossen.
De bushalte was snel gevondenen en het was redelijk eenvoudig om een buskaartje te kopen. De aanwijzingen van de “Seoul Backpackers” waren erg goed en al snel zat ik in de bus naar het centrum van de stad. Ik probeerde wat van het landschap op te vangen door de nu langzaam verdwijnende mist. De erg behulpzame buschauffeur gooide mij af bij de afgesproken halte en daar stond ik dan op het trottoir midden in Seoul. Ik keek eens goed om mij heen en liet de stad zich op mij inwerken. Het was fris, lekker fris. De lucht voelde goed aan en inmiddels liet de zon zich ook zien door de bijna opgeloste mist. Het weer deed mij denken aan Sydney, en die heerlijke frisse lucht als op een winterochtend was heel aangenaam. Er waren ook opvallend weinig reclameborden in het engels, maar dat was de charme van Korea had ik al gelezen.
Het “Seoul Backpackers” bracht mijn wenkbrauwen omhoog en ik bedacht meteen dat ik me daar maar overheen moest zetten. En dat deed ik dan ook. Ik werd meteen aangesproken door een Engelsman, Andy, die op weg was van Japan naar huis. Het leek mij een geschikte vent en op mijn uitnodiging om de stad in te trekken ging hij gretig op in. Hij leek mij niet eenzaam en uiteindelijk ontdekte ik dat hij ook die ochtend was gearriveerd. Hij was dus ook nieuw. Ik wist mijn plannen, een kaart voor de GPS kopen, en hij was op zoek naar een vliegticket. We konden dat in de middag samen wel oplossen.
Hij vond een aanbieding voor zijn ticket in een aanbevolen reisbureau en ik vond de Garmin dealer vrij gemakkelijk met de coördinaten die waren opgegeven in de advertentie. Andy was onder de indruk van de GPS en wilde van alles weten over het apparaat. De elektronische kaart werd niet gekocht, deze bleek € 240 te kosten. Dat was € 9 per dag voor de kaart alleen. Dat leek me op dat moment een beetje teveel. Rustig zwierven we terug richting de SB, soms met de ondergrondse metro en soms lopend. Het is hier fantastieeeeeeees! Ik kan er weinig slecht over zeggen.
Zeker toen we de die avond de stad in liepen om wat te gaan eten. Maar dat was pas nadat ik al voor de eerste keer verkast was. Ja, ik had de SB al omgeruild voor een klein hotel net om de hoek. Het management was eerlijk geweest en had mij het geld voor de andere twee vooruit betaalde dagen terug gegeven. Voor een paar euro meer zat ik nu in een klein hotel met een eigen privé kamer en met handdoeken, later daarover meer. Het eerste de beste restaurant, nog geen dertig meter van het hotel, adverteerde met grote koppen noedelsoep met bijgerechten. Andy en ik keken elkaar aan en knikte goedkeurend. Dit zouden wij gaan proberen.
Een koud hardgekookt ei als voorgerecht en toen verscheen de grote dampende kom met soep. Er werden nog wat andere gerechten bijgezet en dat was mijn eerste ervaring met de Koreaanse keuken. En het smaakte meer dan uitstekend. De komkommer Kimchi was mijn favoriet en de microgarnalen die een beetje als ansjovis smaakte deden het ook goed. De originele Kimchi vond ik wat minder, maar waarschijnlijk moet ik nog even aan die smaak wennen. Al met al was het een positieve ervaring.
Een wandeling door de koele avond om het eten te laten zakken was het laatste wat ik deze vermoeiende dag wilde doen, ik was heel erg moe en ik verlangde naar mijn bed. Het was nog geen tien uur toen ik ging slapen. De eerste dag zat er op en alles was goed verlopen, maar wat belangrijker was, alles wijst in de richting van een mooie reis. Morgen ga ik de paleizen bezoeken en voor zondag staat een bezoek aan de grens op het programma.
